《You're my ART》

Մաս 24

Յուլիան երբեք ես ճանապարհով իրեն չէր խաբել..... տարօրինակ միմիկաներով ծամածռեց դեմքը....լրջացավ ու վազեց.....
Հասավ Յուլիայի տան մոտ։
Դուռը բաց էր,իսկ ներսից ինչ որ ձայներ էր գալիս։Յոնջունը կանգ առավ որ լսի։

-Ասում ես որտե՞ղ են հորդ փաստաթղթերը

-ԱՍՈՒՄ ԵՄ ՉԳԻՏԵՄ ԵՍ,ԳՆԱՑԵՔ ԻՄ ՏՆԻՑ.....ՀԵՌՈՒ ԻՆՁՆԻՑ!!!!!

-Յու՞լիա

Յուլիան գոռում էր ու ձայնից երևում էր որ լաց է լինում։

-ՀԵՌՈՒ ԱՍՈՒՄ ԵՄ!!!

Յոնջունը դանդաղ ներս մտավ։Սարսափելի տեսարան էր,աչքերը լայնացրեց նայելով Յուլիայից մի փոքր այն կողմ ընկած կնոջ անշնչացած մարմնին։Յուլիան պատին էր կպել,Յոնջունից հազիվ 3 տարի մեծ լիներ այն տղան,ով ձեռքերով անդադար փորձում էր դիպչել նրան,դանակով դեմքի հետ էր խաղում։Յուլիան մինչև կտար Յոնջունի անունը,Յոնջունը ոտքով ուժեղ հարվածեց տղային։
Տղան գոռաց ու վայր ընկավ,դանակը դուրս սահեց ձեռքից,իսկ Յոնջունը ցասումով լի աչքերով սկսեց անընդմեջ հարվածել նրան։Իսկ երկրորդ տղան,ով սենյակներն էր քանդում,տեսնելով ընկերոջ վիճակը,ուղղակի դուրս ցատկեց պատուհանից։Յոնջունն էլ հարվածներ ստացավ....ուղղակի սոսկալի տեսարան էր,սոսկալի....
Յոնջունն ու նա թավալգլոր էին գալիս ամբողջ տնով մեկ։Տղան կարողացավ վերցնել դանակը։Յոնջունի դաստակը վնասվեց դանակից,քանի որ Յոնջունը ամեն կերպ փորձում էր պաշտպանել ինքն իրեն,բացվածքից արյուն էր գալիս,ու թափվում նրա վերնաշապիկի վրա։
Յուլիան չռած աչքերով ու վախից սրթսրթալով վեր կացավ տեղից ու արագ կախվեց Յոնջունի թևից։
Յոնջունը ամբողջ ուժով հարվածում էր դիմացինին,մի քանի անգամ գլխին հարված, ու նա անշարժ պառկած էր գետնին։

-Յոնջուն վերջ ! ....հերիք ա! ....Յոնջուն հերիք ա!

Յոնջունի երկու դաստակների վերևի հատվածները ևս բացվել էին,արյուն էր գալիս։

-ԵՍ ԻՆՉ Ա ԿԱՏԱՐՎՈՒՄ ՅՈՒԼԻԱ*փորձելով ազատել թևը Յուլիայից*

-Ես....ես......ինքը.....ես.....

-Արի ստեղ! *քաշեց թևից* խոհանոցն ուր ա!

Յուլիան դողացող ձեռքով ցույց տվեց։
Յոնջունը թևից քաշելով տարավ խոհանոց,բաժակի մեջ ջուր լցրեց ու շփեց Յուլիայի երեսին,հետո նորից ջուր լցրեց,տվեց որ խմի։

-Հանգստացի.....ՀԱՆԳՍՏԱՑԻ ՅՈՒԼԻԱ!!!!.....ԽՈՍԱ ԻՆՉ Ա ԵՂԵԼ!

-Մամաս.......մամաս......մամայիս սպանեց եդ հիմարը Յոն....Ջուն.....

-Հանգստացի քեզ ասում եմ!....ախխխ ինչ անեմ քո հետ...

Յոնջունը չգիտեր ինչ անի....գրկեց Յուլիային։ Յուլիան դադարեց լաց լինել,միայն սրթսրթում էր։