《You're my ART》

Մաս 30 / 1

-Յա, Յուլիա

-Ինչ-

Յոնջունը դեմքով մոտ էր գնում Յուլիային,բայց Յուլիան իր ձեռքը դրեց բերանին.

-Ի՞նչ ես անում*ասաց Յոնջունը*

-Ուզում եմ մի հարց տալ.....

-Ինչ հարց

-Ըմ..... են ինչ մորդ ասացիր.....ճի՞շտ էր....

-Ի՞նչը

-Դու գիտես ես ինչ ի նկատի ունեմ....

Յոնջունը հարցական հայացքով Յուլիային նայեց.

-Աաաա~ որ ասեցի իմն ես դրա՞ հետ ես

Յուլիան դանդաղ գլխով արեց,նայելով Յոնջունի աչքերի մեջ։

-*հոգոց հանեց* Դե դա-

-Լավ.....միևնույն ա....իզուր էլ հարցրեցի....

-Հարց ես տվել,բարի եղի պատասխանը լսի

-Նորմալ ա Յոնջուն,դու եդ ասեցիր որ քո մայրը-

-Ինձ թվում էր պարզ ա քո համար

-Ի՞նչ

-Ես տանն ամեն ինչ իմն ա....ամեն մի անկյուն,ամեն մի մասնիկ....դու էլ ես ես տան մեջ

-Բայց ես իր չեմ.....

Յոնջունը նայեց Յուլիային.

-Ես....Կներես.....ես ներքև իջնեմ.....

Յուլիան վեր կացավ Յոնջունի գոգից,դեպի դուռն էր քայլում երբ Յոնջունը կանգնեց,բռնեց ձեռքից ու պատին հենեց։

-Ինչ ես անում

-Հա Յուլիա։Ամեն ինչ ճիշտ ես լսել

-Ի՞նչ

-Ասեցի ճիշտ ես լսել! Իմն ես դու! Հասկացա՞ր.....ուրիշ էլ ինչ ես ուզում որ ասեմ,որ սիրու՞մ եմ քեզ.....ՀԱ՞ ԳՐՈՂԸ ՏԱՆԻ

-Յոնջուն հանգստացի.....

-ԵԴ ԵՍ ՉԷ ՈՒԶՈՒՄ ԼՍԵ՞Ս

-Ինչի՞ ես գոռում,հանգստացի.... ի՞նչ եղավ քեզ.....

Յոնջունը ձեռքի ափով հարվածեց պատին.

-ԱՅՇ!

Խորը հոգոց հանեց.

-Յուլիա լսի ես-

Յուլիան թույլ չտվեց Յոնջունին շարունակել նախադասությունը ու սկսեց համբուրել իրեն։Յոնջունը անակնկալի գալով դեռ աչքերը բաց նայում էր Յուլիային։ Հետո բռնելով կոնքերից,դեպի իրեն ձգեց Յուլիային ու սկսեց պատասխանել։
Յուլիան Յոնջունին հրեց դեպի իր մահճակալը,մնալով նրա վերևում։

-Ես քեզ հասկացա.....հանգստացի լա՞վ.....

Յոնջունը ծուռ ժպտաց,շրջելով Յուլիային ներքև։