Asma Kilidin Anahtarı (Echotale) ||frans||

{48}

Dokuz ayın sonunda

Aradan dokuz ay geçmişti.
İlginç ve bir o kadarda mutlu bir süreçti bizim için .

Şu anda da biraz zorlanarak da olsa yürümeye çalışıyordum.
Daha doğrusu parkta biraz yürüyüş yapıyordum.

Kendimi huzurlu hissediyordum.
Tabi G yanlız çıktığımı öğrenirse biraz sorun olur . Bana bir güzel sözleriyle nazik ve yavaşça anlatır .

Yavaşça yüzümde bir gülümseme belirdi .
Heh. Çok tatlı bir duygu bu yaaaa.

Ve tatlı duygular karnımı da acıktırdı.
Neyseki yakında bir market vardı.
Markete doğru yürümeye başladım.
İçeri gelince bir yada iki tane çikolata almak için reyonlara yürüdüm.

Reyonlara gelince çikolatalara baktım.
Acaba hangisini alsam ??
Ben çikolatalara bakarken birden karnımın çevresinde bir ağrı hissettim.

Elim yavaşça karnıma gitti . Birden başım da dönmeye başlayınca inledim ve reyon raflarına tutundum .

"Bayan iyi misiniz?" Dedi birden bir kadın sesi.
Ona baktım. Benden bir iki yaş büyük bir kadın bana endişeyle bakıyordu.
Başımı salladım.
"Evet . İyim . Sadece biraz başım döndü o kadar" dedim hemen.

Yavaşça doğruldum ve marketten çıktım .
Artık eve gitsem iyi olur .
Eve doğru giderken başım dahada beter dönerken karnımda oluşan ağrı da artmaya başladı .

Eve gelince titrek ellerimle kapıyı açmak için anahtarımı çıkardım.
Anahtarı deliğe soktum ve çevirmeye başladım.
Kapı açmak için kendime çektim.

"AAAHHHH!!!!!!"
Birden güçlü bir çığlıkla yere düştüm .
Acıyor. Canım çok acıyor.

Kendimi sakinleştirmeye çalıştım. Ama nefes almak çok güçleşmeye başladı. Olamaz .
Başım da dönmeye başladı. Nefes alamıyorum .

"İ-imdat . Yardım . . . Edin." Dedim zorlanarak .
Nefesim gittikçe azalırken bayılmamak için kendimi zor tutuyordum.

"Bayan ? Bayan iyi misiniz ?"
"Ay hamile o !!!"
"Biri ambulans çağırsın hemen ."

Birden sesler yükselmeye başladı . Kendime nefes almak için zorladım. Ama olmuyor .
Nefes alamıyordum.

Bir süre bu şekilde sırt üstü uzanıp kendi kendime mücadele verdim.
Lütfen . . . Canım acıyor . Başım dönüyor. Göremiyorum .Nefes alamadığım her dakika işler daha da kötüleşiyor.

"İşte orda . Çabuk olun " dedi bir ses . Yanımda bazı sarsıntılar hissettim.
Birden nefes almaya başladım . Nefes alış verişlerim yavaş yavaş düzelirken karnımdaki acı birden ciddi bir seviyeye çıktı.

Küçük bir acı çığlığı ağzımdan döküldü.
"Çabuk çabuk çabuk." Dediler . Birden yükseldim ve geri yere indim .
Ardındanda ilerlediğimi hissettim.

Sonrada biraz görmeye başlayınca bir ambulansın içinde buldum kendimi.
Ambulans sirenleriyle beraber son hız ilerliyordu.
Birden önümde sallanan bir el fark ettim.

"Merhaba. Beni duyuyor musunuz ?" Dedi bir kadın sesi.
Ben ona baktım. Bu bir hemşireydi .
Başımı salladım .

Hemşire gülümsedi.
"Pekala düzgün nefes alamıyorsunuz bu yüzden sakin olun benimle beraber derin derin nefesler alın. Bu sancınızıda azaltır " dedi ve beraber derin derin nefesler almaya başladık.

Kendi zihnimi açık tutmak her geçen saniye daha zor oluyor.
Yoruldukça daha kötü bir hale geliyordum .

Artık dayanma ihtimalim ne kadar bilmiyorum.
Bu yüzden telefonum cebimde diye mi kontrol ettim.
Evet burda. Telefonumu çıkardım ve hemşireye uzattım .