ရွှေမင်းသားရဲ့ ဖူးစာဖက်

အခန္း(၁)

(႐ြက္ေဟာင္းေႂကြလြင့္ ႐ြက္ႏုသစ္တို႔ေဝေသာေႏြ၊ ဥၾသငွက္ပ်ိဳ ေတးသံခ်ိဳေသာေႏြ၊ ေျမခ႐ြက္ဝါတို႔ထံမွ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ရနံ႔ႀကိဳင္လႈိင္ေသာေႏြ စာဖြဲ႕လို႔ပမာျပဳထားေသာ ေႏြ၏ပုံရိပ္ကား သာယာစြာပကတိေအးျမ လွသည္။ သို႔ေသာ္ သူႀကဳံေနရေသာေႏြကား.....ထိုသို႔မဟုတ္ပါၿပီ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ ေႏြကားမြန္းၾကပ္လွပါ၏။ ျမင့္တက္လာ ေနေသာ ခရမ္းလြန္ေရာင္ျခည္၊ ထူထပ္လာေသာ လူေနမႈ၊ မ်ားျပားလွစြာေသာ ကားမ်ား၊ ပိတ္ၾကပ္ေနေသာ လမ္းမ်ား၊ ခရီးသည္အျပည့္တင္ထားသည့္တိုင္ မေတာ္ေလာဘျဖင့္ ေနာက္ထပ္ထပ္တင္လိုေသးေသာ ဘတ္စ္ကားမ်ားျဖင့္ မြန္းၾကပ္လွပါသည္။ အဆိုးကေတာ့ ထိုသို႔ေသာ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးေပၚတြင္ သူမတ္တပ္ရပ္ကာ လိုက္လာရျခင္း ပါပင္တည္း။ ေခြၽးထြက္သန္ေသာသူမို႔လည္း သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးေခြၽးမ်ားျဖင့္ ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေနပါေလၿပီ။

ဒီေလ၊ ဒီေႏြႏွင့္ ဒီကားေပၚတြင္ တစ္ျခားသူမ်ား ဘယ္လိုမ်ားစီးေနၾကပါလိမ့္။ မွတ္တိုင္ေရာက္သည့္ အခါတြင္ေတာ့ သူအတင္းပင္ တိုးထြက္ကာ ကားေပၚမွ ဆင္းလိုက္ပါသည္။ ဟူး....ခုမွပဲ ေပါ့ပါးသြား ေတာ့သည္။ ထိုစဥ္သူ႔ပခုံးကို လူတစ္ေယာက္လာပုတ္သည္ေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ဘိုေလး ျဖစ္ေနပါသည္။ ဒီေကာင့္ နာမည္ရင္းကား သီဟထြန္း။ သို႔ေသာ္ ဘိုကေလးဇာတိမို႔ ေနာက္ေျပာင္ေခၚၾကရင္းက ဘိုေလးျဖစ္သြားရသည္။ ဘိုေလး ေနာက္တြင္ေတာ့ ဝဏၰ၊ စိုင္းခြန္ေသာ္ႏွင့္ ထြန္းေတဇာတို႔ပါ ပါလာၾကသည္။ သူတို႔ေတြကား ငယ္စဥ္ေတာင္ ေက်း အကေလးငယ္ဘဝကတည္းကပင္ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္း မ်ားပါေပ။ ထို႔အျပင္ သူဆိုးသမွ်ကို လည္းမၿငီးမညဴဘဲ သည္းခံ၊ သူေတာင္းဆိုသမွ်ကိုလည္း လိုက္ေလ်ာ ေပးၾကေသာ ညီရင္းအစ္ကိုတမွ် ခ်စ္လွစြာေသာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား ပါပင္တည္း။ ေခြၽးမ်ားႏွင့္ ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေနေသာ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ အားလုံးကပင္ အလန႔္တၾကားျဖင့္ ေအာ္ၾကေတာ့သည္။ ဝဏၰကေတာ့သူ႔ကို မနာေအာင္ တစ္ခ်က္ လွမ္းထိုးလိုက္ရင္းက............)

ကိုယ္ေတာ္ေလး......ဘယ္ႏွယ့္လဲ ဘတ္စ္ကား စီးေတာ္မူရတာ အပန္းေတာ္ေျပရဲ႕လား။