|Kısa Hikaye| Tamamlandı
Elimde olsa dizimde uyurken her bir kirpiğini saymak istediğim o kişiye ithafen :')
Bu durumdan nefret ediyorum. Unutmaya çalıştıkça her gece aklımdaydı...
Numarasını o gitmeden bir arkadaşından almıştım, pek kolay olmasad...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
E'nin ölümünden yaklaşık 1 yıl sonra :')
B kişisinin anlatımından;
Lapa lapa yağan karın içinde zar zor bulduğum mezar taşına baktım. Kendisi ile göz göze gelmek yerine mezar taşındaki adıyla göz göze gelmek canımı yakmıştı.
Yaşarken adını sormak aklıma asla gelmemişti. O yaşarken gözüm başkasıyla kör olmuştu zaten.
Kaybedince değeri anlaşılmıştı bilinmeyenin.
"Onunla ayrıldık" diye söze girdim.
Ne yapıyordum ben ya? Çok yanlış kişiye, çok daha yanlış kişiden bahsediyordum.
"Yaşarken gelemedim yanına özür dilerim" dedim ve durdum. Ne denilirdi ki?
"Sana verdiğim acılar için özür dilerim" dedim.
Ona bir sürü özür borcum vardı benim.
"Kendi canını düşünmeden beni düşünüp bizi birleştirdiğin kişiyle ayrıldık" dedim.
Ona bahsedecek şeyler arıyordum.
"Neyse onu boş verelim sen şimdi buraya nasıl geldiğimi merak ediyorsundur" dedim. Kenarına oturduğum mezarına hitaben.
"Arkadaşlarından öğrendim. Hayır onlara kızma biraz fazla zorladım söylemeleri için" dedim ve durdum. Yanlış anlar mıydı acaba zorlama kelimesini?
Onu tanımıyordum ki ben.
"Zorlamak derken beni yanlış anlama. Kelimelerimle zorladım ikide bir sorarak yani. En sonunda söylemek zorunda kaldılar"
"Evine gittim ailenle tanıştım" dedim ve durdum. Evet bunu yapmıştım geçenlerde.
Buna yüzüm var mıydı bilmiyorum ama yapmıştım.
"Seni çok özlüyorlar ama acıların dindiği için ve daha fazla acı çekmediğin için içlerinde buruk bir şey var"
"Kışı severmişsin annen öyle dedi. Karda çok oynadığın için ertesi gün hemen hasta olurmuşsun" dedim ve toprağın üstüne ince bir örtü örten kar tanelerine baktım.
Üşüyor muydu acaba?
"Beni burada beklemiyordun değil mi?" diye sordum. Cevap gelecekmiş gibi 2-3 saniye durdum.
"Geldim işte bir şekilde yolum sana çıktı"
"Keşke yaşarken bunları anlasaydım. Keşke yaşarken yolum sana çıksaydı be bilinmeyen"
Ona hâlâ bilinmeyen diyordum çünkü ismini dudaklarımdan çıkarmaya korkuyordum.
"Ben şimdi hiç sarılmadığım, yüzünü tam hatırlamadığım, ses tonunu bilmediğim kızı özlüyorum" dediğimde gözümden bir yaş düştü.
"Senin yaşadıklarını yaşıyorum ama sen en azından benim yaşadığımı biliyordun. Keşke ben de bilseydim. Keşke yaşasaydın bilinmeyen"
Gözlerimden birkaç yaş daha aktı.
Aceleyle sildim akan birkaç yaşı.
"Hayır ağlamıyorum"
"Sana anlatacak bir sürü şeyim var bilinmeyen"
"Keşke ilk buluşmamız böyle olmasaydı"
Keşkelerle doluydu benim onunla ilgili olan şeylerim.
"Evet ayrıldık onunla. Benden daha iyisini bulduğunda benden sıkıldığını söyledi. Seni bahane etti ayrılırken o yüzden kavga ettik."
Durdum. Keşke cevap alabilseydim.
"Hayır senin suçun yok kavgada. Ben sana bir şeyler hissediyormuşum ve onu bu yüzden ihmal ediyormuşum. Tekrar söylüyorum hayır senin suçun yok."
"Artık olmayan birine bir şeyler hissediyormuşum o dedi böyle"
Ölen birine diyememiştim çünkü ölüm kelimesi ona yakışmıyordu, her ne kadar ölüm onu kollarına almış olsa da.
Dün gece taslaklara bakarken bu bölümle göz göze geldim, unutmuşum bile yazdığımı.
Son özel bölüm olur bu sanırım çünkü Nisan 2021'den beri bir şeyler yazmamışım bu kurguya.
