Το γκρι βλαπτει σοβαρα την ψυχικη σας υγεια.

Προσωπικο.

Συνηθησες στην ησυχια μου,ετσι δεν ειναι;Αγαπαω παρα πολυ τις λεξεις,μα ενιοτε ειναι περιττες.Καπου ενιωσα περιττος και εγω.Μη φοβασαι τη σιωπη λενε, ακομα και αυτη, εχει κατι να πει.Δυσκολο να μη τη φοβασαι ομως.Ισως αν δεν με τρομαζε τοσο,δεν θα χα τοση αναγκη να τη σπασω..Ειμαι σε αυτη τη κατασταση που νιωθω πως κατι πρεπει να ειπωθει αλλα δεν ξερω τι.
Καπου τις μισησα τις λεξεις,και ας ηταν η αγαπη μου,δεν υπηρξαν ποτε δικες μου.
Ποτε δε συμβιβαστηκα στην ιδεα να τις μοιραζομαι με αλλα στοματα.Δεν μπορω να πλεκω νοηματα με φθαρμενες κλωστες.Γιατι οι λεξεις κλωστες ειναι.Κλωστες που μπλεκονται σε γλωσσες και γλωσσες ,που αλλοτε τραβιουνται για να χωρεσουν ολα τα νοηματα του κοσμου  και που αλλοτε κομποι γινονται.Κομποι που σου καθονται στο λαιμο και σε πνηγουν.Ηθελα κατι προσωπικο ηθελα κατι δικο μου.
Αν ειναι κατι που εμαθα ειναι πως ολοι εχουν κατι να πουν.Οι ανθρωποι λατρευουν να μιλανε,να τα χωρανε ολα μεσα στις λεξεις.Να τα φερνουν ολα στα μετρα τους.Να τα κανουν θνητα μονο για να νιωσουν πως τα καταλαβαν,να ικανοποιηθουν που μπορουν.
Δε θα σου πω ψεμματα·Εγω τους ασσους και τα μαχαιρια μου ανεκαθεν κατω απο τη γλωσσα τα κρυβα.Εχω υπαρξει μεγαλος εραστης των λεξεων,και παντα θα μαι.Ημουν χαρισματικος σε αυτο.Μπορουσα τα ανεξηγητα ολα να τα χωρεσω σε μια προταση.
Εζησα καιρο με την ψευδαισθηση πως εχω ολη τη δυναμη να δωσω σαρκα σε καθε ιδεα,υποσταση σε καθε συναισθημα και σκεψη.Και εγραφα εγραφα εγραφα τιποτα δεν ηθελα να μου ξεφυγει,τιποτα δεν ηθελα αοριστο και αφηρημενο,τιποτα στα ευκολως εννοουμενα.
Και μια στιγμη,εκεινη τη σωστη,σαν απο παραμυθι ηρθε σαν ανασταση το συναισθημα πρωτα με φιλησε στα χειλη και μετα χυθηκε μεσα μου.Με ξυπνησε.Ειχα τοσα που ενιωθα,τοσα που ειχα για να πω,τοσο που ξαφνικα ολες οι λεξεις του κοσμου γιναν λιγες.Και ηξερα πως δεν θα ταν ποτε αρκετες ξανα.Πως θα εγραφα για αυτο;Τοςη ενταση που  μουδιαζε καθε σωμα ,που παρελυε οποιοδηποτε μυαλο.Ποια πενα δεν θα λυγιζε σε μια αισθηση σαν αυτη;
Ποιο χαρτι θα μπορουσε να μας χωρεσει;
Τα θηρια δε φυλακιζονται,καμια λεξη δεν θα γινοταν γερο σιδερο για να τα κρατησει.Και γω ανημερα θηρια εχω στην καρδια,πιο μεγαλα απο μενα.Αυτα κανουν την καρδια μου να χτυπα,αυτα με κρατανε ζωντανο,μια αγαπη θεεικη σε εναν ερωτα αλλιωτικο.Αστον καλυτερα να μην ξερεις,καλυτερα απιαστος.Θα ταν αδικια να τον φερω στα μετρα μου με τα λογια,νικα τις λεξεις.Ειναι μεγαλυτερο απο μενα απο εσενα απο οτι εχω νιωσει σε αυτη τη γη.Γιαυτο τωρα σιωπη.Γιαυτο με εχασες,σε τετοιες
Θαλασσες κολυμπαω..το ξερω πως σου λειπω μα αν δεν το ζησω πως θα το γραψω..