Το γκρι βλαπτει σοβαρα την ψυχικη σας υγεια.

Αφιερωση

Οταν ο θεος επλασε τα συναισθηματα την αγαπη την εκοψε στα δυο.Το ενα κομματι το κρυψε στον ηλιο και το αλλο το χαρισε στη σεληνη.Η αποστολη τους ηταν μια, να ενωθουν.Ομως το ταξιδι τους ηταν ατελεσφορο. Καθε μερα τρεχαν ολη τη γη για να βρεθουν.Η σεληνη αφηνε τα πιο λαμπερα αστερια της ,χναρια στον ουρανο και καθε πρωι ο ηλιος τα μαζευε με την ελπιδα καποια μερα να τον οδηγησουν σε αυτη.Το ταξιδι τους ομως δεν  ειχε τελος.Περασαν εκαττομυρια χρονια...Και μια νυχτα ο θεος παρατηρησε το φεγγαρι ματωμενο.Η σεληνη ηταν τοσο θλιμμενη που δεν ειχε αντικρισει το προσωπο του αγαπημενου της.Τα ματωμενα δακρυα της  βυθιζαν τη γη.Ο θεος για να σωσει την ανθρωποτητα υποσχεθηκε αναμεσα στα χρονια να δινει  μια μερα στην σεληνη και στον ηλιο να περνανε μαζι.  Πραγματι καθε τοσο ματωνε ο ουρανος και η σεληνη αγκαλιαζοταν με τον αγαπημενο της και ο ηλιος την κραταγε τοσο σφηχτα που γινονταν ενα.Ολο το συμπαν γιορταζε τον ερωτα τους και τα αστερια χορευαν γυρω τους.Οι φλογες της αγαπη ενωνονταν και η ολοτητα αυτη ηταν τοσο δυνατη που οι θνητοι της γης τυφλωνονταν οταν τολμουσαν να κοιταξουν.Αυτες οι φλογες επρεπε παντα να βρισκουν τον τροπο να ενωνονται.Χιλιες ζωες χιλιες φορες.Η αγαπη τους αναβιωνει και γεννιεται απο τις σταχτες της για να ξανα ενωθει.Οι ανθρωποι γοητευονταν απο αυτον τον ερωτα που δεν μπορουσαν να καταλαβουν.Εχω υπαρξει ενας απο τους ωραιοτερους μυθους της αρχαιας ελλαδας.Αυτος της ψυχης και του ερωτα.Εχω περασει χιλιες ζωες να ψαχνω το μισο που θα με ολοκληρωσει.Ημουν πρωταγωνιστης στο αριστουργημα του Σεξπηρ.Εδωσα την ζωη μου για την Ιουλιετα που αγαπω.Σε αλλη ζωη ταξιδεψα χιλιες θαλασσες για να βρω την Ιθακη που ποθω.Αμετρητες ζωες,χιλιαδες φουρτουνες μεχρι να την βρω, και μετα παλι απο την αρχη.Ετσι ειναι, δεν υπαρχει ερωτας χωρις δραμα και δεν υπαρχει δραμα χωρις ερωτα.Σε αυτη τη ζωη ειμαι εγω ,σε αυτη τη ζωη ειναι αυτη.Τα ματια μας μιλανε γλωσσα χιλιοειπωμενη και  τις ψυχες μας τις καιει μια αλλιωτικη φωτια.Εμεις οι δυο ξερουμε,παντα ξεραμε,παντα θα ξερουμε.Στην επομενη ζωη ισως βρεθουμε να ερωτοτροπουμε στο φλογερο μυαλο ενος τρελου συγγραφεα που θα γραψει την νουβελα αριστουργιμα του επομενου αιωνα ή ισως συναντηθουμε καπου πολυ μακρια απο δω.Ποιος ξερει;Ενα μπορω να σου πω Σεληνη μου ,φλογα που καιει τα σωθηκα μου οσες ζωες και αν περασαν οσες ζωες και αν ερθουν.Εγω παντα θα σε βρισκω.

Αιωνια και βαθια δικος σου,
Αφιερωμενο
Ηλιος.