Το γκρι βλαπτει σοβαρα την ψυχικη σας υγεια.

Ευτυχισμενο τελος

Οι τιτλοι πεφτουν λοιπον,Το ευτυχισμενο τελος που ολοι προσμενανε.Το κοινο παραληρει,χειροκροτημα,και ζησανε αυτοι καλα και μεις καλυτερα.Συγκινηση στο βλεμμα.Μα τι καλοφτιαγμενο,αυτο το παραμυθι.Ευτυχισμενο τελος.Ονειρεμενο..
Ονειρεμενο μεχρι να συνειδητοποιησεις,οτι ενα τελος δεν θα μπορεσει να ναι ποτε ευτυχισμενο.Και οχι επειδη ειναι τελος,αλλα επειδη η ευτυχια λειτουργει αλλιως..Η ευτυχια δεν ειναι μερος ουτε προορισμος,για να την βρεις,και να κατσεις εκει.Η ευτυχια ειναι αερας,που σε φυσα για λιγο και σε σηκωνει πριν πεσεις ξανα στη γη.Οι τελευταιες κοφτες πινελιες στο εργο,αυτο ειναι η ευτυχια.Αυτες οι πινελιες που μπαινουν στο τελος,δεν μπορεις να καταλαβεις τη διαφορα.Αλλα οταν αυτες υπαρχουν εκει,καπως μαγικα,
ο πινακας γινεται ομορφοτερος.
Αν λοιπον,ο καθενας μας ειναι ζωγραφος και η ζωη το λευκο χαρτι.Στη δικια μου παλετα υπαρχει μονο το γκρι.Και ξερεις τι..Το χω μισησει αυτο το χρωμα.Δεν εχει να πει πολλα,δεν βγαζει πολλα παρα μονο θλιψη.Ξεκιναω λοιπον..
Παιδικος.Το ονειρα τωρα σχεδιασμενα γραμμικα.Ενα μικρο παιδι,ενα ομορφο γκρι λιβαδι,ενα σπιτι μια μητερα.
Ενας ηλιος,γκρι.
Το παιδι μεγαλωνει και στη ζωγραφια οι φιγουρες αποκτουν αλλη μορφη,Δεν αρκουν πια οι παλιες τεχνικες,τωρα τα σχεδια πρεπει να ναι πιο ρεαλιστικα.Το παιδι μεγαλωνει.
Γκρι χαμογελα,γκρι δακρια
Και ενας ηλιος,ενας ηλιος γκρι.
Γαμησε το.
Ποτε δεν ημουν αρκετα καλος στη ζωγραφικη.Παντα η τεχνη μου ηταν οι λεξεις.Να παιζω μαζι τους,να τις κοβω και να τις ραβω στα μετρα μου,να λερωνω παλια τετραδια,με μελανι γκρι.Κανεις δεν με καταλαβε ποτε καλυτερα απο τις λεξεις.
Γιατι γραφω;
Γραφω για να νιωσω ή για να μη ξεχασω οτι ενιωσα.Αγαπω την ενταση,αγαπω τους πολυχρωμους ουρανους,τις ασπρες πινελιες στο μαυρο.Το ροζ μεσα στο μπλε.
Και γω που τοσο πολυ αγαπησα το χρωμα,καταδικασμενος γεννηθηκα γκρι.Καταραμενος να περνανε οι μερες και να ξεχναω οτι ζω.
Θυμαμαι μου χες πει καποτε,πως ο ηλιος ειμαι εγω.
Τι να σου πω εντελει..
Μισησα τον ηλιο γιατι δεν ξερει να ανατελει.
Γλυκες ειρωνιες της ζωης..
Ενας ηλιος που δεν ξερει να φεγκει.Ενας ανθρωπος με τοση αγαπη για ολους εκτος τον εαυτο του.Δυο ξενοι.Χαμενα βλεμματα που φοβουνται να κοιταχτουν.Μια πολη γεματη και ομως δεν αρκει για να μην νιωθεις μονος.Ενας ερωτας μισος.Λυπημενα προσωπα χαμογελανε γυρω.Παιδια με γρατζουνιες στα χερια,γρατζουνιες που δεν προσεξε κανεις.Και εσυ αναμεσα μπλεγμενος,στης καθε μερας τη ροη να ξεχνας ποσο σημαντικος ειναι ο χρονος.
Δεν ξερω τι να σου πω,οταν αρχισα να σου γραφω ειπα να σου γραφω μονο αληθεια αλλα εντελει ισως μας πονα παραπανω απο οσο αντεχουμε.Εντελει ισως ενα 'ευτυχισμενο τελος' ακουγεται καλυτερο.
Αυτες οι μικρες στιγμες ευτυχιας κακο μου κανουν,και αυτη η πραγματικοτητα με τρυπαει.Το δανεικο σου φιλι,ακριβα δεν το πληρωνω;