Το γκρι βλαπτει σοβαρα την ψυχικη σας υγεια.

Σλιμακι

Ποσο ζηλευω τα πουλια.Ποσο τυχερα ειναι αραγε ξερουν;Σκεψου να ζεις αυτη την ελευθερια.Για εκεινα δεν υπαρχει ταβανι.
Σκεψου να κουνας δυο φορες τα φτερα σου και να σαι αλλου.Μονο αυτα ξερω να αψηφουν τη βαρυτητα. Ποσο θα θελα να μπορω να κυνηγησω και γω το καλοκαιρι μαζι τους.Να φευγω τους χειμωνες μαζι με τον ηλιο,να γυρναω με την ανοιξη,να φλερταρω με τα συννεφα,να ναι το μπλε το σπιτι μου. Ειμαι σιγουρος οτι ολα φαινονται πιο ομορφα απο εκει πανω.
Απο μικρος ειχα εναν ερωτα με τα συννεφα.Απο μικρος ονειρευομαι να αψηφω τη βαρυτητα.
Αλλα εμεις οι ανθρωποι ανηκουμε στο εδαφος οπως φαινεται,ευτυχως υπαρχει η μουσικη και με παρηγορει.Ισως καλυτερα που δεν πεταμε,αν οι ανθρωποι φταναν τον ουρανο,μαλλον θα τον καταστρεφανε και αυτον.
Ετσι δεν κανουμε με ολα;Σε αυτο ειμαστε καλοι.
Στην καταστροφη.
Δεν πειραζει,το χω δεχτει.Αλλος ενας και γω,πως να παω κοντρα στη φυση μου αλλωστε..Μου ετοιμαζω την πιο γλυκια καταστροφη.Σε περιπτωση που δεν με εχεις καταλαβει ως τωρα,εκτος απο καταστροφικος,ειμαι και αθεραπευτα ρομαντικος.Αναβω το τσιγαρο μου,το μπλεκω στα δαχτυλα μου,παιρνω λιγες τζουρες.Εχω τελειωσει τα δικα μου και τωρα κανω τρακες στα σλιμακια.
Να δεις που εχω φτασει..
Ο γιατρος λεει οτι δεν πρεπει να καπνιζω..Αλλα οι ανθρωποι μονο οταν μιλανε για τους αλλους θυμουνται τα πρεπει.Ειχα δει το πακετο του , στη τσεπη,στο σακακι του στον καλογερο,στο γραφειο του,την τελευταια φορα.Μαρεσει αυτος ο γιατρος ειναι απο τους αγαπημενους μου.Εχουμε γινει φιλοι πια.Δεν τον κατηγορω,την δουλεια του κανει.Και γω την δουλεια μου κανω αλλωστε..Καταστροφικοι δεν ειπαμε;Δεν θελω να ξεχνιομαστε.
Αυτη τη φορα σου γραφω με αλλο αερα,εχει φυσηξει αλλος ανεμος στα μερη μου.Και για να μαι ειλικρινης νιωθω οτι δεν εχει αφησει τιποτα ορθιο.Δεν φοβαμαι ομως,δεν εχει μεινει τιποτα να με κραταει.Ειναι αυτη η λυτρωτικη ελευθερια του να τα χεις χασει ολα.Ειναι το σημειο μηδεν που δεν σε παιρνει αλλο να σκεφτεσαι αρνητικα.Λογικα να το σκεφτεις,μετα τον πατο ,μονο πανω εχει.Απορω για ολους οσους με λενε πεσιμιστη.Παρε ενα ρεαλιστικα θετικο τροπο σκεψης.Εστερνησου τον.Εγω αυτο προσπαθω.
Μιλώντας για ρεαλισμο,καπου εδω θελω να εκφρασω το βαθυ μου μισος για την πραγματικοτητα..Τα εχω αναλυσει ολα τοσο πολυ,την αλήθεια,τις οπτικες,τις αποχρωσεις.
Ε λοιπον,κατεληξα.
Γαμα την πραγματικοτητα,προτιμω τα ψεμματα.Προτιμω τα παραμυθια.Προτιμω τον κοσμο μου.
Δεν μου αρεσει καθολου πως εχουν τα πραγματα και νομιζω ουτε οι ανθρωποι πια,εχουν γινει ολοι τοσο πεζοι.
Δηλαδη τι;
Σου ριχνει δυο χαστουκια η ζωη και πριν πατησεις καλα καλα τα εικοσι γινεσαι ενας απαισιοδοξος συμβιβαστικος μετριος;
Αρκει να γαμιομαστε,να δουλευουμε και να πληρωνομαστε καλα;
Ποτε αποφάσισες οτι σου αρκει;
Και ολα αυτα γιατι;
Εγω θα σου πω,που τα ξερω ολα
Επειδη ολοι ειναι τοσο φοβισμενοι,να ακουσουν την καρδια να χτυπαει εντονα στα στηθια τους.
Επειδη δεν αντεχουν στην ιδεα οτι μπορει να ξανα σπασουν.
Εγω πιστευω οτι η πληξη ειναι η μονη που μπορει να σε κανει κομματια.Και μενα πληξη μου φερνει μονο η μετριοτητα.
Γιαυτο λοιπον,ακρα.Οσοι νιωθουν εντονα ξερουν οτι κομματι της ευτυχιας ειναι και η λυπη της,αμα δεν υπαρχει το κατω,δεν υπαρχει το πανω.Και ολοι ξερουμε οτι η ευθεια γραμμη στο κραδιογραφημα,σημαινει θανατος.
Ας εχω τα πανω κατω μου λοιπον,χιλιες φορες...
ειναι νωρις ακομα για μενα.
Δεν φτανουν δυο χαστουκια για να αλλαξει στροφες το μυαλο μου.
Πανω Κατω
Και ολα εντονα
Αυτο ειμαι
Αυτο εχω.