Το γκρι βλαπτει σοβαρα την ψυχικη σας υγεια.

Ερωτικο

Ποσο περιεργα κυλα ο χρονος;Δεν τον προλαβαινω,παιζει μαζι μου,ξεγλυστρα απο τα δαχτυλα μου και με αφηνει πισω πριν προλαβω να τον νιωσω.Ποσο θα θελα να ξαναφορεσω μερικες στιγμες,να τις κανω δερμα μου.Φοβαμαι μη ξεχασω.Θελω να τα θυμαμαι ολα.
Αποψε δεν θα κοιμηθω,αποψε θα ονειρευτω ξυπνιος.Θα εκτιμησω,και ας μεινω πισω,και ας μου ξεφυγεις παλι χρονε.
Ακουω το ιδιο τραγουδι,το χω βαλει να παιζει ξανα και ξανα,δεν θελω να ξερω ποσες φορες το ακουσα ποσα λεπτα ξεφυγαν μεσα στις μελωδιες...
Γυμνο δερμα λοιπον,μπλεγμενο στα σεντονια και τα παραθυρα ολα ανοικτα.Δεν ξερω ποσο απεχει η αυγη,αλλα ειναι υπεροχη νυχτα αποψε.Εχει αυτη την φθινοπωρινη δροσια και το κορμι μου κρυωνει.Ποσο μαρεσει αυτο το κρυο.Κατι τετοια βραδια νιωθω ερωτευμενος με ολα γυρω μου.Ομορφο να γραφει κανεις..ειδικα οταν γραφει απο ερωτα.Ειμαι ηρεμος,νιωθω γεματος,δεν κρυωνει το μεσα μου τωρα.. Κατι τετοιες νυχτες νιωθω μικρος θεος,πως δηθεν ακομα και το χρονο μπορω να δαμασω.Ολα θα κυλανε αργα για αποψε.Ετσι το θελω.Ποσο περιμενα,λυτρωση μου;Τοσο απαλο το χαδι σου,σαν ηλιος το πρωι που χαιδευει το προσωπο μου με την αυγη.Μια ζεστασια αισθανομαι.Ξημερωνει μαζι σου το μεσα μου.Πολυ φως μπηκε στο δωματιο,και φοβαμαι..Το φως ειναι η αληθεια.Φοβαμαι το φως.Προτειμω το σκοταδι που δεν βλεπω εκει,που δεν με βλεπεις.Πως να σαφησω να με κοιταξεις;Αυτο το κορμι καταρες το δερνουν.
Μαγαπας;
Σαγαπω
Νιωσε με,μη με κρινεις.
Αγγιξε με,φοβαμαι,αλλα αγγιξε με
Ενα αστερι επεσε μολις,κανε μια ευχη..
Καπου διαβασα οτι μερικα αστερια διασχιζουν ολοκληρους γαλαξιες.Απειρες μερες και νυχτες μεχρι να βρουν το αλλο τους μισο που και αυτο,
το μοναδικο που κινειτε στην ιδια τροχια,ταξιδευει απο την αλλη πλευρα του συμαντος μονο και μονο για να βρει το συμπληρωματικο αστερι του.
Και οταν ερθει η στιγμη,το σωστο δευτερολεπτο,με απειρη δυναμη συγκρουονται και τα δυο γινονται μια ουσια.Το ενα χυνεται στο αλλο και μπλεκονται σαν να μην υπηρξαν ποτε χωριστα και υστερα πεφτουν και σβηνουν μαζι.Αν ημουν αστερι,τετοιο θα ημουν,ειμαι σιγουρος.Ολοκληροι γαλαξιες για να βρω την ουσια.Ειμαι τοσο απασχολημενος στο να αναζητω το νοημα,και δεν ξερω αν ειναι ψευδαισθηση ή αληθεια μα αισθανομαι πως ολες οι ουσιες που εψαχνα κρυβονται στις ακτες σου.Και ξερεις,σε μενα παντα φυσουσε κοντρα στα πανια μου και η θαλασσα παντα να με πνηξει ηθελε.Μα και ετσι να ναι,δεν θα σταματουσα.Θελω να εξερευνησω ολες τις παραλιες σου,ακομα και τις πιο αγριες.Να πατησω χωματα που δεν τα χει νιωσει ψυχη,να γευτω οτι εχεις να δωσεις.
Και οταν χαστογραφισω τα μικρα σου κυματα,και φιλησω καθε σημαδι.Τοτε που με κλειστα ματια θα περπατω τα μονοπατια σου,τοτε μεσα σου θα μπω και κομματι σου θα γινω,και το ειναι μου θα χαθει στον ορισμο σου.Και αν οι θαλασσες αγριεψουν ξανα,τοτε ας πνηγω στο βυθο σου,δεν πιστευω πως θα θελησω να υπαρξω ξανα μισος.Το ταξιδι μου αλλοστε ηξερα πως εχει τελειωσει μολις ειδα τα ματια σου.
Ασε τα βλεφαρα σου να πεσουν,
Τωρα δες με.
Θα μαθω να αγαπαω ολα μου τα σημαδια,για σενα,επειδη πιστευεις οτι ειμαι υπεροχος.