Το γκρι βλαπτει σοβαρα την ψυχικη σας υγεια.

Αγωνας

Ψαχνομαι αρκετα τελευταια,εχω βουτηξει βαθια σε μενα.Θελω απαντησεις σε ολες τις ερωτησεις μου.Ποιος ειμαι;Τι ποθω;Τι κανω εδω περα;Ειναι πρωτογνωρη αυτη η κατασταση που βρισκομαι,εχω υπαρξει τοσο δοτικος σαν ανθρωπος,αλλα δεν εδωσα ποτε στον εαυτο μου.Εχω νιωσει τοση αγαπη αλλα ποτε για τον εαυτο μου.Θυμαμαι παντα να κινουμαι με την σκεψη οτι τα ομορφα θα τα βρεις προς τα εξω,εξω απο σενα.Τωρα, εχω κλειστει στον εαυτο μου.Θελω να με μαθω,να με αγαπησω σαν να μην ειμαι εγω.Να με δω,να με κρινω σαν να μην ειμαι εγω.Εμενα εχω.Μια ζωη κατηγορω και καταριεμαι το δερμα μου,μια ζωη επιζητω οτι δεν ειναι εγω.Ποτε μου δεν μου εδωσα σημασια.Και αφου εγω δεν ασχοληθηκα ποτε να βρω την αξια μου αυτοφωτα,κρεμομαι απο στοματα και στοματα,ανθρωπων δικων μου και ξενων,να μου πουν ποιος ειμαι.Αφησα τις λεξεις τους να παρουν τοση δυναμη,να εχουν τοση επιρροη πανω μου,γιναν τειχη γυρω μου,πετρα πετρα με αφησα να τα χτισω.Με εχω καψει χιλιες φορες,στον βωμο της επιβεβαιωσης,για λιγα στολιστικα επιθετα,για εναν καλο λογο.Εχω βαλει τον εαυτο μου σε μια κατασταση συνεχους προσπαθειας ικανοποιησης·Γονεις,εραστες,φιλοι,γνωστοι και αγνωστοι·και σε αυτον τον αγωνα τρεχω μονος μου και τερματιζω παντα δευτερος.Καθε φορα πιο κουρασμενος,πιο απογοητευμενος.Χτυπιεμαι και λεω πως δεν αγαπηθηκα ποτε οπως θελησα,αλλα η αληθεια ειναι πως ποτε δεν αφησα να με αγαπησουν οπως θελω.Βεβαια κανεις δεν νοιαζεται για το αν η αγαπη του ειναι δεσποτικη.Βλεπεις,οταν οι ανθρωποι αγαπανε,αναλωνονται τοσο στο γεγονος οτι αγαπανε και δεν δινουν καμια σημασια στο πως βιωνει ο αλλος την αγαπη τους.Η αγαπη ειναι το νοημα,ειναι το καλο,λενε,αλλα εγω τις πιο σφιχτες θηλιες τις εχω νιωσει απο ανθρωπους που με αγαπησανε.Καπως με βρισκω να αθετω αυτην την ανταλλαγη που μου ζητανε και ξερεις πως παει..αφου δεν δινω αυτο που θελεις,δεν μου δινεις αυτο που θελω.Και διαδοχικα σπιθαμη προς σπιθαμη ..οπως χτιζονται οι γεφυρες,ετσι γκρεμιζονται.Και γω που ειμαι πρεζονι των λεξεων,αφηνω τον κακο λογο να με κοψει στα δυο και να μου δωσει οτι σχημα θελει.Και το πιστευω,γιατι ως τωρα δεν βρηκα ποτε την δυναμη να αρνηθω.Ξερω να γονατιζω να ζηταω συγγνωμη και να κατεβαζω το κεφαλι σα το σκυλι στον αφεντη.Και ολα στο ονομα της αγαπης.
Εχει αρχισει να γινεται πολυ προσωπικο και δεν θα με καταλαβεις.Η αγαπη μπορει να γινει τεραστειο οπλο χειρισμου,σε αυτον που εχει μεγαλωσει με λιγη ή χωρις.Δεν αρκει το αισθημα λοιπον,την αγαπη την μετρας στον αντικτυπο.Αγαπας το καναρινι που χεις στο κλουβι στο μπαλκονι σου,αγαπας να το ακους να τραγουδαει,το ταιζεις του μιλας καθε μερα αλλα ακομα δεν το χεις αγαπησει τοσο για να το αφησεις ελευθερο,ή μηπως,το αγαπας τοσο πολυ που δεν μπορεις χωρις αυτο.Χα...ο νοων νοησε...γυρναω σε μενα λοιπον,εχω συγκεντρωθει στον εαυτο μου,πρωτη φορα νιωθω οτι κανω βηματα ουσιαστικα,δεν εχει μεινει κανεις γυρω μου,να εξαρταται απο μενα,κανενας να διεκδικει την αγαπη μου,καμια συμφωνια δεν εχω να τηρησω.Τωρα κοιταω προς τα μεσα,παρατηρω τα τειχη χαιδευω τα ερειπια τα ποναω τα κλαιω.Εχω φτασει ως εδω,δεν ειμαι τελειος αλλα εχω ενα ουρανο συναισθηματα και τα νιωθω ολα εντονα,εχω μια θαλασσα σκεψεις που πρωτη φορα τις νιωθω στις ακτες μου,να σκανε απαλα σαν χαδι,ειμαι καλος,ειμαι ιδιαιτερος,ειμαι ξεχωριστος και το αισθανομαι οτι κατι καλο φυλαει η ζωη για μενα.
Οσο για τον χαμενο αγωνα, νικησα οταν αποφασησα οτι δεν θα ξανατρεξω αλλον,
για κανεναν.