Το γκρι βλαπτει σοβαρα την ψυχικη σας υγεια.

Αποχρωσεις

Υποσχεθηκα να σου γραφω παντα την αληθεια.Η θλιψη μου λοιπον αποτελει σιγουρα κομματι της.Ενας παρατηρητης εχει να σηκωσει το βαρος του θεαματος.Το να μπορεις να βλεπεις,δεν υποσχεται οτι τα πραγματα που θα συναντησεις ειναι καλα.Ισως γιαυτο οι περισσοτεροι κλεινουν τα ματια.Εχω αντιληφθει πως παει,πως πηγαινοερχονται τα γεγονοτα,πως κυλανε οι στιγμες και εναλλασονται.Η σκεψη φερνει θλιψη,γιατι η αληθεια εντελει δεν εχει μονο οπτικες,αλλα και αποχρωσεις.Η πληροφορια ειναι εκει,διαλεγεις να την δεις απο μια οπτικη,και υστερα μεσα σου μπαινει και συ την επεξεργαζεσαι.Και η επεξεργασια ειναι υπουλη,απροβλεπτη.Σε μια δραση υπαρχει παντα μια αντιδραση λενε,στην ουσια ομως υπαρχουν απειρες αντιδρασεις απλα εσυ διαλεγεις τη μια,συνειδητα ή ασυνειδητα συχνοτερα.Το ερωτημα που τιθεται ειναι το εξης.Εντελει το μονο που μπορουμε να ελενξουμε σε αυτη τη ζωη,ειναι το πως αντιδραμε;
Θα σου λεγα ναι.Μα σταληθεια ειναι οχι.Η δραση δεν προηγειται της αντιδρασης.
Στην πραγματικοτητα η σχεση τους ειναι αμφιδρομη.Αφηνουμε τις καταστασεις να μας επηρεαζουν και ξεχναμε οτι εχουμε τη δυναμη να τις επηρεασουμε και εμεις.Το θεμα ειναι γιατι μενουμε παθητικοι ή μηπως φταινε τα αισθηματα που δεν μπορουμε εστω μια στιγμη να το δουμε λογικα. Παγιδευμενος λοιπον στα ιδια δυχτια με ολους.Γνωριζω την θλιψη της ανελευθεριας.Κλειδωμενος σε ενα μυαλο φουρτουνιασμενο.Τυλιγμενος μεσα σε ενα δερμα πολυ στενο για να με χωρεσει.Γεννημενος θνητος,ανυμπορος να νιωσω τιποτα παρα μονο τον δικο μου πονο..
Πως να μη λυπαμαι;
Λιγο να παρατηρησεις θα αντιληφθεις ποσο μοναχικο πραγμα ειναι η ζωη.Δεν θα καταλαβουμε ποτε τους αλλους και ουτε αυτοι εμας.Και δεν ξερω ποιο απο τα δυο ειναι το πιο λυπηρο.
Θα πεθαινα να νιωσω μια ενωση,να εξερευνησω ενα αλλο μυαλο,εχω συχαθει το δικο μου.Καταραμενο δερμα,που ειναι οι δυνατοτητες που μου δινεις;Εισαι μονο περιορισμους.Και σαν να μην φτανει το δερμα μας,εμεις οι πολυμηχανοι ανθρωποι χτιζουμε κιαλλα τειχη γυρω μας,ατσαλενια αναισθησια και μηδεν ενσυναισθηση,και γινομαστε σιδερενια φρουρια απροσιτα.Και μετα αναρωτιωμαστε πως θα γλυτωσουμε απο αυτη τη μοναξια.Περιμενουμε τον σωτηρα που θα ρθει να μας βρει,αλλα ετσι και αλλιως ουτε ο σωτηρας θα βγει απο το κελι του.Μα και οσοι τολμησαν να αφησουν τις ασπιδες,οι ονειροπολοι οπως εγω,φανηκαν πιο παρανοικοι εντελει.Που πας γυμνος στον κινδυνο,θα πληγωθεις.Κρατα πισινη.Ποδια βιδωμενα στη γη να χεις.Και γω που ποτε μου δεν πατησα χωμα,εμαθα καλα πως δεν υπαρχει ομαλη προσγειωση αλλα μονο αποτομη πτωση.
Τωρα ;
Μονο ερειπια.
Μια αυτοπεποιθηση στημενη απο τραπουλοχαρτα και μια ψευδαισθηση οτι το χαος μου δεν ειναι τοσο ευθραστο οσο φαινεται.
Πως να μη λυπαμαι;