He Ghosted Me (Dela Vega Cousins #1)

Chapter 26

What?

Why?

How?

Nabato lang ako sa aking tinatayuan. Kahit paghakbang man lang sana, hindi ko na magawa.

I'm still in dazed for the moment, causing me to become disoriented. Hindi ko na nga namalayang humakbang na pala ako palabas ng aming bahay na nakatulala. Paano nangyari 'to? Akala ko..........

Kapanipaniwala na hindi. 'Yan ang nararamdaman ko ngayon. Kasalukuyan pang pinoproseso ng aking utak ang nangyari. Natagpuan ko nalang ang aking sarili na nasa tapat ng tindahan ng aming kapitbahay.

"Aling Mila, pautang nga po ng softdrink yung malamig na malamig po sana. Ilista niyo nalang po sa utang ni mama."  

"Kukuha muna ako, maghintay ka lang ng saglit."  Sabi niya at tumalikod sa akin. Tumango ako at napatulala na naman.

Get a hold of your self Miracle! I mentally scolded myself. Hindi naman kasi nakakatulong 'tong pagka-disoriented ko sa nangyayari ngayon.

"Ito na iha."   Lahad ni aling Mila sa aking inutang. Tinanggap ko ito at nagpasalamat.

Iinumin ko na sana ng may naalala ako. May bisita pa pala akong haharapin! Or should I say, mangliligaw na haharapin? Ano ba! Kinikilig ako! But wait..... Ang bastos ko naman dahil hindi ko ito hinarap. Ang tanga mo Miracle!

Naman eh! Hindi ko alam ang aking gagawin! Bahala na nga.

Humakbang ako pabalik sa bahay. Mahinang nagdasal na sana ay hindi pa siya umuwi. Kagagagahan ko kasi, kaya ito.

Nang may natanaw pa akong sasakyan sa labas ng aming bahay. Napabuntog hininga ako. Salamat naman.

No'ng nasa pinto na ako. Narinig ko ang kanilang pinag-usapan. Mukhang nalapadalas ang ganitong eksena ah?

"Mukhang nabigla si Miracle."  Usal ni tita Ritchel sa kanila.

"Mukha nga. Ano na ang gagawin mo ngayon iho?"  Tanong ni aunty Rosie.

"I will wait po. Rerespetuhin ko po kung ano man ang magiging desisyon niya."  Sagot niya.

"Kung ganon ay wala na akong magagawa kundi ang.............. suportahan ka upang makuha ang loob ng aking anak. Sana ay wag mong sayangin ang tiwala ko sayo iho."  Saad ni mama. Luhh? Bakit suportado siya kaagad? Bago pa man lumawak ang mga katanungan sa aking isipan pumasok na ako.

Pareho silang napatingin sa akin. At ito ako, parang naiihi na ewan. Empatso siguro ito? Ulcer? Sakit sa tiyan?

"Mas mabuting mag-usap muna kayo ng masinsinan. Miracle? Mag-usap kayo."  Baling ni mama sa akin at sininyasan ako gamit ang kaniyang mata na nagsasabing "Umayos ka at Umupo ka ro'n."  Pagkatapos ay pinandilatan ako ng mata saka sila umalis patungo sa kusina. Leaving me with him. At pakiramdam ko ngayon mukha akong natatae.

Gaya ng sinabi ni mama, umupo ako sa tabi niya pero malayo sa kaniya. Kulang na lang ay pumasok ako sa ilalim ng sopa namin na kahoy. One thing is for sure, the atmosphere here is very awkward for me.

"A-ahmm..."  panimula ko. Habang nakatingin lang ng diritso sa harapan. Nahihiya akong tumingin sa kaniya e.

"I'm sorry if I startled you, but my intentions are pure and I'm serious of courting you. And I want to court you legally that's why I'm here to ask for your mother's consent."  Wika niya. Grabe maka-English  boi. Ikaw na, ikaw na talaga! But hey! I'm still shock to what he said.

Napa-english na rin' tuloy ako.

"A-ahmm?"  I'm still speechles.

"It's okay if your not ready, I'm willing to wait if it's you. Hindi naman kita minamadali, kaya wag kang mapressure sa panliligaw ko sayo. I really like you from the start and I have this feeling na gusto kong alagaan ka pagkakita ko palang sayo no'ng una. Watching you from afar is really difficult for me, especially when there are these other boys who wants to get close to you, and who wants to get your attention. I just want to beat them into a pulp thinking that you will like them instead of me."  He said, this time napatingin na ako sa kaniya. This gorgeous man beside me is not confident in his beauty? "Every people living in this world has it's own insecurities. Noon... wala akong makitang insecurities sa aking katawan but not until I met you, doon na nagsimulang tanungin ko ang aking sarili. Kung hindi lang malayo ang agwat ng aming edad, mapapansin kaya niya ako? 'Yan ang palaging laman ng aking isipan sa tuwing nakikita kitang nakipagtawanan sa mga kaklase mo. They say, age doesn't matter, but we're living in a judgemental society where there are so many criticizer. Hindi maiiwasang macritisize, but there is this one thing that I'm certain about. I don't care what may people say as long as I'm with you."  As he said those words with so many emotions flashing on his eyes. All I can say is, he's sincere to his words and to what he feels. But I'm still hesitant, I don't know what to do anymore.