He Ghosted Me (Dela Vega Cousins #1)

Chapter 2

I put my hands at my knees like my life depends on it while grasping for an air to calm my nerves.

"Hey, okay ka lang? Kaya mo pa ba?"  I feel her tap my shoulder.

"Y--yeah...Just wait for a minute Chell."  Sabi ko at pinapakalma parin ang sarili.

"Hindi pa rin' ba nawala yan? It's been what? Two years? Ganyan pa rin'?"  She bombarded me with questions.

"Hinay-hinay lang, mahina ang kalaban."  I laugh at her while composing my self and started walking again.

We walked silently but it's not awkward. I guess we are not in the mood to chika right now.

Pagtapos na ang aming klase sa hapon maglalakad nalang kami pauwi, may iba ring mga estudyante ang aming makakasabay sa tabi ng kalsada pauwi.

"Are you really okay with it? I mean, your situation?"  She suddenly voice it out of nowhere.

"To tell you honestly... It's really hard for me after I've done my check up 2 years ago, but hey! Don't be too worried, hindi na man kritikal itong sakit ko. It's just...hindi ko lang muna magagawa ang magagawa niyo."  I smiled at her. A sad one.

"It's okay Gab, where here you know? Hmm..at your back."  Then she laugh like a mad girl.

"Silly."  And a small chuckle leave my mouth. I'm very thankful that I have a friend that could keep me smile in spite of the bitterness of my life.

Rochelle is my second closest friend, she has a slender body, has a morena beauty, cat-like eyes, cute nose, and fun to be with. Siya ang palagi kong kasama pag-uwian na namin, dahil malapit lang naman ang kanilang bahay sa amin.

"So... This is a goodbye then?"  I asked her when I'm in front of our gate.

"Hmm...I guess so?"  And we burst into laughing.

"Siguro iniisip na ng mga kapitbahay niyo na nabaliw na tayo."  She said still laughing and wiping the small tear of her eyes. Yeah, ganyan kami kababaw para tumawa.

"Yeah, agree ako diyan. So see you tomorrow Chell."

"See you!!!"  She said and wave's her hand.

I sigh as I enter our house. Exhaustion immediately invades my body. It's like I run from school to our house.
 

"Hey ma."  I greeted my mother when she came out from our kitchen.

"Ang putla mo, okay ka lang?"  Sinapo niya ang leeg at mukha ko.

"Oo ma, okay lang ako. Pahinga muna po ako." 

"Sige, tatawagin  na lang kita pag hapunan na."  Sabi niya saka bumalik sa kusina.

My mother is a single mother, simula nung mamatay ang aming ama seven years ago siya na ang nagtataguyod sa aming apat na magkakapatid. May dalawa akong kuya at isang nakababatang kapatid na babae.

Humiga ako sa aming kama pagkatapos kong magbihis. 'Di ko namalayan nakaidlip na pala ako.

Nagising na lang ako sa mahinang pagtapik saking ulo. "Hmmm?"  I asked.

"Kain na daw ate."  Sabi ng aking nakababatang kapatid na babae, si Harley.

" Sige susunod lang ako."

"Okay."  Sabi niya saka lumabas na siya sa kwarto.

Pagkalabas niya ng kwarto lumabas na rin ako para makapaghapunan na at nang masimulan ko na ring sagutan ang mga assignments ko.

Pagdating ko sa hapagkainan kompleto na sila doon at ako nalang Ang hinihintay.  "Gab 'musta ang school?"  Out of nowhere na tanong ni mama.

"Okay lang naman po."

"Hindi ka ba nila pinapatrabaho dun?"

" Hindi po, aware na man po sila sa sitwasyon ko at isa pa nandon naman si Tita Ritchel."

Si Tita Ritchel or Teacher Cordova ay pinsan ni mama na isang teacher sa aking pinapasukan na paaralan. Siya yung palaging nag e-excuse sa akin kung may mga activities sa school.

"At ikaw Daryiel hindi kana naman pumasok no?"  Baling ni mama sa ikalawa naming magkakapatid. Si kuya Dave.

His face crampled. "Ma... Wala namang klase kanina sa amin kaya hindi na ako pumasok."

"At makatarungan ba ang mag lakwatsa sa paaralan?"  Mama's sarcastic question made him silent.

"Ikaw Jefferson sana tigilan mo na yang pag i-ML mo, mukha ka ng panda dahil sa eyebugs mo."  Sermon naman ni mama sa aming panganay na kapatid.

"Bufff----"  tatawa na sana si Kuya Daryiel ng bigyan siya ng masamang tingin ni kuya Jef, short for Jefferson.

"Ikaw Harly, sana 'rin ibsan mo yang paghahalf-day mo, jusko! Palagi ka nalang umuuwi ng tanghaling tapat!"  Baling naman ni mama sa aming bunsong kapatid.

"Eh ma! Wala akong baon na ulam, ang hirap kayang humingi sa mga classmates ko."  Reklamo naman niya.

"At ikaw?"  Tinuro niya ako kaya tinuro ko rin ang sarili ko.  "Ako?"  Tanong ko sakanya.

"Uminom ka ng gamot mo pagkatapos mong kumain."  Sagot niya saka kumain ulit.

"Ikaw talaga ma... Akala ko kung ano na ang nagawa niya."  Napa facepalm nalang si Kuya Daryiel kaya humagikhik ako.

Ganito kami pag maghapunan na, masayang kumain kahit na gulay lang ang ulam. Kontento na kami kung ano man ang nasa aming harapan, basta't kompleto kami at masayang nagkukwentuhan sa hapagkainan. Sabi nga ni papa nung buhay pa siya, kahit na mahirap ang isang tao gusto niya pa ring mamuhay sa mundo.

"Ma... Tapos na po ako."  Paalam ko.

"Ilagay mo na yan diyan sa hugasan at inumin mo na to."  Binigay niya sakin yung isang basong may herbal na gamot.

Wala kaming pera pambili ng gamot kaya herbal na lang iniinom ko atyaka walang ring trabaho si mama, at ang programang PANTAWID lang ang aming inaasahan. Simple lang din ang aming pamumuhay, nakatira kami sa bahay ng aming tiyahin at tinutulongan rin naman niya kami kahit papaano.

Di ko mapigilang mapangiwi sa lasa ng gamot pagkatapos kung inumin lahat.  "Ubos ko na ma, kwarto lang po ako."  Paalam ko pagkatapos kong ilagay Ang baso sa hugasan.

Tinignan ko ang aking bag na nasa silyang gawa sa kawayan.  Iniisip ko kung ngayon ko na lang ba sagutan ang mga assignments ko o bukas na lang. At the end pinili ko parin ang bukas na lang.

Tinignan ko ang aking kabuohan sa aming full length na salamin sa kwarto, kakatapos ko lang half bath at toothbrush kaya malaya kong pinagmasdan ang aking sarili. Nakasuot na lang ako ng loose na t-shirt na ang kulay ay puti at pajama na kulay pink na may star design na binili pa ni mama sa ukay-ukay.  At masasabi kong pumayat nga ang aking katawan.

Now I stared at my face, they can call me ordinary because I see myself as ordinary. Nothing special, to those big brown eyes that I have, not perfectly shaped eyebrows, not so pointed nose, paled lips, and also a paled face with paled skin. Now I see myself as a glass, sooner or later it will be shattered into pieces.

Only my waist-length long black hair that is wavy at the end is my favourite part of my body. They say I'm pretty and I'm strong, but little did they know that I'm just a fragile thing that hides in the mask of my face. The mask of being strong in front of anyone.

It's not that I want to but I need to, not just to my family and friends but also to myself.

I need to be strong. Because I know, God will never ever leave my side.

We just have to trust Him. And He will do all the work.