grudge || hyunin x seungin

3

Ağustos 2021

Jeongin'den birkaç saattir ses çıkmamıştı. Muhtemelen erkek arkadaşından haber alamayınca evine gitmişti endişeyle. Karşılaşacağı manzara, hayatının travması olacaktı..

Peki Hyunjin bundan sonra ne yapmalıydı? Normalde olsa, böyle bir durumda Jeongin'in yanında olurdu, ona destek olmak için elinden geleni yapardı. Acaba başka bir şehre, sonrasında başka bir ülkeye kapağı atana kadar normal mi davransaydı? Çünkü normal davranmazsa tüm şüpheleri üstüne çekecekti, hatta şimdiden Jeongin'e cevap vermeyişiyle şüphe çekmiş olmalıydı..

Sokakta nereye gittiğini bilmeden yürürken bunları düşünüyordu Hyunjin, kafası darmadağınıktı. Cebindeki telefon titreşince eline aldı, Jeongin arıyordu. Bir anlığına kalbi tekledi, ne yapacağını bilemedi. Eli titreyerek açtı telefonu, anlaşılmaz çığlıklar ve ağlama sesleri duydu.

J: HYUNJIN! MAHVOLDUM HYUNJIN!

H: Jeongin.. Ne oldu?

Hıçkırıklar ve ne olduğu anlaşılmayan feryatlar devam ediyordu telefonun diğer ucundan. Hyunjin'in içi parçalandı, dayanamazdı Jeongin'in ağlamasına hiç.

H: Jeongin, seni anlamıyorum. Nefes almaya çalış bi.. Ne oldu?

J: Seungmin.. Seungmin yaralı.. Eve bir girdim yerde kanlar içinde baygın yatıyordu. Ambulansı aradım bekliyorum şimdi.

Hyunjin hayatının aktörlük performansını sergilemek zorundaydı.

H: Ne? İnanmıyorum.. Hemen yanına geliyorum bekle.

J: Sağol Hyunjin... Sana gerçekten ihtiyacım var şu an.

***

Bir katil, döner dolaşır suç mahalline geri döner derler.

Hyunjin'in olay yerine dönüşü, dönüp dolaşma kısmını atlayarak aynı gün gerçekleşiyordu.

Merdivenleri ağır ağır tırmandı, apartman dairesinin halihazırda aralık olan kapısından içeri girdi. Seungmin'in kanlar içindeki bedenine sarılmış vaziyette ağlayan Jeongin'i gördü. Jeongin, onun geldiğini anlayınca ayağa fırlayıp Hyunjin'e sarıldı. Hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.

H: Korkma, buradayım..

J: Ya ölürse? Ya ölürse ne yaparım ben Hyunjin?

Ya ölürse mi? Ölmemiş miydi yani?

H: Nabzı atıyor yani?

J: Evet, şükürler olsun nabzı hala atıyor, ambulans bir an önce gelse de hastaneye yetiştirsek bebeğimi...

Birkaç dakika geçmişti ki, uzaktan gelen bir siren duyuldu. Pencereden içeriye kırmızı-mavi ışıklar doldu. Bu gelen bir ambulans yerine polis de olabilirdi, belki ikisi de gelmişti. Hyunjin bir an nefes alamıyor gibi hissetti.

J: Ah nihayet geldiler!

Hyunjin donuk bakışlarla izledi olup biteni.

Mavi ışıklar...

Kırmızı ışıklar...

***

Yazardan not:

Merhaba! Öncelikle fic'imi okuduğunuz için teşekkürler! Umarım beğeniyorsunuzdur.
Bunu yazarken saat 23.00, günlerden 23 Ağustos, bizim çocuklar bomba gibi bir albümle döndüler. Ben bu bölümü yazarken arka planda Red Lights çalıyordu, tekrar çalma moduna aldım, ard arda dönüyor hala. O etkide yazılmış bir bölüm oldu yani..

Diğer bölümler yolda, beklemede kalın :)

Yorumlarınızı beklerim..