When you fall out love

WYFOL: Nine

(ps matagal mag update si author)

...

"Jade mahilig pala si Rein sa matatamis?" takang tanong ni Ate Gureen isang araw habang nag lalakad kami papuntang falls. Maganda dun.

"yeps, si Travis ay sa maaalat na pagkain, nagmana sa daddy nya si Rein ay sa akin minana ang hilig sa matatamis" ngiti ko, naka stroller ang dalawa.

Nakarating kami sa aming destinasyon. Wala si kuya Trev, nasa trabaho pero half lang kako sya. Makikipag bonding a kanyang maaryeng kapatid. Grabi kung maka sabi ng arte, para d rin sya maarte eh.

May nanny na kinuha si Ate Gureen para magbantay sa dalawa habang naliligo kami.

"mauna na muna ako" pagpapalama ko, mabilis ang hakbang ko patungo sa mataas na bato. Hindi naman sya madulas, hindi rin sya malumot.

Tumayo ako dun at tinantya ang taas. Mukang magiging maganda ang bagsak ko sa tubig sa ganito kataas. Agad akong lumukso, dinama ang malamig na tubig. Parang nilagyan ng napakaraming malalaking ice dahil sa sonrang ginaw.

Agad rin naman akong umahon dahil baka maubusan ako ng hangin kung masobrahan ako ng lamig. Pinuntahan ko si Ate Gureen na inaayos ang blanket kung saan kami uupo mamaya.

"Ariel paki bantayan na muna ang dalawang bata, maliligo lang muna kami sandali" tumango naman ito sa amin. Ngumisi kami sa isa't isa ni ate Gureen, at sabay na nagpunta sa itaas. Nauna akong lumukso pababa. At muling dinama ang lamig ng tubig.

Umahon kami ng sabay ni ate Gureen. Lumapit kami sa dalawang malalambot na higaan ng mga bata ngunit laking gulat namin ng wala ang mga ito doon. Pati si Ariel ay wala rin.

Kinabahan ako ng kaunti, tinatawag namin ang pangalan ni Ariel pero kahit ni mahinang sagot mula sa kanya ay wala kaming narinig. Dun na ako kinabahan ng husto. Tila ba tumindig ang mga balahibo ko sa balikat sa sobrang kaba.

Asan ang mga anak ko?

Nagulat kami ng may marinig kaming iyak, alam ko ang boses ng mga iyon! Ang mga anak ko. Agad namin sonundan ang iyak ng kambal ko, palayo iyon ng palayo.

"Jade! dito!" nagpapaunahan kami ni ate Gureen, perp unti unting nawala amg iyak ng mga anak ko. Tangina! Ang mga anak ko! Shit!

Tumutulo na ang mga luha ko sa sobrang takot, ni hindi ko namalayang nakatapak ako ng mga tinik. Agad akong natapilok kasabay ng pagsigaw ni ate Gureen.

Dun ko napagtanto ang nangyari. Matapos akong natapilok. Hindi ko alam na bangin pala ang kasunod niyon. Agad akong umikot umikot pababa sa bangin.

Bawat tama ng mga bato at sirang kahoy sa katawan ko ay napapasigaw ako sa sakit pero kahit ganoon, nilalakasan ko ang loob ko para sa mga anak ko! Kailangan ko silang mahanap!

"JADE!! kumapit ka!! hintayin mo ako! please.." nakita ko mula dito ang umiiyak na si ate Gureen. Sinunod ko ang inabi nya. Kumapit ako sa maliksing puno.

Ni hindi ko alam kung matibay ba ito o ano. Ang mahalaga ay makakapit ako, at para hindi ako bumagsak sa mga bato sa ibaba. Dahil paniguradong magiging masakit pa iyon.

Nakita kong nahihirapan na rin si ate Gureen habang pababa sa direksyon ko. Hahawakan nya ang mga pwedeng hawakan para makalapit lang sa akin.

Ng biglang dumulas ang kamay ko, at biglang naputol ang hinahawakan kong sanga. Lahat lahat naramdaman ko. Ang sakit, ng hapdi, ang matigas na bagay na tumama sa ulo ko lalo na ang pamilyar na boses.

Nakamulat pa ang tingin ko. Nakita ko si Ken, ang asawa ko. Palaput sya sa akin, ang muka nya. Malungkot na may halong sakit. Bakit ganon?

"K-Ken..." hanggang sa dumilim ang paningin ko.

...

Ken's POV

It hurt me to see my wife roll down the cliff. I was hurt, I immediately went down closer to her.

But the incident seemed to speed up because the branch she was holding went broke. Again she rolled down, my tears dripped when I saw what my wife had dropped.

She fell on the sharp rocks, at that time I had no choice but to approach her fast, and take her to the hospital. I saw a lot of blood lost in her. Though weak, I strengthened my hopes and lifted her.

"wife... w-wake up... please.. I'm sorry... I'm sorry" paulit ulit kong sabi habang binibilisan at tinataasan ang hakbang ko.

I have mixed emotions now. Anger, pain, frustration and apprehension. I was angry with myself because I didn’t even go to my wife. I was hurt because I couldn't even save my wife properly. And now this is the consequence. Damn!

"w-wife... hold on okay..."

Binilisan ko ang pagmamaneho ko patungo sa ospital. I drove a few more minutes before arriving at the hospital. I quickly lifted my wife to the hospital bed. I am disgusted with these doctors because they are so slow to act!

"fucking fuck! wala na bang ibibilis ang mga galaw nyo??!!" I angrily question these doctors.

"s-sir calm down..."

"fuck you! How can I calm down if my wife is still unconscious?! huh?"

"what happened to my sister?!" I never looked back at Trevor. I know that he is, Gureen's also with him.

I picked up my cellphone and called Hirro. I told him to ready my plane because Jade and I were leaving for America. I don’t trust the doctors here. Hindi maganda ang serbisyo nila.

"okay got it... tawagan mo ako kapag naka confine na si Jade..." Then he ended the call.

Hinilot ko ang sentido ko, my fist still clenched. While waiting for the doctors and my wife.

"Doc..."

"I'm sorry sir pero hindi namin magagamot ang--"

"DAMN IT! Anong doktor ka ba? hindi nyo kayang gamutin ang asawa ko?!"

"s-sir.. kulang po kasi kami ng--"

Nagsalita si Trevor. "ni hindi nyo man lang ba binigyan ng first aid ang kapatid ko?!"

"t-tapos na po kaming mag first--"

"wala kayong kwenta! sisiguraduhin kong matatanggal kayo sa serbisyo nyo!!" hindi ko na pinansin ang pagsasabay namin ni Trevor. Agad akong umalis at nilapitan si Hirro na nandidito na pala.

The concern can be seen on his face, of course he loves my wife too. But I dont mind it.

your plane is ready now ..

Tumango lang ako. I also told him my other problem. He will look for our children first while I take care of my wife.

"hold on my wife... it'll end too ... I will make sure they pay for what they did to you and our children"