Robin Hood'u Yakalamak

12. BÖLÜM

Tatil günü.

Haftanın en kral, en sevdiğim günü. Karga bokunu yemeden kalkmadığım tek gün. Evde benim sevdiğim yemeklerin piştiği, bütün gün bir yerlerimi yaya yaya film izlediğim gün. Normalde iple çektiğim ama bu sefer başıma bela olan gün.

Yatağımda sekiz yüzüncü kez sağa dönerken bıkkınlıkla ofladım. Sabahın körüydü ve bütün gece boyunca uyumaya çalışmak artık işkenceden farksız hissettiriyordu. Sürekli son olan olayları düşünüyordum. Düşünmekten kafayı yeme raddesine gelmiştim. Siktir edip veya yorgun düşüp uyumayı başardığım her an kabus görmeye başlıyordum ve yine sıçrayarak uyanıyordum. Lanetime küfrederek yatakta doğruldum. Bu böyle olmayacaktı.

Ayaklarımı yataktan aşağı sarkıtıp pencereden dışarıya baktım. Güneş yeni doğuyordu ve ortalık tatlı bir pembelikle kaplanmıştı. Tam zıttı olan leş gibi suratımla ayağa kalktım. Biraz temiz hava almaya karar vermiştim. Belki beynime biraz oksijen giderse kafam yerine gelirdi.

Sessizce merdivenleri inip ön kapıya ulaşırken kimsenin uyanmadığından emin oldum. Cebimdeki sigara paketi müsait bir anda ortaya çıkmak için beni bekliyordu. Normalde sigara içmiyordum ama şu an cidden ihtiyacım var gibi hissediyordum. Yavaşça dış kapıyı açıp sabah esintisine doğru adımladım.

Sokakta tam tahmin ettiğim gibi kimsecikler yoktu. Kaldırıma çöküp beni bekleyen sigara dalını dudaklarıma kavuşturdum. Ateş parıldayarak tütün parçalarının ucunu tutuştururken derin bir nefes çektim. İçimi dolduran sıcak duman iyi hissettirmişti.

Bütün gece kafam ambele gibi olmuştu. Bir süre hiçbir şey düşünmemeye çalışarak sakince sigaramı içtim ve boş sokakta çınlayan kuş seslerini dinledim. Sakinlik iyi gelmişti. Beynim düşünmekten çamur kıvamına gelse de yavaş yavaş berraklaştığını hissediyordum.

Öncelikle en büyük sorunum, kafamı kurcalayan her mevzunun merkezinde Engin vardı. İşleri sarpa saran, dolambaçlı yollara süren bütün olaylar da benim salaklıklarım yüzündendi. Zaten tam da bu sebepten gecemin yarısını kendimi dövmek isteyerek geçirmiştim. Bok vardı da Oğuz'a uydum, bok vardı da planı kabul ettim diye düşünüyordum.

Öfkeliydim, evet. Oğuz'a veya Engin'e değil. Kendime öfkeliydim. Aptal bir kafam olduğu için öfkeliydim. Çocuk gibi hareket edip sorumsuzca davrandığım için.

Her şeyin boka sarmasının tek sebebi bendim. Artık kredinin son ödeme günü bile geçmişti. Her an kapı çalıp hacze gelebilirlerdi. Benim bu boktan kurtulmaya çalışmak yerine yaptığım tek şey ise sadece Engin'le keyif çatmaktı.

Engin'e bir lafım yoktu, hayır. Ona karşı ne hissettiğimi tam olarak bilmiyordum. Aramızı düzelttiğim için kendimle çok gurur duyuyordum evet ama sadece adı bile geçse bütün vücudum geriliyordu. Ona karşı garip bi tepkime geliştirmiştim. İlk başlarda sadece plan vardı ve benim için bir tek çok parası olan uyuz bir insandı. Kabul etmek gerekirse cidden bu çok adice bi düşünceydi. Onunla yakınlık kurmak amacıyla samimiyetsiz bir muhabbet içindeydim. Çok, çok şerefsizdim. Sonra yavaş yavaş her şey değişti. Çok kısa bir süre içinde çok fazla yol kat ettik. Bir türlü planın ikinci aşamasına geçemedim ama olaylar biraz da benim kontrolüm dışında ilerledi. Sanki ben onu tavlamaya çalışırken o beni çoktan avcunun içine almış gibiydi. Resmen plan yüzünden ona bir takıntı geliştirip takıntılarımın kölesi olmuştum. Sabahım akşamım sadece o olmuştu.

Şikayetçi değildim gerçi. O bana zarar verecek hiçbir şey yapmıyordu. Aksine geçmişte ona olan gıcıklığıma ve kabalığıma rağmen yeni samimiyetimi çabucak benimsemişti. Beni kendi hayatına kabul etmişti. Evine ve mekanına götürmüştü. Omzuma göz yaşlarını akıtmıştı. Dedesinin mezarına gitmiştik. Futbol sevmemesine rağmen benim için halı sahaya gelmişti. Bizim küçüklere masal okumuştu. Beni öpmüştü.