Gizemli adam

Hata

"Biliyorum, seni yıkayacağım"

"Hayır gerek yok, kendim yıkanabilirim" dedim ve önümden çekilmesi için kolundan ittirdim ve duşa doğru ilerledim. Açtım soğuk suyu, girdim altına. Bekledim, bekledim. Beni kendime getirmesini ,yaptığım hatayı yapmamış olmayı diledim. Gece sen ne yaptın? Sen az önce ne yaptın gerizekalı. O adamı tanımıyorsun bile tanımıyorsun nasıl böyle bi hata yaparsın. Alelacele nasıl duş aldığımı bilmeden havluya sarılıp çıktım. Çıktığımda kapıdaydı ve giyinmişti, elindeki kıyafetleri bana uzattı aldım ve geri lavaboya döndüm hızlı hızlı giyinip çıktığımda yüzüne bakıp "telefonum" dedim.
                                🖤

   Suratıma bakıyordu. Şu an tek yaptığı susmak ve suratıma bakmaktı ve bu beni kendime olan öfkemle beraber daha da sinirlendiriyordu.
"Pişman mı oldun?" Diye sordu. Gözlerinin içine baktım yalan söylemeye gerek duymadan "pişmanlık değil hata yaptım" dedim ve ekledim "telefonumu ve cüzdanımı hatta direk çantamı ver bana" dedim çantamı versin ki bende gidebileyim.
Hiç bişey söylemeden çantamı elime tutuşturdu ve arkama bakmadan o yattan çıktım. Bazen bile bile hata yaparsınız. Hata olduğunu hissettiğiniz halde o hataya doğru çekilirsiniz. Engel olmak istemezsiniz. Ne kadar zeki olursanız olun, bişeylerin farkında olduğunuz halde o hatayı yaparsınız. Hızlı ve telaşlı adımlarla yürümeye devam ettiğimde bi otobüs durağı arıyordum zira ayaklarım yere değiyordu artık. Durak bulup beklemeye başladığımda telefonumu çantadan çıkardım. Çıkarmaz olaydım. Telefonu açtığım gibi daha mesajlarıma bakamadan çalmaya başladı. Açıp kulağıma koyup kısık sesle;
"Efendim Burak pusuda mı bekliyordun" dedim ama hala kendime kızgındım. Telefonun diğer ucunda ki Burak " Gece" dedi telaşlı bir sesle. "Evine kadar geldim dünden beri sana ulaşamıyorum nerdesin sen aklımı kaçıracaktım biraz daha açmasaydın."
"Burak sakin ol duraktayım otobüs gelsin eve geleceğim bekle orda" dedim ama arabanın çalışma sesi telefondan kulağıma dolduğunda "hemen konum at otobüse falan binme geliyorum" dedi ve telefonu kapattı. İtiraz etme hakkım yok muydu? Yalnız kalamayacak mıydım ben anlamıyorum.
Aradan 20 ya da 30 dakika falan geçiyordu ve Burak önümde durdu. Arabadan seri bir şekilde indi ve kollarımı tutup beni kendine çekti. Bana sarılır sarılmaz bende ona sarıldığımda daha iyi hissediyordum. Kendime olan öfkemi bi kenara bırakıp toparlamaya ve nefes almaya çalıştım zira Burağa sarılana kadar nefes aldığımı hissetmiyordum. Burak. Hayatımın şansı. İyi ki vardı. Ufak ufak geriye adımladığımda kollarını çözdü ve "iyi misin" diye sordu. Başımı salladım. Sonrasında pek bişey konuşmadık , anlatmayacağımı bildiği için sormuyor gözlerimden kötü hissettiğimi anladığı için sessizce evime doğru ilerliyorduk. Babama nasıl ulaşacağımı bilmiyordum ama onsuz nasıl yaşayacağımı biliyordum bu yüzden ulaşmaya çalışmayacaktım. Eve vardığımızda kendime geldiğimde onu aramamı veya yanımda kalabileceğini söyledi fakat onu arayacağımı söyleyerek gitmesini istedim. Anahtar falan aramaya çalıştım çantada ama kapıda kalacaktım çünkü yoktu. Malumunuz bi eve anahtarsız girilmez ha kıracak güç bende var mıydı? Sanmam. Ne hikmetse anahtarı bulamamıştım ama şansıma kapı zaten Aralık bırakılmıştı. Korkmamak için Sedef teyze mi geldi acaba diye aklımdan geçirdim çünkü kapının açık olmasının mantıklı bi açıklamasını arıyordum. Kapıyı yavaşça ittirirken çıkan o gıcırtı sesi beni ürpertirken kapının açık olmasının mantıklı bi açıklamasını düşünüyordum fakat dün kilitlediğime emindim. İçeriye doğru adımladım kapıyı arkamdan kapatırken. Sağa sola bakındım, kimse yoktu. "Sedef teyze sen misin?" , "sedef teyze aşk olsun kapı açık bırakılır mı hiç? Madem geliyorsun bari kapıyı kapat.." dedim. Diyemedim. Ben o cümleyi tamamlayamadım. Sebebi ise benim evimde, benim salonumda , benim koltuğumda yayılmış şekilde oturan Ares yüzündendi.
" Ne, nasıl" diye geveledim, ben şaşkın şaşkın yüzüne bakarken, o olaylara çok hakim bi şekilde ayağa kalktı ve yanıma yaklaştı. Saçımın sağ öndeki tutamlarını kulağımın arkasına yerleştirdiğinde "şaşırma, bundan sonra yaşayacağın hiçbir şeye şaşırma" dedi. Yavaşça yutkunduğumda bir kaç adım geriledim " senin burda ne işin var delirdin mii" diye konuştum sakin kalmaya çalışıyordum ama çok zor. "NE İŞİM Mİ VAR??" Diye bağırmaya başladığında az önce başladığım korkmak eylemini bir üst seviyeye taşıdım ve ürperdiğim için yerimde sektim. "Daha" dedi. Gözlerini yumdu. Kendini sakinleştirmeye çalışıyordu. Derin derin nefes aldı. Gözlerini açıp sertçe eliyle kolumu tuttuğunda benim elim de kolumu tutan elinin üzerine kapandı. "Daha yatağımdan çıkalı bir saat olmadı" dedi gözlerini kısıp bana öldürecekmiş gibi bakarken cevap veremedim. "Ne işim varmış burda benim? Seni evimize götürmeye geldim Gece. Zorluk çıkarırsan babanı öldürtmediğim gibi yaşatmam da bilgin olsun" dedi nefesimi kestiğini bilmeden. O nasıl bi ses tonu nasıl bi cümle. Ben anlatamam. Zaten tek kelime bile edemeden neye uğradığımı şaşırdım. Beni kolumdan tuttuğu gibi evimden çekiştirerek çıkardı. Kurtulmaya çalışsamda bırakmadı. Arabasına zorla bindirip üzerime kapıyı kilitlendiğinde bende ki ipler tamamen kopmuştu. Yanıma bindiğinde "DELİ MİSİN BE ADAM" diye bağırıp nefes aldım, aldım, aldım.
"DELİRDİM" dedi. Onu anladık zaten "SEN BENİ DELİRTİYORSUN" bağıra bağıra arabayı çalıştırıp sürmeye başladı. bakışlarını bana çevirip "söylesene hangi insan gece yattığı adamın yüzüne bakmadan çekip gider?" Baktığı gözlerim dolmaya başladığında ne diyeceğimi bilemedim. Ona bakmayı bırakıp cama doğru çevirdim yüzümü ve sol gözümden bi damla aktı. Haklıydı. Önce onunla birlikte olup sonra onu yok saymam gururuna dokunmuştu. Kendime en çok bu yüzden kızıyorum şu an bu arabanın içinde tanımadığım bu adamla ten tene geçirdiğim bi gece yüzünden hesaplaşmaya çalışıyordum ve bu tamamen benim hatamdı. "Seninle konuşurken yüzüme bak Gece" dedi tüm ciddiyetiyle. "Araba kullanıyorsun yüzüne baksam baktığımı görecek misin?" Diye sordum adam zaten sinirli sağa çekip kafama silah dayasa kimsenin ruhu duymaz ama gece ne yapıyor adamın ateşini harlıyor. Aferin kızım gece aferin. Derken arabayı ciddi ciddi sağa geçti. Korkuyla yüzüne baktığımda ciddi ciddi beni öldürecek sandım. Ah o nasıl bakmak..

🖤BÖLÜM SONU🖤
Arkadaşlar sizinle biraz sohbet etmeye ihtiyacım var. Okunma sayısına baktığımda 0 görmediğime göre birileri bu hikayeyi okuyor fakat bana seslerini duyurmuyorlar. Ama benim yardımınıza, tavsiyelerinize, fikirlerinize ihtiyacım var. Çok acemi bir yazarım. Yorum yapın bol bol hepsine tek tek bakacağım. Düzenli bir şekilde bölüm atmıyorum çünkü telefondan yazmak çok zor. Bi bilgisayarım olana dek zorlanacağım gibi görünüyor ama birilerinin hikayemi okuduğunu bilmek bana iyi hissettiriyor şu aşamada beni tanımak ister misiniz bilmiyorum fakat yorum atarak bunu belirtirseniz seve seve Instagramımı sizlerle paylaşacağım.

Bana sesinizi duyurun. Duyurun ki telefonla zorlansam da yazabileyim.🖤

🖤BÖLÜM SORULARI
#Ares hakkında ne düşünüyorsunuz?
#Gecenin hatasını hata olarak görüyor musunuz?

Ha bir de siz Wattpad kullanıcıları benden daha iyi bilir ben bölümleri okuyucu gözünden incelediğim de medya boş görünüyor rica etsem sizde fotoğraf var mı bana bildirin🖤
bir de bölümü yazarken araya fotoğraf koyamıyorum yardımcı olur musunuz🖤
Ha bir de unutmadan kitaba mükemmel kapak yapabilecek birileri var mı?🖤