Kaybolan Hayatlarımız ~Ara Verildi~

1. bölüm~Ölüm

11 Kasım 2017

Çoğu kişi hayatta kalabilmek için para kazanmalıydı. Çoğu kişi dememin sebebi bazı insanlar koca parası, bazı insanlar baba parası yerken çoğu kişi kısmına giren kişiler para kazanmak için ya çalışırlardı ya da illegal yollardan bu parayı kazanırlardı. Ben ise sabırsız olduğum için illegal yollardan kazanmayı seçmiştim.

Yola çok uzak olmayan ağaçların içindeki siyah ve griden oluşan bu evden kaçmak için bir plana ihtiyacım vardı. Çünkü aksiyon dolu şeylerde eğer plan yapılmazsa sonuç felaket olabilirdi ki bu benim en son isteyeceğim şeydi. Planım iki aşamadan oluşan basit bir plandı. Birinci aşama kimseye görünmeden evden çık. İkinci aşama kimseye yakalanmadan yola çık. Aslında üçüncü adım da gelebilirdi bu plana. Bir arabaya bin ve burdan uzaklaş.

Sessiz adımlarla çıktım odadan. İlerlemeye başladım çıkışa doğru. Evin çıkışına geldiğimde kapıda dikilen korumaları gördüm.  Korumaları atlatmak kolaydı  çünkü onlar beni bu evin parçası sanıyorlardı. Faruk Beylerinin sevgili sevgilisi. Ama eğer onların gözü önünde evden çıkarsam kalbin çalındığını fark ettikleri anda yakalarlardı beni kolayca.

Ev çok geniş bir arazide yer alıyordu. Bahçenin duvarlarına gidebilmek için uzun bir yolu çoğunlukla açık arazide yakalanmadan gitmem gerekiyordu. Duvara yaklaşınca ağaçlar sıklaştığı için daha rahattım. Duvara yakalanmadan  geldiğimde hem şaşırmıştım hem de mutluluktan havalara uçabilecek şekildeydim.

Sırtımdaki çantayı iki metrelik duvardan karşı tarafa fırlattım. Birkaç gün önceden hazırladığım için bu planı duvarın önüne, karşı tarafa geçebilmek için kacaman bir kaya koymuştum. Merdiven de koymak isterdim ama riske atamazdım kendimi.

Kayanın üstüne çıktığımda kırk santimetre kadar daha yükselmiştim. Boyum 1.73 olduğundan duvarın en tepesine tutunabiliyordum. Duvardaki boşluklara ayaklarımı koyarak tepeye çıktım. Duvardan aşağıya ayaklarımı sallandırarak kendimi boşluğa bıraktım. Ayaklarım yere sağlam bastığında çantamı alarak tekrar koşmaya başladım.

Evden gizlice çıkma aşaması başarıyla tamamlanmıştı. Şimdi sıra ikinci adımdaydı. "İkinci adım hiçkimseye yakalanmadan yola çık," dedim kendime hatırlatmak için. Koşarken ağırlık yapmaması adına altıma tayt üstüme ince bir kazak giymiştim. Sonbaharda olduğumuz ve hava karardığı için götüm donmuştu tabi.

Biraz ilerledikten sonra sokak lambasının ışığını gördüm ve içimi anlatamayacağım bir huzur kapladı. Ağaçların arasında beni bulmalarını daha zor olduğunu biliyordum ama buradan daha hızlı kurtulabilmek için araba bulmalıydım ama kolay yakalanmamak için de ormanda kalmam çok daha mantıklıydı. Bu sebepten ötürü yola yakın ve paralel bir şekilde ormanın içinden ilerlemeye devam ettim.

Hem hızlıca kaçmaya çalışırken hem de hiç ses çıkarmamaya çalışmanın bu kadar zor olduğunu daha önce hiç düşünmemiştim. Nerede olduklarını anlamak için her bir adımımda bütün ormanı dinlemeye çalıştım. Ayaklarımın altında kırılan dallardan, ezilen kurumuş yapraklardan çıkan seste bile nabzım iki katı hızına çıkıyordu.

Uzaktan gelen araba sesini duyduğumda çok heyecanlandım. Tam yola çıkacaktım ki onun adamları olduğunu fark ettim. Fark etmişlerdi beni ve kalbin yokluğunu. İçimden dua okumaya başlamıştım bile "lütfen beni görmemiş olsunlar". İçimden bunu kaç defa tekrar ettiğimi sayamadım. Araba sesi iyice uzaklaşırken bir tane daha araba sesi duydum. Bu sefer heyecanlanmadım. Araba olduğum yere çok yaklaşmışken arkamdan gelen ayak sesleriyle irkildim.