TARAF

Giriş

Arkamdan gelen bağırma sesleri nabzımı artırırken aldırmamakta çalışarak koşmaya devam ettim. Bu kadardı işte. Benim için mutluluk bu kadar sürebilirdi. Yağan yağmurun oluşturduğu çamurlar ayakkabımın içine girip ıslatırken içimden kusma hissi yükseldi. Kendimi zar zor tutuyor,ardıma bakmadan koşuyordum.

İçim titriyordu. Artık yalnızdım. Gerçekten yalnızdım. İnanmıştım. Artık mutluluğun benim için de var olabileceğine inanmıştım. Oysa aldanmaktan öteye gidememiştim. Gözlerimden akan yaşlar iyice arttı. Önümü görmekte zorlanıyordum. Hızlı bir hareketle gözlerimi sildim.

Sokağın sonuna geldiğimde tek kalan çıkışa döndüm. Ne kadar koştuğumu bilmiyordum. Nerede olduğumu bilmiyordum. Belki de en acısı artık kim olduğumu ne için yaşadığımı da bilmiyordum.

Dizlerimde güç kalmamıştı. Ne kadar daha dayanabilirdim? Allahım yardım et. Alacaksan da daha fazla acıtmadan al canımı yalvarırım.

Bir süre daha koştuktan sonra soldaki sokağa girdim. Arkamdan geliyor muydu bilmiyordum. Arkama bakmaya cesaret edememiştim. Fakat karşımdaki görüntü arkama bakmam gerektiğini haykırıyordu. Gidecek yerim kalmamıştı!

Sakin olmaya çalışarak arkama döndüm. Yorgun gözlerle bana bakıyordu. Oda benim gibi nefes nefeseydi.

Her şey bitmişti. Ben kaçtığım her şeye bu anda yakalandım.