Gizemli

Bölüm 7

Bu bölümü sınıf arkadaşım Aslı’ya ithaf ediyorum

İYİ OKUMALAR…

Karanlığın içindeyim ve ben karanlıktan çok korkarım. Sanırım bu kişi de bunu bildiğinden dolayı her taraf karanlık. Ama ben en son yatağımdaydım bu nasıl olabilir ki? Ya bu benim o korkunç rüyalarımdan ya da birisi beni kaçırdı ki ben bu durumda rüyada olmayı tercih ediyorum. Bu karanlık gittikçe daha da koyulaşıyor ve ben korka korka ilerliyorum. İşte o anda bi patlama oluyor her yer aydınlansa da benim içim hala huzursuz. Sonra o korkunç sahneyi görüyorum her tarafta kan var duvarlarda yerde her yerde ama beni asıl dehşete düşüren duvarda gördüğüm şey… O anda bir şoka giriyorum sanki bütün bedenim uyuşturulmuş gibi çığlık atmaktan hiçbir şey yapamıyorum ve son hatırladığım şey bir çift turkuaz göz…

Sarsılarak uyandığımda duvardaki o yazıyı hatırladım. ’Sıra sende…’ gerizekalı herif gizem katmak için bitmiş cümleye üç nokta koyuyor. Off ya ne güzel bu sıralar kabus görmüyordum hayatım ne güzel gidiyordu. İç sesim ‘Arya sen böyleysen abin kim bilir nasıl haldedir’ diyerek benim moralimi günün başından bozdu. Saate baktığımda daha sabahın 5’i olduğunu öğrendim. Aman ne güzel 2 saat uyuyamıyıcam! Ben de bu fırsattan istifade hiç sevmememe rağmen duşa girdim. 1 saat sonra her şeyimi halledince aşağı indim ve sürpriz olsun diye bizimkilere kahvaltı hazırladım.

Çayın altını kıstıktan sonra her şey hazırdı. Omlet, kızarmış ekmek, domates-salatalık, tipik peynir-zeytin, çikolata… Ben tam ‘Keşke bizimkiler gelse de başlasak’ diye düşünürken annem ‘Ooo prenses bu ne süpriz çok güzel bir sofra kurmuşsun hayırdır?’ dedi. Ben de ‘Valla annecim hamaratlığım tuttu.’ dedim. Biz sofraya geçerken bu sefer de babam ‘Mutfaktan mis gibi kokular alıyorum’ diye sofraya oturdu. Eğlenceli bir şekilde sohbet ederek kahvaltıyı bitirdik ve annemler bana eline sağlık tatlım dediler. Ee gururum okşanmadı değil. ‘Ben sofrayı kurdum toplaması artık sizde ben çıkıyorum’ diyerek evden çıktım. Aynı rutinle pardon bizimkilerin dırdırını çekerek yürümeye başladık. Yok neymiş efendim sen bizi tatilde nasıl yalnız bırakırmışsın da  biz bir grup değil miyiz de  senin her gün bizle takılman gerekiyormuş, hayır abime gittiğimi söylediğimde rahat bırakırlar sandım ama bu sefer bana daha fazla yüklendiler. Sonunda ben de dayanamadım sokağın ortasında çığlığı bastım ve okul yolunun 2 dk sını küserek ve sessizce geçirdiğimizde yine dayanamadık ve onlar fazla yüklendiklerini kabul ederek ben de onlardan habersiz bişey yapmayacağıma söz vererek bu işi tatlıya bağladık. Vee sonuç okul kapısından içeri girerken birbirinin üstüne çıkan Meriç ve Atakan saçlarını düzelten Derin ve Kumsal ve bunların hepsine gülerek göz deviren ben... Vay be bir cümlede ne kadar da çok ‘ve’ kelimesini kullandım böyle. Neyse sınıfımıza geçtiğimizde Kumsal  bana kaş göz işaretleriyle gel dedi ben de çantamı bırakıp yanına gittim. Sessiz ve sadece ikimizin olduğu bir yere geldiğimizde Kumsal ‘Anlat bakalım’ dedi. Ben de ilk önce anlamayarak ‘Neyi?’ dedim. Ama Kumsal’ın yüzündeki o acı ifade bana her şeyi tekrar hatırlatmıştı.

-Pekala… Abim kabuslar görmeye tekrar başlamış ve Defne abla fark etmeseydi şu anda bunu biliyor olmazdım çünkü abim ben üzülmeyeyim diye bunu herkesten saklamış.

Kumsal o anda öyle bir şaşırdı ki kesinlikle unutamayacağım birkaç yüz ifadesi arasına girecekti.

-Çok kötü durumda Kumsal uzaktan öyle görünmüyor ama bu yükü kaldıracak kadar güçlü değil artık hiçbirimiz değiliz ben sizinle beraber dayanırken o sırf bizi üzmemek için kendini yıpratıyor.

Kumsal’ın ifadesi şaşkınlıktan üzülmeye dönerken ben devam ettim.

-Kumsal o kadar kötü durumdayım ki… Biliyorum şu an bu yaptığım bencilce ama artık dayanmak istemiyorum. Etrafımdaki herkes benim iyileştiğimi sanıyor ama öyle değil işte. Dün de kabus gördüm. Sonsuz bi karanlıktaydım Kumsal sonra her yerde kan vardı. Be-ben ne yapacağımı artık bilemiyorum. diyip ağlamaya başladım. Kumsal’ın da dolan gözleri firar etti ve birbirimize sarılarak ağlamaya başladık.