Met het As Verbonden

Hoofdstuk 5: Het Gevecht met Billy Watts

 "Billy, don't be a hero 

don't be a fool with your life.

Billy, don't be a hero, 

come back and make me your wife"

Paper Lace (1974)

 -- ✿ --

De twee liepen verder door de stad en besloten te gaan zitten op een bankje op het plein. Vanaf de bank hadden ze uitzicht op een prachtige oude kerk. Liber wilde Nick beter leren kennen. Ze waren nu al langer dan een week samen en zo veel wist ze nog helemaal niet over hem. Toch waren het de beste dagen in een lange tijd. Ze kwam op plekken waar ze nog nooit was geweest, reisde met nieuwe mensen mee, dit was het leven dat haar ex-vriendje haar had belooft, maar nooit had gegeven.
'Waar ben je opgegroeid?' begon ze, maar Nick's antwoord was teleurstellend. 'Een dorp in Schotland.' 'Leuke ouders?' probeerde ze. 'Mijn moeder stierf bij mijn geboorte.' antwoordde Nick. Meteen voelde Liber zich schuldig. Het leren kennen, was geen succes. 'Sorry.' fluisterde ze. 'Geen zorgen.' zei Nick. 'Het is oké.' Liber friemelde ongemakkelijk aan één van haar lange vlechten. 'Het is niet erg.' verzekerde Nick haar.
'Had jij veel vrienden?' veranderd hij het onderwerp. Het groepje tienermeisjes stond aan de overkant van het plein, alsof ze hun volgde. Ze stonden nu samen met een groepje jongens. Het meisje met de rode rok zat op schoot bij één van de jongens, haar vriendje. Ze lachten.
Liber voelde een beetje jaloezie. 'Ik had één vriendin, ze was geweldig. Ze hield van avontuur, eigenlijk was ze het enige avontuur in mijn oude leventje.' Nick glimlachte, hij vond het leuk als Liber over haar leven vertelde. 'Ze kwam me 's avonds ophalen en dan gingen we samen de velden in. Mijn ouders haatte haar.' Nick knikte, het deed hem denken aan Elliot. 'Op een dag gingen we naar een enorm veld waar aardappels werden verbouwd. Ze had me 's nacht opgehaald en ik was uit het raam geklommen. We gooiden met de aardappels, renden rond en lachten. Tot de boer kwam.' Liber lachte terwijl ze het verhaal vertelde. 'Hij kwam het veld op rennen en schreeuwde dat tuig als wij nooit zou trouwen. We konden er alleen maar om lachen en renden het veld af zo hard we konden.' Nick knikte. 'Ik had zo'n vriend, ik heb hem al jaren niet gezien. Op een dag besloten we te gaan zwemmen in een heel groot meer, maar zwemmen kon ik helemaal niet. Ik wilde het hem niet vertellen dus sprong het water in. Hij moest me eruit vissen.' De herinnering bracht een lach op zijn gezicht en ook Liber lachte om het verhaal. 'Waar is hij nu? Nich haalde zijn schouders op. 'Ik weet het niet. We zijn elkaar uit het oog verloren.' Veel vrienden waarvan je hoopt het leven te besteden, raak je onderweg kwijt. 'Ik zie mijn vriendin ook nooit meer. Ik hoop dat ze een leuk leven heeft, met een nieuwe vriendin. Dat meen ik serieus.' Ze hoopte het ook echt, maar toch voelde ze jaloezie als ze dacht aan haar vriendin met andere vriendinnen, haar vervanging. Hetzelfde gevoel dat je krijgt als je twee van je vriendinnen van een afstandje bekijkt en ziet dat ze ook leuk hebben zonder je.
Het meisje met rode haren praatte tegen één van de jongens terwijl ze met een schuin oog naar Liber en Nick keek. De jongen gaf een seintje aan de andere en liep richting Nick en Liber. 'Billy! Zo bedoelde ik het niet.' riep het meisje ze achterna. 'Kom terug!' Maar Billy kwam niet terug.
Samen met drie andere jongens liep deze Billy op hen af. Hij zag er ouder uit dan de meisjes, een jaar of twintig. Hij was groot en gespierd. Zijn haar zat met gel in een keurige zijscheiding. Zijn nette jasje had hij bij de meisjes laten liggen en de mouwen van zijn blouse stroopte hij op tot boven zijn elleboog. De andere volgden zijn voorbeeld. Billy was de leider, dat was duidelijk. De andere jongens volgden hem alleen.
'Wat moet dat?' zei Billy bot. Hij ging breed voor het bankje staan. 'Wat moet wat?' vroeg Nick rustig, hij had geen idee wat er ging gebeuren. 'Wat moet zo'n oude man met zo'n jong meisje?' legde één van Billy's vrienden uit. Hij keek naar Billy, hopend op een trotse blik, maar Billy gaf hem geen aandacht. 'Nou wij zijn samen op reis. We gaan naar Wales.' legde Nick uit. 'Is dat waar?' vroeg Billy aan Liber. 'Ja.' zei ze stellig. Billy schudde zijn hoofd, hij geloofde er niets van.
'Kidnapper!' Nick schudde zijn hoofd. 'Ik heb haar niet gekidnapt. Waarom zou ik?' Billy lachte schamper. 'Ja, dat zeggen ze allemaal.' Hij wendde zich naar Liber en glimlachte. 'Kom maar met mij mee. Ik zal je niks doen, dan ben je veilig.' Liber walgde van hem. Hoe dom dacht hij dat ze was. Alleen met glimlachen kreeg hij haar niet mee. 'Nee.' zei ze kortaf. 'Hij heeft haar gebrainwashed.' zei de jongen links van Billy. Billy knikte. De manipulatieve glimlach bleef op zijn gezicht. 'Meisje toch, kom nou. Wij zorgen wel dat deze kidnapper zijn verdiende loon krijgt.' Hij pakte Liber bij haar arm en trok haar van de bank. Liber probeerde zich los te wringen maar Billy was sterk. 'Simon, neem haar even over.' De jongen links van Billy, Simon, pakte Liber van hem over. Hij hield haar vast bij haar pols. 'Ik weet niet of je dit wilt zien.' fluisterde hij met een gemeen lachje. Billy knakte zijn knokkels en ging breed voor Nick staan. Samen met de twee andere jongens trok hij Nick van het bankje. Nick wist wat er ging gebeuren, ze zouden hem pijn gaan doen. Veel pijn.

De enige jongen die nog niets had gezegd trok Nick omhoog en hield Nick's handen achter zijn rug zodat hij niks kon doen. De jongen was niet zo sterk als de anderen en als Nick een beetje zijn best deed kon hij hem zo neer slaan. Hij wilde zich echter niet tot hun niveau verlagen. Hij wilde niet zinloos op deze jongens inslaan. Ze waren nog jong en naïef, ze dachten dat geweld de oplossing was voor alles. Ze hadden nog nooit echt geweld meegemaakt. Hij wilde ze geen pijn doen en hij zou sowieso worden opgepakt als er een agent langs kwam.
Toen begon het. Billy balde zijn vuist en sloeg Nick recht in zijn gezicht. Één van de meisjes gilde. Het was het meisje met de rode rok. 'Mary, houd je mond!' schreeuwde Billy terug. Mary begon te huilen en werd opgevangen door haar vriendinnen, die haar probeerden te troosten. Geen van allen durfden ze te kijken naar hun vriendjes en hun achterlijke actie. Ze wenden hun hoofd af en keken naar een grote fontein midden op het plein. De fontein had ze eerst koud gelaten, maar nu was hij ineens het interessantste in de heel stad.
Alles ging voorbij in een waas voor Nick. Alsof hij er niet echt bij was, maar vanuit het raam van één van de grote huizen toe keek. De andere jongen begon hem te trappen en Billy kon niet stoppen met stompen. De jongen die Nick vasthield kreeg steeds meer moeite om het vast te blijven houden. Steeds verder liet hij Nick op de grond zakken totdat hij uiteindelijk bijna op de grond zat. Hierdoor kon Nick zich nog minder goed verdedigen. Eerst had hij zijn gezicht nog een beetje kunnen verdedigen door zijn hoofd weg te draaien, maar dat lukte nu niet meer.
Simon, die Liber nog steeds stevig vast hield, moedigde ze aan en juichte. Hij juichte totdat hij Nick goed kon zien. Hij herkende de man amper terug. 'Hé Billy, zo is het mooi geweest hij heeft zijn lesje wel geleerd.' zei hij, maar hij deed niks. 'Mary!' riep Simon. Hij keek om naar de meisjes, maar toen hij zag dat ze naar de fontein keken en geen antwoord gaven, besloot hij het anders aan te pakken. Hij trok Liber mee richting de meisjes.
'Ga eens praten met die verloofde van je. Ik kom er niet tussen.' zei hij. Mary bleef naar de fontein staren. De andere meisjes staarden naar Liber alsof ze een dier was uit de dierentuin. Nu zagen ze haar pas van dichtbij, het was gewoon een meisje net als zij. 'Mary, help eens even.' Mary draaide zich boos om. 'Doe het lekker zelf!' Haar gezicht was rood en zat onder de tranen. 'Jij wilde toch zo graag stoer zijn, laat het eens zien dan!' Schreeuwde ze en ze staarde terug naar de fontein, meer aandacht kreeg Simon niet. 'Mary heeft gelijk weet je.' zei een van de andere meisjes. 'Jij wilde zo graag bij ze horen, bewijs het dan. Anders kan je die date echt wel vergeten.' Simon zuchtte. 'Doe niet zo flauw.' Het meisje keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
Het duurde Liber allemaal wat te lang. Duidelijk was het in elkaar slaan van een onschuldige man voor deze jonge mannen een queeste om hun dames te versieren. Dat dachten ze tenminste. Ze hoopten dat de meisjes met ze mee uit zouden gaan, maar dachten niet aan de gevolgen van hun acties en het leven van Nick. Liber besloot zelf actie te ondernemen. Ze gaf Simon een flinke trap tegen zijn knie waardoor hij dubbel klapte en languit op de grond viel. Zijn gezicht sloeg op de tegels van het plein. 'Au! Au! Rot wijf, strakt bloed ik nog dood!' riep hij. Het was moeilijk te verstaan want door de val was zijn lip opgezwollen en gaan bloeden. Hij probeerde weer omhoog te komen, maar Liber hoefde hem maar een klein zetje te geven en hij lag alweer op de grond. Ze draaide zich naar de meisjes. 'Dames, als dit de standaard is heb ik weinig hoop voor de toekomst. Oh en Mary; zoek een andere verloofde. Je kan beter krijgen.' Verward keken de meisjes haar aan.

Toen Liber terug was bij Nick, zag ze dat de andere jongens al gestopt waren en alleen Billy nog bezig was met slaan. 'Billy, kom het is goed zo.' zeiden ze rustig. Billy draaide zich om. 'Ik zeg wanneer het goed is. Als een maniak keek hij naar zijn vrienden. Er zat bloed op zijn handen en zijn shirt. Alsof hij net een dier geslacht had. Zorgelijk keken zijn vrienden naar elkaar. Dit was niet hoe ze Billy kenden, hij was altijd al een kleine vechtersbaas geweest, maar nog nooit had geweld hem zo gek had gemaakt. 'Billy, stop, straks vermoord je hem nog.' zei de jongen die Nick had vastgehouden. 'Ik zeg wanneer we klaar zijn.' snauwde Billy. Al zijn haar was uit de nette zijscheiding gevallen en hing in slierten in zijn gezicht.
'Nee.' zei Liber. 'Ik zeg wanneer het klaar is en dat is nu.' Billy keek haar spottend aan. 'Wat ga je doen dan?' Liber grijnsde. 'Dit.' Op haar terugweg naar hier had ze een kleine putdeksel uit de grond getrokken. Ze hief het zware ding boven haar hoofd en liet hem met een klap op Billy's hoofd neerkomen.
Mary gilde en rende hun kant op. 'Oh Billy.' zei ze zuchtend en knielde bij hem neer. Billy was half bewusteloos en keek Mary wazig aan. Ze streek sussend door zijn haren. 'Oh Billy Watts toch.' fluisterde ze zacht. Mary zou niks leren uit deze situatie. Ze zou hem vergeven.
Liber maakte gebruik van de situatie en trok Nick uit de menigte. Moeilijk stond Nick op. De schade viel nog mee, Billy zag er erger uit. Nick's neus bloedde en hij had hier en daar wat blauwe plekken, maar verder viel het mee. Zo'n goede vechtersbaas was hij dus toch niet.
Ze strompelden over het plein naar het dichtsbijzijnde terras.

Nick plofte neer op één van de gevlochten stoelen. 'Dankje.' zei hij zacht. 'Waarom laat je dat nou gebeuren!' zei Liber boos. Ze had het gevoel dat ze haar oudere broer uit een dom gevecht had moeten redden. 'Je had ze prima aangekund!' Nick sloot zijn ogen. 'Ik wil niet zomaar mensen pijn doen.' Liber zuchtte. 'Nee, ik liever ook niet. Ik sla ook niet voor mijn lolletje mensen bewusteloos met putdeksels.' Nick keek haar verbaasd aan. Voor een tiener had ze veel pit. 'Dit was een situatie waar je beter wel mensen pijn had kunnen doen. Anders doen zij jou pijn. Je bent toch geen kind.' Liber sloeg haar armen over elkaar en ging tegenover Nick op het terras zitten. Nick glimlachte. 'Je klinkt als mijn vader.' Liber rolde met haar ogen. 'In dat geval zal ik nooit meer spreken. Ik ben geen ouder.' Nick lachte. 'Je weet duidelijk meer over gevechten dan ik.' Liber knikte trots.
Een ober liep naar hun tafel. De man had een keurig pak aan, zijn snor zat perfect en zijn haren zaten glad naar achter gekamd. Ze waren bij een duur restaurant gaan zitten. 'Wat kan ik voor jullie inschenken?' vroeg de man. Hij staarde naar zijn notitieboekje. 'Doe voor mij maar wat water.' zei Liber. De man keek op van zijn boekje en keek Liber een beetje geschrokken aan. Dit was niet het publiek dat normaal naar het restaurant kwam. 'Voor mij wat thee.' voegde Nick aan de bestelling toe. Hij klonk een beetje raar, omdat zijn lip was opgezwollen. 'Een water en een thee.' mompelde de ober. Hij schreef het keurig op in zijn notitieblok. 'Nog wat te eten?' 'We delen wel een bord met uw lekkerste salade.' De ober knikte. 'Staat genoteerd.' zei hij opgewekt. Hij lachte naar Liber en keerde zich daarna naar Nick. 'Aa!' de man liet een korte kreet horen toen hij Nick zag. De dames en heren op het terras draaiden zich nieuwsgierig hun kant op.
'Meneer, is alles oké?' vroeg hij bezorgd. Nick knikte. 'Bent u de man uit het gevecht?' vroeg een man met een witte baard, die aan het tafeltje achter hen zat. Nick knikte bevestigend. Vanaf het terras hadden de mensen alles kunnen zien. Er stonden een stuk of twintig tafels, allemaal bezet. Het bankje stond amper 30 meter verder. De mensen zaten op de voorste rang. Toch had niemand wat gedaan. Ze hadden allemaal toe gekeken.
'Volgt u mij maar even.' zei de ober beleefd. De man maakte zich oprecht zorgen. Nick stond op en de ober leidde hem door het doolhof van tafeltjes.
'Steunt u maar op mijn arm.' zei de ober, hij zag dat Nick een beetje strompelde. Nick deed wat de man zei en onhandig liepen ze het restaurant binnen. In het restaurant zaten nog tientallen anderen mensen. Iedereen stopte met eten om te kijken naar de ober en de man vol met blauwe plekken en een bloedneus. De ober wuifde het gestaar weg en opende een deurtje. De deur leidde naar de ruimte van het personeel. Een kok en een serveerster zaten samen te kaarten. Toen ze hem zagen stopten ze hun spel. De serveerster sprong op en haalde een glaasje water. Nick ging op haar stoel zitten.

Nadat de werknemers Nick weer een beetje hadden opgeknapt, ging het al weer een stuk beter. Hij liep zelf weer terug over het terras naar Liber. Liber was druk in gesprek met de man achter hen. Toen Nick terugkwam stond de echtgenote van de man op. Al de ogen waren op de vrouw gericht. Ze zag er keurig verzorgt uit. Ze schraapte haar keel en zei net iets te hard, zodat iedereen haar kon horen; 'Ik zal jullie wel helpen!'