Met het As Verbonden

Hoofdstuk 9.1: Het Dubbelleven van een Dichter

"The passing of time and all of its crimes
Is making me sad again"
The Smiths (1986)

 -- ✿ --

Nog nooit had Nick zich zo ongemakkelijk gevoeld. Hij had het idee dat iedereen wist wat hij gedaan had. Alsof de vrouwen die hem aanstaarden wisten dat hij de agenten had vermoord.
Of nog erger: dat hij een tiener meisje had doodgeschoten. Nick kreeg het gevoel dat hij zichzelf verklikte, simpelweg door er te zijn. De kinderen die met grote ogen naar hem keken, leken precies te weten wat hij gedaan had. Hij heeft haar vermoord, meneer de agent. Klonk het in een kinderstemmetje door zijn hoofd.
Het was waar, hij had Liber vermoord.
Geen moment kon hij er niet aan denken. Continu zag hij voor zich hoe de kogel haar raakte en haar witte jurk rood kleurde. Hij zag haar neervallen en het leven uit haar vloeien. Hij voelde het bloed van de agent op hem druipen en zijn lichaam zwaarder worden. De knal van het wapen klonk keer op keer weer in zijn hoofd. 
Nick rilde.
'Wat mag het zijn?'
Nick stond voor een kleine kiosk in Edinburgh, de verkoper had ongeduldig staan wachten tot hij eindelijk iets ging kopen. Nick schrok op uit zijn gedachten. Zou de verkoper door hebben wat hij gedaan had? Het was verdacht geweest dat hij hier zo lang stond en niks gekocht had, toch?
'De krant graag.' mompelde Nick.
De verkoper dook zijn groene kiosk in. Hij draaide aan het roterende rek waar de kranten in zaten en trok er eentje uit.
'Vijf cent.'
Nick ruilde zijn vijf cent in voor de krant en liep het park in.
Hij hoopte maar dat niemand hem zou herkennen. Wie weet was er al een bericht rondgegaan met zijn omschrijving of hingen er posters met zijn hoofd erop.
Hij scande vluchtig de lantaarnpalen in het park, maar zag nergens posters hangen.

Meteen na het ongeval had hij zich gewassen bij een beekje. Als hij onder het bloed rond zou lopen, zou hij meteen opgepakt worden. Na het wassen van zijn handen en gezicht was er blinde paniek toegeslagen. Wat ging hij doen met het wapen? Wat ging hij doen met zijn kleren? Het bloed van de agent had zich verspreid over zijn blouse als water. Het was zo ernstig dat het leek of Nick zelf was neergeschoten.
Er zat niks anders op dan het uittrekken.
In de angst dat iemand de blouse zou vinden, had hij besloten hem te verbranden. Ergens in een groot veld met hoog gras en lavendel, zodat hij beschut zat, had hij een vuurtje gemaakt. Hij gooide zijn blouse erop en het pistool. Hij had nog getwijfeld of hij het knuffeltje zou verbranden.
In het holste van de nacht met niks van licht behalve de vlammen die schenen op het gezichtje van het popje leek het haast uit de hel te komen. Toch kon hij het niet over zijn hart krijgen het laatste aandenken van Liber te verbranden.

Hij hoorde hoe de blouse knisperde in het vuur en binnen enkele minuten was er niks meer van over. Het pistool echter bleef intact. Uiteindelijk besloot hij het te begraven samen met de takken van het vuur. Toch kon de paarse lavendel die groeide op het veld, de geur van de dood niet verbergen.

Hij had geluk gehad dat hij nog een jasje had en dus niet halfnaakt over straat hoefde. Toch had hij zo snel mogelijk wat kleding gejat van een waslijn. Een witte blouse met wijde mouwen, die hem veel te groot was en een bruine broek die hem wat te kort was. Iets verderop had hij ook nog een strohoed meegenomen waardoor hij er nu uitzag als een verdwaalde boer in het hart van de bruisende stad Edinburgh.
Toch voelde Nick zich niet op zijn gemak. Hij plofte op een bankje neer onder een boom, zo zat hij nog steeds een beetje beschut.
Hij had de krant nog niet eens hoeven open te slaan om te zien waar hij bang voor was.
Het was voorpaginanieuws. Uit angst dat zijn beschrijving in de krant zou staan, had hij er eentje gekocht en zijn zorgen werden bevestigd.
In koeienletters stond op de voorkant;
Een Tragedie; twee agenten en tiener doodgeschoten

Nick haalde bevend adem. Het was één dag geleden en nu al stond het in de voor in de kranten. Meteen prominent op de voorpagina.

"Een ongeïdentificeerde man heeft donderdagavond drie mensen doodgeschoten. De man werd door de politie verdacht van ontvoering en werd gearresteerd, toen deze arrestatie uit de hand liep."

De krant noemde hem een kidnapper. Nu stond hij bekend als de ontvoerder en moordenaar van Liber. Zijn ogen vlogen over het korte stukje tekst. Er stond alles in wat er gebeurt was, maar dan erg overdreven. Nick werd als een maniak en psychopaat afgeschilderd. Of was hij dat nu ook, een maniak? Een psychopaat? 
Er werd beschreven hoe hij een deserteur was uit het leger, dat Birk en Boyd hadden gestreden tot het bittere eind en waren gestorven. Voor hun "moedige inzet in een gevaarlijke situatie" hadden beide een onderscheiding gekregen. Het deed Nick denken aan de onderscheidingen voor de gesneuvelden uit de oorlog. Wat hebben ze eraan? Ze waren toch dood.
Aan het einde stond de verklaring voor het sterke verhaal.
Benno Bientje had een ooggetuigenverslag afgelegd en geholpen bij het produceren van het artikel. Ook hij had de onderscheiding gekregen en was meteen gepromoveerd.
Nick grinnikte, maar stopte meteen. Technisch gezien was meneer Bientje gepromoveerd voor het laten ontsnappen van een moordenaar. Maar Nick was de moordenaar. 

De krant verdween in één van de groene prullenbakken van het park. Ze waren dezelfde kleuren groen als de lantaarnpalen, de bankjes en de kiosk waar hij de krant gekocht had. Het was een perfect aangeharkt park. Roze bloemen stonden keurig rond een grote fontein, elk steentje grind lag op het pad en het gras was geen centimeter te lang.

Hoe kon men zoveel geld uitgeven aan het onderhouden van een park, maar ging een land zo slecht om met jongeren, veteranen en ouderen? Op deze manier konden zwervers en bedelaars in ieder geval op een mooi plekje in de kou, in de regen en in de hitte, slapen en bedelen.

Net voordat Nick het park uit wilde lopen, wierp hij nog één laatste blik op de krant. Hij zag nog een keer de enorme zwarte letters en het artikel, maar nu ook nog een klein overlijdensbericht. Hij wist niet waarom, maar zijn nieuwsgierigheid won en hij besloot het te bekijken. Hij viste de krant weer uit de prullenbak en nam een kijkje.

In een klein vierkantje onderaan, waar Nick in eerste instantie overheen gelezen had stond heel klein de geboortedatum en sterfdatum van een meisje. Nick herkende de naam niet, "Laetitia Thompson". Toch verwees de schrijver van het artikel naar het overlijdensbericht. Je kon de crematie bijwonen op 24 september in Newcastle, dat was al bijna.
De sterfdatum was dezelfde dag geweest als het incident. Nick rekende uit hoe oud ze was geworden; 1930 min 1912, maakt achttien. Toch was het meisje nog niet jarig geweest, ze was dus zeventien. Zou dit Liber zijn? Ze heette natuurlijk niet echt Liber, dat had ze zelf bedacht. Nick dacht nog eens na.
Na het lezen van Laetitia snapte Nick heel goed dat ze haar eigen naam had bedacht. Deze naam paste helemaal niet bij haar. Had ze ook niet ooit iets verteld over Newcastle? Nick keek naar het popje, alsof die zijn vragen zou beantwoorden. Het popje leek zijn vermoedens te bevestigen.

Dit was Liber, hij wist het zeker. Hij kreeg een raar gevoel in zijn onderbuik. Ondanks dat hij hier staarde naar het overlijdensbericht van Liber, voelde het meisje meer in leven dan ze ooit was. Hij had het gevoel alsof hij haar ging bezoeken na een lange tijd elkaar niet gezien te hebben. Hij zou haar vertellen over het incident met de agenten, dat ze hem bijna te pakken hadden, maar hij nog ontkomen was. Dan zou Liber hem haar ouderlijk huis laten zien, de plek die ze zo haatte en dan zouden ze naar de aardappelvelden gaan waar ze met haar vriendin heen ging en zich zo vrij voelde. Dan zou hij haar meenemen naar Frankrijk, naar Parijs. Dan kon hij daar de plekken zien waar Elliot over had geschreven en konden ze leven tussen de dichters en kunstenaars.
Hij wilde Liber nog een keer spreken, hij zou haar gewoon opzoeken. Diep van binnen wist hij dat dit niet meer ging, maar hij was er niet klaar voor om weer alleen te zijn. Hij zag de kogel haar raken en haar bloed vloeien. Hij hoorde haar geschreeuw en herleefde het moment.
Misschien zou doen alsof ze nog leeft, zijn schuldgevoelens kunnen overwinnen.