မနက်စောစော
ဂျောင်ကုတစ်ယောက်
ထယ်ယောင်းအိမ်ရှေ့
ရောက်နေသည် ။
ညတုန်းက
ကလေးက အိပ်ချင်မူးတူး
နဲ့သူ့ကို တောင်နှုတ်မဆက်
ဘဲဆင်းသွားသည် ။
သူက
လည်းချစ်လာလို့လား
မသိဘူး ။
ကလေးလုပ်သမျှ
အရာရာအကောင်းအတိုင်း
ဘဲမြင်နေတော့သည် ။
ကလေးကိုချစ်
လာပြီးသည့်နောက်ပိုင်းမှာ
ကလေးအပေါ်လွန်ခဲ့သမျှကို
ပြန်တွေးမိပြီး သက်ပျင်းချရ
သည်မှာလည်းခနခန ။
ကလေးအပေါ်
သူအရမ်းလွန်ခဲ့တာတွေ
တွေးပြီး ကလေးကို
အားနာလာရသလို
တစ်ချိန် ချစ်ကြောင်းဝန်ခံခဲ့
ရင် ကလေးဘက်က
လက်ခံပါ့မလားဆိုပြီး
စိတ်ပူမိသည်။
တွေးနေတုန်း
အိမ်ထဲက ထွက်လာသည့်
အရိပ်လေးကြောင့်
ကားတံခါးဖွင့်ပေး
လိုက်သည် ။
" ရောက်နေတာကြာပြီလားဟင် .. ကျတော် မေမေ့အတွက်
ဟင်းချက်တာနောက်ကျသွားတယ် ဆောရီးပါဗျာ "
ခရမ်းရောင်တီရှပ်လေးကို
ဘောင်းဘီအဖြူလေးနဲ့
တွဲဝတ်ထားပြီး
ဆံပင်ကလည်းအခုမှ
ခေါင်းလျှော်လာပုံရကာ
ဆံပင်လေးက ဖွာလန်ကြဲပြီး
ပါပီစုတ်ဖွားလေးလိုဖြစ်
နေသည် ။
" ရပါတယ် .. မနက်စာမစားရသေးဘူးမှတ်လား
အရင်ဆုံးမနက်စာစားကြတာပေါ့ .. ပြီးမှ ကုမ္ပဏီ
သွားကြမယ် "
" ဟုတ်ကဲ့ .. ဦးလေးကြီး "
အက်ဒီ့
ဦးလေးကြီးဆိုသည့်
နာမည်ကို ခေါ်ခံရတိုင်း
လူက ဘိုးဘွားရိပ်သာသွား
ရတော့မည့်ခံစားချက်လို
ဖြစ်ဖြစ်သွားသည် ။
အသက်လေးမဆိုသလောက်
လေး၁၀နှစ်ထဲကွာတာကို
ဘာလို့ဦးလေးကြီးလို့
ခေါ်မှန်းမသိ
ပေ ။
ချစ်သူဖြစ်မှ
ဦးလို့မရရအောင်
ခေါ်ခိုင်းမည်ဟု
ဂျောင်ကု တွေးထားသည် ။
" ဦးလေးကြီး .. မမောင်းသေးဘူးလား..?! "
" အော် .. အေး မောင်းမယ် "
အောင့်သက်သက်နှင့်
ကားမောင်းနေသော
ဂျောင်ကုကို မသိဘဲ
အပြင်ဘက်ရူခင်းလေးကို
ငေးကြည့်ရင်းပါ
လာသော ထယ်ယောင်းငယ် ။
YOU ARE READING
Age Is Just A Number√
Fanfictionဦး ကလေးကို ပြောခဲ့တဲ့ အပြစ်တင်စကားတွေကို ဦးတစ်ဘဝလုံးနဲ့ဆပ်ခွင့်ပြုပါ //Completed//
