အမဲရောင်ဝမ်းဆက်များဝတ်ပြီး
ကြွေကွဲဝမ်းနည်းကြောင်းပြရသည့်
ဈာပနပွဲတစ်ခု။
လာကြသည့်ဧည့်သည်များမှာလည်း
ကြေကွဲဝမ်းနည်းကာပူဆွေးနေကြသည်။
လူ့လောကထဲကတစ်ယောက်ကတော့
ကြွေလွင့်သွားလေပြီ။
ဂျောင်ကုလည်းကြွေလွင့်သွားသည့်
သူကိုကြည့်ရင်းစိတ်မကောင်းကာ
ဝမ်းနည်းမိ၏။
လူဆိုတာအသက်ရှင်ပြီးရင်သေဆုံး
ရမယ်ဆိုတာဓမ္မတာဆိုပေမယ့်သူ့
အနေနဲ့လက်သင့်မခံနိုင်ပါ။
"စီးအီးအိုရယ် သိပ်လည်းဝမ်း
မနည်းနေပါနဲ့ လူဆိုတာတစ်နေ့
သေရမှာပဲလေ"
ပုခုံးကိုပုတ်ကာလာအားပေးသော
ဟိုဆော့ကိုလည်းဂျောင်ကုဘာမှ
ပြန်မဖြေမိ။
"အွန်း အဲ့လိုပဲဖြေသိမ့်ရမှာပေါ့"
*Ringing*
အိတ်ကပ်ထဲကဖုန်းသံကြောင့်
ဂျောင်ကုဖုန်းကိုထုတ်ကာကိုင်
လိုက်သည်။
"ဟယ်လို"
တစ်ဖက်ကစကားသံကြောင့်
ဂျောင်ကုမှိုင်ထွေဝမ်းနည်းနေ
သည့်စိတ်အစုံသည်ကြည်လင်
လာခဲ့သည်။
"ဟိုဆော့ ဒီကကိတ်စတွေကိုမင်းပဲ
တာဝန်ယူလိုက်ပါ မန်နေဂျာချုပ်
ရဲ့မိသားစုကိုလည်းနှစ်သိမ့်ပေး
လိုက်အုံးနော်"
"စိတ်ချပါ စီးအီးအို ကျတော်လည်း
နောက်နေ့လာခဲ့ပါ့မယ်"
ဂျောင်ကုလည်းဟိုဆော့ပုခုံးလေးကို
ပုတ်ရင်းအပြေးတစ်ပိုင်းထွက်လာ
ခဲ့သည်။
သူ့ရဲ့မျှော်လင့်ချက်ရောင်ခြည်လေး
ကပြန်လည်နိုးထလာမှတော့သူ့ရဲ့
နေ့ရက်တွေကရွှေလိုတန်ဖိုးပြန်ရှိ
လာတော့မှာကျိန်းသေပင်။
___________
ဂျောင်ကုအပျော်လုံးစို့ကာကားကို
မိုင်ဘယ်လောက်နှုန်းဖြင့်မောင်းခဲ့
လဲမသိတော့။
ကလေးငယ်ကိုတွေ့ချင်ဇောသာ
ကြီးစိုးနေသည်။
ကလေးငယ်မရှိတဲ့နေ့ရက်တွေမှာ
ဂျောင်ကုဘယ်လောက်တောင်ပင်
ပန်းဒုက္ခများခဲ့တာလဲကိုယ့်ကိုယ်
ကိုယ်အသိဆုံး။
YOU ARE READING
Age Is Just A Number√
Fanfictionဦး ကလေးကို ပြောခဲ့တဲ့ အပြစ်တင်စကားတွေကို ဦးတစ်ဘဝလုံးနဲ့ဆပ်ခွင့်ပြုပါ //Completed//
