Faded Memories [Book I]

Twenty Five

Diary #25
She's willing to kill her own life... just for Sabrene. Just to be with her.

Nagising ako dahil naramdaman kong may humahaplos sa ulo ko at pagtingin ko. It was Hans. As much as I am happy to see her I gave her a cold blank stare. Ngumiti siya sa akin nung nakita niyang nagising ako pero tinagilid ko lang ang ulo ko para hindi niya ako mahawakan.

Mukhang hindi naman niya yon napansin siguro mas nasisiyahan siya dahil nagising na ako. Ano nga bang nangyari? "Are you okay? Do you feel any pain? Are you hungry?" sunod sunod niyang tanong pero tumingin lang ako sa paligid.

Hindi ito yung condo ni Yannah. Napatingin naman ako sa swerong nakakabit sa akin. Geez. I'm in the hospital right now.

"Hon?" napatingin ulit ako sakanya sa pagtawag niya sa akin. Damn that Hon! Nasasanay na ako dyan. "Are you okay?" she sweetly asked me then she caressed my cheeks but I held her hand to stop her.

I really wanna stop now.

"I'm tired. I wanna rest." pagod kong sinabi saka binitawan ang kamay niya. "But you need to eat you've been asleep for almost a day." kalmado niyang sabi na ikinairap ko. Ba't ba ang kulit niya?

I slept for almost a day when I still feel so fucking tired? Gosh!

"I'm fine. Just go. I need to rest." naiinis kong sabi sakanya pero umiling lang ito. Shit. Ano bang sasabihin ko para mapaalis ko siya? Irarason ko na lang ulit yung pag aaral ko.

"We have a quiz tomorrow. I need to review. Just go, Hans. I am fine here. You're distracting me." seryosong sabi ko at huminga naman ito ng malalim. Yes, just go. I don't need you here.

"I know how much you prioritize your studies but your health is more important, Sab—" nung marinig ko ang pangalan niya para akong sumabog. "I SAID GO!!!! KAKAIN AKO KUNG GUSTO KO. I DON'T NEED YOU HERE!! I CAN TAKE CARE OF MYSELF!!" sigaw ko sakanya na ikinagulat niya.

Wala akong pake kung magtaka siya sa kinikilos ko ngayon kung hindi ugali ni Sab ang magsungit at sumigaw, Edi bahala siya!

Basta ayoko na. Ayoko ng magpanggap.

Hinawakan naman niya ang kamay ko pero nilayo ko agad ito. Shit. She's so fucking stubborn. Mahirap bang intindihin yon?

"Hon, please you don't need to shout. We can talk about this. What's bothering you hmm? You've been cold to me for these past few days. Is there something wrong? May nagawa ba ako? Please... let's talk about it." I hate the fact that she's so calm right now while my anger is almost at the top.

Fuck her!

Gustong gustong kong pakalmahin ang sarili ko at baka iba pa ang masabi ko sakanya kaya pinikit ko ang mga mata ko at huminga ng malalim.

"No. I just really need to be alone right now. My studies are stressing me out so please... just leave me alone for awhile." sabi ko habang nagtitimpi ng galit. Matagal bago ito tumango sa akin.

"I'm sorry. But can I get you some food. You can eat any time you want. Please?" sabi niya sa akin at tumango na lang ako para matapos na to saka naman na siya tumayo at umalis.

Napailing na lang ako sa nangyari. Shit! Control your emotions, Erin. This is so not you anymore.

Pagkaalis niya biglang may pumasok na akala mo inabangan nila ang paglabas ni Hans at nagulat ako ng makita ko yung tatlo kong kaibigan.

"Girl, what happened? Bakit ka niya iniwan eh halos buong araw ka nga niya atang binantayan eh. Antok na siguro yon." bungad sa akin ni Tori na ikinairap ko.