HEY! Mr. Officer (COMPLETED)

The Sixth Chapter

ANTONIEL BARRAMEDA
POINT OF VIEW😎
Narating na namin ang isang place kung sàan ako nagpareserve. It's near the sea. Maswerte ako dahil they still accept reservations. Maganda yung lugar. I decided to wake her up. But before I do it I just savor the moment staring at her. Her thick and long eyelashes that makes her even beautiful. Bago ko pa naman siya nagising ay binuksan niya ang kanyang mata. We're inches apart. I can hear heartbeat.

"Nandito na ba tayo?"
She ask me. Tumango ako. Lumabas na siya sa kotse. Nilibot Niya ang mata sa paligid.

"Dito Tayo kakain," parang nagulat siya sa nakita. Tumabi ako sa kanya habang nakatingin sa napakagandang baybayin. It's a seafood restaurant.
"Oo. Ayaw mo ba,"I ask her. Baka hindi Niya gusto dito.
"Hindi naman. Ngayon lang ulit ako nakapunta sa ganitong place. It's beautiful here,"she said it smiling. Yes! I'm glad she like this place. It is really worthy.
Naglakad na kami papasok. Sinalubong kami ng ngiti nang mga staff. Tinuro na sa amin ang table. Nasa taas ang restaurant. Kita lang yung dagat sa baba.

They start serving the food. Crabs,shrimps and fish. Yun mostly ang dishes nila. Ang kagandahan nito pwede magkamay. Napatingin naman siya sa akin.
"Don't worry sanay ako dito. Noong may training pa ako ma'am kamay talaga ginagamit namin on eating baka ikaw di sanay." Tiningnan naman ako nito. Kakaiba talaga titig niya sa akin kasi parang natatangay ako. Am I being corny?

"I know how to use hands for eating. Mas nakakabusog yun," pagmamalaki pa nito. Lalo tuloy akong nagkakagusto dito because of her simplicity. Hindi maarte.

"Uhm, Ma'am, pwede ba ako magtanong," pagtatanong ko dito. Tumango naman siya. Naghihimay Kasi ito ng hipon.

"Halimbawa ma'am, may nagkakagusto sayo? Will you give him a chance,"natigilan ito sa sinabi ko. Matagal muna bago siya sumagot.

"I don't know. Hindi din naman madaling buksan yung puso lalo na kung hindi ka talaga ready. Bakit mo naitanong," malas naman talaga. Basted agad ako kahit wala pa akong sinabi.
"Kalimutan mo na yun ma'am. Let's change the topic. Maam, iba nalang itatanong ko." I told her.

GRACIA SANDOVAL
POINT OF VIEW😍
"Kalimutan mo na yun ma'am. Let's change the topic. Maam, iba nalang itatanong ko."
Binalewala ko nalang ang una niyang sinabi. Dumating yung waitress bringing our juices. Iniinom ko agad ito at nilapag ulit.
"Ano pala itatanong mo?"

"I want to know you better. Hindi maganda ang pagkikita natin,"paliwanag Niya. Bakit ba ganito siya? There's something he wanted to say. Ayoko lang maging assuming. "Know me better? Alam mo na pangalan ko. Alam ko na, I am Gracia Sandoval, 25 years old, eldest daughter. I have one sibling. My dad died due to cardiac arrest so Mommy is the only left for us. How about you," para tuloy akong nagpakilala noong highschool.

"I'm Antoniel Barrameda,26 years old, born on January 23,1995, I'm the only son and my dad died during his service in military. My mom, she's....
She choose to leave me it's because of her new family,"may pait sa tinig nito when he told about her mom. Mas malungkot pa pala buhay niya pero napakagaling niyang magpangiti. Kakaibang lalaki talaga.

"Sorry for that."
Bumalik ulit ito sa pagiging masigla niya.
"That's fine. I am happy with my friends dahil sila yung totoong nandiyan para sa akin. At the age 16, nagawa ko na lahat just to reach my goals. I'm 25 now and contented. Kulang lang ako ng asawa," patawa pa nitong sabi. Unpredictable ng personality niya talaga.

"Makakakita ka rin ng asawa. Not now but soon,"pagsabay ko sa sinabi niya.

We finished the lunch. The food are delicious. The staff are cheerful.

Malinis na ulit ang table namin.
"Ikaw ma'am, wala ka balak mag asawa?"
Napatingin tuloy ako dito. Bakit napakadaldal ng lalaking ito. I feel pressured. I decided to ignore his question. I just watch the waves crashing on the shore. Sana ganun lang kadali na magmahal. That your man will choose you and marry you. But the universe is not like that. Siguro kung ganun hindi na magiging balance ito.

"Sabagay ma'am, hindi naman minamadali ang ganun. It's beautiful to get married if both of you planned it. When I decided to marry someone, I will make her fall in love every single day that we are together. I always make her feel special. Yung tipong lalanggamin pati suka."

Sana ganun nga ang mangyare sana sa akin. But he choose to leave me without saying anything. I cannot control myself thinking again. My tears are starting to fall. Pupunasan ko sana ito but Toni decided to wipe it for me. We are looking at each other. Staring. He touch my face.
"Whatever pain you feel, Ill make sure na mawawala din yan dahil bubugbugin ko ang nagpaiyak sayo."

Natawa ako sa sinabi ito. He never fails to amuse me. Sana nga pwede siya bugbugin but I'm not that brutal.
"Ma'am, seryoso, pag umiyak ka ulit, kukulitin talaga Kita para malaman ko kung sino nanakit sayo. They don't have the right to hurt a woman lalo pa at napakaganda." He said sincerely. "Your beautiful ma'am kaya dapat kang ngumingiti lagi."

"Binobola mo yata ako,"he sound so corny sa katagalan.
"Maam, hindi ka bola para gawin ko sayo yan. Ang dapat sayo inaalagaan at pinapangiti," nakaramdam ako ng warmth sa puso ko. Nalilito tuloy ako sa kanya.

"Sir, siguro, pwede na tayong umuwi,"I changed the topic baka lalo akong manlambot sa sinabi niya.
"Pwede naman. But, can we walk for a while. Sa baybayin?" Tumango naman ako. He hold my hand na baka madulas ako. It's been two years since may gumawa nito sa akin pero kakaiba siya. Parang nakukuryente ako sa bawat paghawak nito. I ignore what I feel. Medyo mahangin sa dagat. Naunang naglakad sa akin Toni. Tinanggal na nito ang sapatos. I can see his smile kahit sa sideview Niya lang. Umupo ito sa buhanginan.

I decided na umupo na din. Ginawa kong upuan ang sandals ko. We are looking at the sea. Medyo malilim dito dahil sa mga punongkahoy. Napatingin ako sa kalangitan. Makulimlim na ito. Oh No! Uulan yata. Tinapik ko sa balikat si Toni.

"Uulan yata,"I told him. Humarap ito sa akin at ngumiti.
"It's fine. Minsan masarap gawin ang mali just to be happy."
Makahulugang sabi nito.
"Minsan din, gawin ang tama para maluwag sa dibdib,"sabi ko. Babagsak na talaga ang ulan. Ilang saglit nagbagsakan na nga ito.
"Sir, bumalik na Tayo,"I decided to stand up. Mukhang lalakas talaga. He stood up but he let the rain pour on his bare face. It seems his savoring it. I can see cheeks starting to reddened. I stare at him. Nagbaba ito ng tingin and look at me intently. I kinda lost myself in his eyes.

"Umakyat na tayo. Baka lumakas pa ang ulan at hampasin Tayo ng alon."
Wow! Nakapagsalita pa rin ako.

"Okay." Binitbit na Niya ang sapatos at sa kabilang kamay he hold my hand. sa kabilang kamay ko ay hinawakan ang sandals ko.
Makakauwi ba kami nito? pagdating kasi namin sa taas lumakas pa ang ulan. Basa pa kami.
=END OF HER POV=

Yay! 1K WORDS tayo👏

Support my story by voting and commenting.