HER ŞEY BİRAZ SEN

45.BÖLÜM

Keyifli okumalar🧡

Gözünün önünde duran her şey sanki hareket ediyordu.
Ya da ben öyle görüyordum. Masamın üzerinde duran, lambamın odaya kattığı hava ve sağladığı loş ışık, beni daha da etkiliyordu.

Ve hattâ gözlerimi kapatmadan önce gördüğüm son şey de o olmuştu.

Gözlerimin yavaş yavaş pes ettiği an kulağımda çınlayan o ses tüm bedenimin yere serilmesine sebeb olmuştu.

"Bu günü çok bekledim." Bu sözcük dedemin ağzından çıkmıştı.

𝚈𝚊 𝚍𝚊 𝚍𝚎𝚍𝚎𝚖 𝚋𝚒𝚕𝚍𝚒ğ𝚒𝚖 𝚒𝚗𝚜𝚊𝚗𝚍𝚊𝚗.

Bu günü çok beklemek de neydi,
Neyi beklemişti?
Rüzgarla geçirdiğim o gece de söyledikleri aklımı karıştırmıştı ama bunu çok düşünmemiştim.

𝚈𝚊𝚗𝚒 ö𝚢𝚕𝚎 𝚍𝚎 𝚘𝚕𝚖𝚊𝚜ı 𝚕𝚊𝚣ı𝚖𝚍ı. 𝚃ü𝚖 𝚍𝚎𝚍𝚎𝚕𝚎𝚛 ö𝚢𝚕𝚎 𝚘𝚕𝚖𝚊𝚣 𝚖ı𝚢𝚍ı?

Başımın dönmesi aynı zamanda midemde de bir bulantıya sebeb olunca gerçekten ayakta duramayacağımı anlamıştım.

Ve duyduğum son cümleden sonra da ayakta durmak gibi bir şeyi başarabileceğimi düşünemiyordum.
Ellerim karnımın üzerinde birleştirdim. Ve bacaklarımın bedenime daha fazla direnemeyeceğini anladım.

Önce diye kapaklarımın üzerine sonrasında ise tüm bedenimle yerdeydim. Çok hızlı düşmemiştim ama canım acımıştı.

Bu ağrılarımın üzerine kullaklarımda çınlayan o sözler daha da canımı acıtmıştı.

"Bu zamana kadar işimi zorlaştırdın ama bu sefer benim istediğim olacak 𝚝𝚘𝚛𝚞𝚗𝚞𝚖. "

Sinirlerime daha fazla hakim olabileceğimi düşünmüyordum.

Ben, beni istemeyen, gerçekten dedem olmayan bir insanla yıllardır aynı evde mi yaşamıştım.

Bu gerçek olamazdı değil mi?

İyi de neden yapmıştı bunu neden yıllardır benimle ilgilenip ta bebekken beni alıp büyütmüştü.

Bir insan neden bunu yapardı.

"Sen gerçekten kimsin?"

"Neden seninle yaşamamı istedin!"

"Neden bana yıllardır dedemmişsin gibi davrandın!"

Ellerimin titremesine engel olamıyordum.
Gözlerime zaten karışamıyordum.
Dilim ile dökemediğim her şeyi gözlerimden akıtıyordum.

Evet zor şeyler yaşamıştım ama bu ikinci defa kendimi değersiz hisse dişim, aptal yerine koyulup kandırılışımdı.

İlkinde dedem bildiğim adamın kalp krizi geçirip hastanede yatığı gece hem rüzgarın benden bir şeyler saklaması hem de gizemin birden ortaya çıkıp bir şey olmamış, ben onun için onca şeyi yaşamamışım gibi süpriz bir şekilde karşıma çıkmasıydı.

Evet o da ağırdı ve zordu. Ama onu bir şekilde atlamaya çalışmıştım. Atlatamasam bile düşünmemeye çalışmıştım.

Ama şuan içinde olduğum durum neydi?

Ben bu adamı ailem bilmiştim.
Hayattaki tek varlığımdı.

İlk oyun oynadığımda, ilk düşüp dizimi kanattığımda, ilk okula başladığım gün, ilk aldığım karnemde her şeyim de o benimle beraberdi.