HARCANMA

Bölüm 8

İyi okumalar.

- Evet e-ediyorum.

-Siz Amir Kılıç Hira Doğrusözü hastalıkta ve sağlıkta, iyi günde kötü günde, eş olarak kabul ediyormusunuz?

-Evet ediyorum.

-Siz şahidlik ediyormusunuz?

-Alya:Ediyoruz.

-Bora:Ediyoruz.

-O zaman bende sizi belediyenin bana verdiği yetkiye dayanarak karı koca ilan ediyorum. Gelini öpe bilirsiniz.

Hayatımın karardığı gün. Karanlıkla iç-içe olduğum gün. Uçurum dibine düştüğüm gün. Artık hayatım tamamen değişicekti. Her günüm öbür günden dahada kötü olacaktı.

Hayır ağlamiycam kendini tut Hira.
Amir uzabıp nikah memurundan evlilik cüzdanını alıp alnımdan öptü ve dans etmeye başladık. Her kes etrafınızda daire olmuş biz ortada dans ediyorduk. Büyüleyici görünüyordu ama keşke zoraki bir evlilik olmasaydı. Dans edildi, pasta kesildi, fotoraf çekildi.

Düğün bitdiyinde saat 3'e 5dakika geçiyordu. Ayakta zorla duruyordum. Gözlerim kapanmak üzereydi. Amirle arabaya binip kemerimi takmadan başımı koltuğa yaslayıp gözlerimi kapatmıştım. Nereye gidicez ne yapıcaz hiç bir fikrim yoktu. Gözlerimi açtığımda hiç tanımadığım bir yerdeydim. Ayağa kalkıp kapıya doğru gittiyimde banyo kapısından biri çıktı buda çığlık atmama sebep oldu. Arkama dönüp Amiri görünce rahatladım. Banyodan çıkmıştı, üstünde bornoz vardı.

-Nerdeyiz biz?

-İstanbulda ama ailenden çok uzaktayız.

-Peki sen gece nerde yattın?

-Kanepede.

-İyi tamam.

Konuşmanız bitdikden sonra banyoya gidip sıcak bir duş aldıktan sonra, giyinme odasına gitdim. Dizimin üstünde bir etek ve tişört giyinip aşağı indim.

-Ne yiycez?

-Bilmem yemek yapmayı biliyosundur her halde.

-Tamam tamam anlaşıldı.

Mutfağa gidip kaşarlı bir omlet yapıp sofrayı hazırladım.

-Yemek hazır.

-Tamam geliyorum.

Evlendiğimizden sonra ilk kez birlikde ve yalnız yemek yiyorduk. Ama o telefona gömülmüştü her zamanki gibi. Sonunda yemeyimizi bitirmişdik. Sofrayı topladıktan sonra, telefonumu almak için yukarı çıktım. Sosyal medyadan o kadar çok bildirim gelmişdiki telefonu aldığım gibi geri bıraktım. Ve aşağı indim.

-Ben biraz dışarı çıkıcam.

-Ormandaki gibi kaybolma ama(gülerek).

-Haha çok komik.

Gözümü devirip dışarı çıktım. Biraz gezdikten sonra karşıma köpekler çıktı. Hayvanları seviyordum ama hayvanlara karşı fobim vardı. Korkuyla bir çığılık atdım. Yerimde donup kalmıştım. Gözlerimden yaşlar akıyordu. Omzumdaki eli fark edince başımı yukarı kaldırdım. Kaşıma baktığımda köpekler yokdu sanırım Amiri görüp korkup kaçmışlar.

-Neden donup kalmıştın?

-Benim hayvanlara karşı fobim var. Gördüyümde kıpırdayamıyorum.

-Tamam hadi eve gidelim.

-Şey ben gezmek istiyorum.

-Halamı?