Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Park Chaeyoung, 15:44
Roseanne.
Roseanne kimdi? Dün geceden aklıma takılan en büyük soru işareti bu olmuştu. Her şey yeterince karmakarışık değilmiş gibi, bir de bu çıkmıştı. Hâlâ Jennie'nin yanındaydım, dün gece onu göndermiştim. Onunla gitmem için ısrar etse de, onu asla karşı çıkamayan ben dudaklarımın dibinde fısıldadığı başka bir kadının isminden sonra hiçbir şey olmamış gibi eski yaşantımıza dönemezdim.
Zaten bu saatten sonra hiçbir şey eskisi gibi olamazdı.
Biraz rahatlamak istiyordum, tüm şu düşüncelerimden kaçmak. Bunun imkansız olacağının bilincindeydim aslında ama uzun zamandır gitmediğim butiğime gidip en azından çalışabilirdim. İki senelik evliliğimde bir şeylerden kaçmak istediğimde hep bunu yapar, butiğime gider ve gün boyu sadece çalışarak hiçbir şey düşünmezdim. Böyle durumlarda kaçışı bu yolla buluyordum.
Boydan aynanın karşısında durarak yansımama baktım. Ben Park Chaeyoung. 168 boyum, ince bir fiziğim ve sarı saçlarım vardı. Saçlarımın asıl rengi sarı değildi ama kendimi bildim bileli hep sıraya boyatmıştım. Küçükken Disney Channel'da hiçbir bölümünü kaçırmadan izlediğim Hannah Montana'dan özenmiştim ve sanırım 16 yaşımdan beri saçlarım hep sarıydı. Bir aralar kahkül de denemiştim ama bana göre olmadığını anlayınca vazgeçmiştim.
Jennie'nin kıyafetlerinden üzerimi bir şeyler geçirip çantamı da alarak önce odadan daha sonra, merdivenlerden indim. Mutfaktan tıkırtı şeklinde gelen sesleri duyunca adımlarımı o tarafa yönelttim. Üzerine mutfak önlüğü takmış yakın arkadaşım neredeyse, her yer her yerde diyebileceğim tabirle tezgahın üzerinde bir şeyler yapıyordu. Malzemelerden anladığım kadarıyla ya kek, ya da pasta yapmaya çalışıyordu. Her konuda becerisi olan Jennie mutfakta da işinin ehliydi.
Boğazını temizleyerek dikkatini çektiğimde bir kabın içinde çırptığı yumurtaları bırakıp bana döndü. "Chaeyoung gelsene çikolatalı kek yapıyorum. Sen seversin." Bayılırım. Burada kalıp Jennie ile birlikte ki çikolatalı kek yapmak, butiğe gidip çalışmaktan gözüme daha cazip gelse de biraz nefes almam gerektiğini farkındaydım. Biraz Chaeyoung ile başbaşa kalıp düşünmem gerekiyordu. Karşılaştım, yaşadığım, yaşayacağım her şeyi.
"Çok isterdim ama butiğe gideceğim. Uzun zamandır gitmiyorum, bayağı boşladım orayı."
Bu bir bahaneydi ve Jennie'de bu bahaneye kalmayacak kadar zeki ve beni tanıyan birisiydi. İnanmadığını belli eden bakışlarını üzerimde tutarken, "Yalnız kalmak ve düşünmek istiyorsun yani?" diye sordu. Hiç kaçmaya çalışmadan başımı salladım. Jennie belki de beni en iyi tanıyıp gören insandı bu yüzden arkasına saklandığım bahaneyi anlayıp neden gitmek istediğimi bilmesi beni şaşırtmamıştı
