Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Park Chaeyoung, 17:38
"Bir bardak daha kola ister misin?" diye soran Jennie'ye başımı iki yana sallayarak cevap verirken o kendine bir bardak daha kola doldurmuştu. Önümüzde kocaman bir pizza kutusu ve karşımızda büyük ekran televizyonda açılmış Riverdale dizisinin on ikinci bölümü vardı.
Bir haftanın üzerine sonunda Jennie ile buluşabilmiş ve konuşamadığımız her konu hakkında konuşma fırsatı yakalayabilmiştik. Jungkook işe gitmiş, Bayan Yeunseo ise bir işi olduğunu söyleyerek dışarıya çıkmıştı ve ben de Jennie'yi çağırmıştım.
"Tamamen dengesiz." diye konuşmaya başlayan Jennie'nin dizideki bir karaktere ithafen konuştuğunu sanmıştım ama, "Nasıl bir sıcak bir soğuk olabiliyor? Kocan yemin ederim dengesizin teki." diye devam ettiğinde Jungkook'a yönelik olduğunu anlamıştım.
En yakın arkadaşım Kim Jennie, aşık olduğum kocam Jeon Jungkook'tan hiç haz etmiyordu. Bana karşı tavırlarını en başından beri bildiği için çoğu zamanlarda onunla aynı ortama bile girmekten kaçınıyordu. Evlenme kararı verdiğimizde de buna ilk karşı çıkan olmuştu. Çünkü görmüştü bana olan bakışlarını.
Üzüleceğimi hissetmiş gibi en başından kendisi engel olmaya çalışmıştı.
Ama ben ve aptal aşık kalbim her zaman, onun da bir gün beni sevebileceğine inanarak girmiştim bu yola. İki senedir bir adım yol kat edemesemde vazgeçmek nedir bilmiyordum. Belki de alışkanlık olmuştu her sabah uyandığımda ilk onu görmek, bu bile sanki bütün kalp kırıklarıma değecek gibi hissettiriyordu. Bu yüzden ondan ayrılma, onu bir gün görememe düşüncesi bile benim için kabus gibiydi.
"Bazı davranışlarına ben de anlam veremiyorum Jennie ama biliyorsun―"
"Biliyorsun ne Chaeyoung?" diye atılarak hiddetle sözümü kesti. "Bu adam seni sevmiyor bunu niye anlamıyorsun? Şu yaptıklarına bak resmen karısı ile aynı yatakta yatmaya çekiniyor. Böyle bir saçmalık olabilir mi ya?"
Bir şey söylemedim. Haklıydı ve edecek tek kelimem yoktu. Bugüne kadar dayanmasının tek sebebi de bendim, onu ne kadar çok sevdiğimi bildiği için her seferinde susuyordu.
"Ama dün gece öyle değildi." diyerek bir umutla konuştuğumda, "Zaten asıl dengesizlikte burada. O kadar şey yapıyor ediyor sonra gelip sana yaklaşıyor. Ve sende ona hiçbir şey demiyorsun." diyerek devam ettirmişti cümlelerini.
Sadece huysuzca omuz silktim. "Neyse ne Jennie ben bunu kara kara düşünmek yerine keyfini çıkarmayı tercih edeceğim." Evet, belki çok saçmaydı davranışları ama önemi yoktu onu seviyordum ve nereye kadar gidebilirsem gidecektim.
"Salaksın." Biliyorum.
Sağımda kalan kumandayı alarak kapatma tuşuna bastım ve ayaklandım. "Çok sıkıldım." diye mırıldanırken Jennie çoktan önümüzde ki pizza kutusunu toplamaya koyulmuştu. "Hadi dışarıya çıkalım."
