Chapter 1 : Ang Simula
----------
Micaela's Point of View
Habang nandito ako sa pwesto 'ko ngayon at napagmamasdan ang kapaligiran, ang mga ibon na umaawit, mga batang naglalaro, napaisip ako sa nakaraan 'ko. I never felt this kind of feelings, ni hindi 'ko nga ata naransan ang maging normal na bata.
Lahat tayo ay may mga karapatan. Karapatan na mabuhay, magkaroon ng pamilyang mag-aaruga, magkaroon ng maayos na tirahan at kapaligiran, mayroon pang iba pero karapatan din nating mabuhay ng normal. Pero, ako, hindi 'ko masasabing normal ang buhay 'ko. Hindi 'ko masasabing normal ang mundong ginagalawan 'ko kung ang paligid 'ko ay kakaiba.
Does having a special ability a blessing or a curse? Sometimes a blessing, but, it's sometimes a curse you want to lose. Pero bago ang lahat ng kadramahan 'ko sa sarili 'ko, my name is Micaela Lim. Fourteen years old and an incoming grade 10 student.
Hindi ako matalino, hindi rin maganda, hindi nga rin matangkad kagaya ng iba. Sakto lang naman ako, saktong talino, saktong ganda-kung meron man, at saktong tangkad. Isa lang akong simpleng babae na may mga simpleng pangarap sa buhay na gustong makamit. Hindi ako masyadong palasalita at palakaibigan. Minsan nagsasalita ako at nag-iingay, pero if I am just with my comfort place and peoples.
Hindi kami mayaman at hindi rin mahirap. Kumabaga, sakto lang. Nagtatrabaho sina mama at papa 'ko sa kaibigan nila at kung minsan ay wala silang pareho dito at ipinagbibilin nalang ako sa kakilala nila. Masipag silang magtrabaho, pero kung minsan ay nalilimutan na nila ako.
Bakasyon namin ngayon nandito ako sa may terrace namin. Nakaupo lang ako dito dahil masyadong boring ngayong bakasyon eh. Wala ang mga kaibigan 'ko dito dahil may kanya-kanya silang ginagawa ngayon. 'Yung kambal 'kong kaibigan ay kasama ng family nila at nag-bakasyon sa Pampanga ata o sa ibang lugar, pero alam 'ko ay dito lang sila sa Pilipinas.
I have an another friend na kasama rin ang family at nag-outing sila sa Boracay. Nagpost sya ng picture nilang pamilya at sobrang saya nila sa picture na 'yon.
Pero, heto ako at mag-isa lang sa bahay. Walang makausap, walang kasama, wala man lang magawa. Wala dito sina mama dahil may trabaho daw silang dalawa. I guess, my vacation this year will be nothing and unhappy tutal wala man lang kaming plano nina mama at papa ngayong bakasyon nang magkakasama.
----------
Someone's Point of View
Walking down the street and silently thinking about what could I do now. Napapabuntong-hininga nalang ako habang napapaisip sa lahat-lahat nang mga nangyari at nangyayari sa buhay 'ko ngayon. Puro nalang ako kamalasan!
Hayy pa'no na 'yan? Why are you so clumsy self! Now paano na ako? Now that I'm a lifeless person and just walking around and passing through everyone and everything, in short, a ghost.
I know if your dead, you will saw a white light, then susunduin ka ng family mo na namatay na, but me? Why am i still here? Ano pa ba ang papel 'ko dito sa mundo ngayong patay na ako? Why am I still here and living like those alive peoples out there?! Oh, wait, I am not living like them, nandito lang ako at pagala-gala. Ni wala nga akong mahawakan!
I'm here at the hospital while looking at my body na nasa hospital bed at may mga tubes na nakakabit for me to live. Patay na ako 'di ba? It's just a life support at oras na tanggalin nila 'yan ay tuluyan na akong mamamatay.
So if wala pa akong sundo maybe this is what they call out of body experience? So how can I comeback? Wait, is there even a chance for me to comeback at my body and be alive again? Argh! This is so frustrating! Bakit ba kase ako naaksidente!
But, to think about it, ako rin naman ang may kasalanan nito. It was all my fault that I am here and living my life as a unseen ghost. Ang galing ng karma!
----------
Third Person's Point of View
Sa isang lugar, may babaeng nakaupo sa tapat ng kanyang veranda sa kanyang kwarto. Nakamasid siya sa paligid niya at nakapangalumbabang nakatingin sa baba at napapaisip.
She's thinking about something, something like about her family and her life.
" *sigh* Bakit nga ba hindi patas ang mundo?" Napapaisip na tanong niya sa kanyang sarili
Tumayo siya mula sa pagkakaupo niya at tumungo sa pintuan ng kanyang kwarto. Lumabas siya at bumaba ng hagdan dala ang cellphone niya sa bulsa ng kanyang damit. Lumabas siya ng bahay nila at tumingin sa paligid niya.
"Parang normal lang ang lahat kung titignan, hindi mo aakalaing sa likod ng normal na pagtingin ng mga tao sa paligid nila ay may mga taong nakakakita ng mga bagay na hindi nakikita ng mga normal na taong tulad nila" Mahinang sambit niya at nagtuloy na sa paglalakad papunta sa kanyang nais patunguhang lugar
Hahang naglalakad siya ay naisipan nya na mag patugtog sa kanyang cellphone at nagsuot sya ng earphones. Baka sakaling sa pamamagitan nito ay mawala lahat ng mga bagay na nasa isip niya ngayon. May mga mabubuting bagay, pero may mga bagay ding masasama na hindi niya dapat na gawin.
Aakalain mong normal lang siya kung titignan, hindi mo aakalaing isa siyang babaeng may angking kakayahan at isang nakaraang nagdulot ng trauma sa kanya.
*****
Pagkarating nya sa park ay naupo sya sa bench at pinagmasdan ang mga bulaklak sa paligid. Hilig na niya ito noon pa man nang siya ay bata pa. Ang mga halaman, mga hayop, ang kapaligirang tahimik at payapa na tulad nito ang nakakapagpagaan ng loob niya at nakakapagpahinahon sa kanya. Itong ganitong lugar ang takbuhan niya tuwing gusto niyang kumawala sa dilim na humahabol sa kanya.
Hindi niya pansin ay may lalaking tumabi sa kanya. Patuloy lang siya sa pakikinig ng musika at hindi pinapansin ang paligid niya. Isa lang ang nasa isip niya, ang huminahon at kumuwala sa nagbabadyang pagbalik niya sa dilim.
Samantala, hindi nya alam ay may taong nakamasid sa kanya ng palihim, palihim na nakamasid at pinagmamasdan ang kilos niya.
----------
Micaela's Point of View
Nakalipas na ang ilang minuto o oras ay nandito pa rin ako sa park at walang makausap. Bored and nothing to do. Wala ding chat galing sa mga kaibigan 'ko, hindi 'ko tuloy maisip kung naaalala pa kaya nila ako. Even if I keep erasing that thought of them forgetting about me, I can't. Hindi man ako mag-isip ng mga bagay-bagay na makakaapekto sa damdamin 'ko ay hindi 'ko talaga maiwasan.
I shouldn't feel this and think too much dahil masama 'yon para sa akin. Masama para sa akin ang mag-isip nang mag-isip na maaaring makaapekto sa damdamin 'ko. Too much emotions for me can 'cause too much stress, pressure, and anxiety that can lead me again to my depressed state like before.
Erasing my thoughts, pansin 'ko na kanina pa rin 'tong lalaking katabi 'ko. Kanina pa sya nakayuko na parang may problema na malaki sya. Hindi 'ko maiwasang mapabuntong-hininga at pilit na pagpapakalma sa sarili 'ko.
----------
Someone's Point of View
I've been thinking if what will happen to me. Mananatili nalang ba akong multo habang-buhay? Mananatili nalang ba ako dito sa mundo at makikita ang mga taong nakapaligid sa akin na masaya? Why can't I be happy even with someone I love?
Bakit hindi nga ba patas ang mundo? Bakit hindi nalang palaging masaya? Bakit hindi nalang mawala ang paghihirap, lungkot, galit, at sakit? Why do we need to experience everything that we are experiencing now if we could have experience that best of this. Bakit kailangan pa ng ganitong mga pagsubok? To learn something?
Why does everything seems so unfair like the world?
*****
After a few minutes of being silent and bowing my head down, nilingon 'ko itong katabi 'ko dahil kanina 'ko pa siya napapansin na mukhang problemado. Not as like me na talagang problemadong-problemado talaga.
She's now sleeping like an angel. She looks too peaceful to resist of staring at her. I keep staring at her, but then suddenly...
----------
Micaela's Point of View
Naalimpungatan ako ng pakiramdam 'ko ay may nakatingin sa akin at tama nga ako dahil saktong pagmulat 'ko ng mga mata 'ko ay nakita 'ko yung lalaking kanina na katabi 'ko na siyang nakatingin sa akin.
"Bakit?" Tanong 'ko sa kanya pero nanatili lang siyang nakatitig sa akin kaya medyo naiilang na ako
"Bingi ka ba mister?" Tanong ko ulit sa kanya at buti nalang pinansin na niya ako
Taka siya ngayong nakatingin sa akin na para bang nahihiwagaan sa akin.
"Ako ba ang kausap mo miss?" Tanong niya sa akin habang nakaturo pa sa sarili niya
"Oo, wala naman ng ibang tao dito na kausap 'ko ah?" Taka ring tanong 'ko sa kanya habang nakakunot pa ang noo
"Paano mo ako nakikita at nakakausap?" Tanong niya sa akin na nakapagpagulo sa isip 'ko
Habang iniisip 'ko ang sinabi niya ay unti-unti 'kong na-realize kung ano nga mismo ang sinabi niya. Don't tell me...
----------
Someone's Point of View
How can she see and talk with me? Paanong siya ay nakakausap at nakikita ako na hindi naman kaya ng iba? How come that here she is talking with me like she is also....a ghost.
Don't tell me she's also a ghost?!
"Te-teka! Don't tell me you're also a ghost?!" Kinakabahan 'kong tanong sa kanya pero napatigil din nang makitang nakatitig lang siya sa akin na animo'y ngayon lang niya nagets ang nangyayari
"So...multo..ka nga?" Parang lutang na tanong nya sa akin
"Absolutely" Sabi 'ko at bumalik sa pagkakaupo 'ko sa may tabi nya
"Kainis naman kasi, ba't ba hindi 'ko alam kung sinong tao o hindi" Natatawang sabi nya sa sarili niya
I glance on her and to tell you honestly, she looks like crazy talking in herself.
"Are you a ghost or not?" Tanong 'ko sa kanya kaya naman napalingon sya sa akin
"Buhay pa ako 'no, sadyang nakakakita lang at nakakakausap ng mga multo" Sabi nya sabay lagay sa bulsa nya ng dala niyang earphones at cellphone
"Aren't you scared?" Tanong 'ko sa kanya na hindi 'ko naman na inaasahang sasagutin pa niya
"Natatakot pero wala namang magagawa sa akin ang mga multo, hanggang pananakot lang sila" Sabi niya habang nakatingin diretso sa kalsada na may mga dumadaang mga sasakyan
"I don't really care" I said coldly as I lay my back on the bench
Oo naghahanap ako ng pwede 'kong gawin kanina, but this? Talking with someone I don't know? At babae pa, no way. Sabihin nalang natin na ayoko sa babaeng 'to.
"Magtatanong tapos I don't care?" She whispered on herself na akala niya ay hindi 'ko narinig
"What are you whispering there?" I asked her kahit narinig 'ko naman na sya
"I need to go now, kung gusto mo ng makakausap ay magkita nalang ulit tayo dito bukas" Sabi nya then stand up from where she is siting
Pinanood 'ko lang siya na maglakad palayo mula sa akin at napabuntong-hininga. Why would I need someone to talk to? Do I really need it? Para namang mababaliw ako at mamamatay 'pag wala akong nakausap eh patay na nga ako?
But, at a second thought, I admit it she's kinda beautiful. She's also familiar pero hindi 'ko alam kung saan 'ko siya nakita.
Tumayo na rin ako mula sa pagkakaupo 'ko sa bench na 'to. Nakapamulsa akong naglakad palayo doon patungo sa hospital kung nasaan ang katawan 'ko. Habang naglalakad ako ay napaisip ako, what will happen to me? Ano na nga bang mangyayari sa akin nito?
Nang makarating ako sa hospital room 'ko ay iniisip 'ko pa rin 'yon pero napatigil ako at napatitig sa babaeng nakaupo sa gilid ng higaan 'ko. Ang babaeng tumayong nanay sa akin sa nakalipas na mga taon.
"Mark...gumising ka na dyan...miss ka na namin ni Tito mo" Masakit na makita siyang ganito, nahihirapan at umiiyak dahil sa akin, "Maghihintay ako...maghihintay kami sa paggising mo...*sniff* " Dagdag pa niya bago magpunas ng mga luhang kanina pang tumutulo mula sa mga mata niya
Gusto 'kong bumalik, Tita. Pero paano 'ko gagawin 'yon? How can I comeback to you?
"Tita..." I hope you can hear me...
BINABASA MO ANG
When We Meet [COMPLETED] [REVISING]
Teen FictionOnce there was a girl who wanted to feel loved. Her parents left her in her Aunt's custody that everyday she feels like it was hell. She first lost her brother in a very young age, then she lost her grandfather when she finally get free from that pl...
![When We Meet [COMPLETED] [REVISING]](https://img.wattpad.com/cover/287520916-64-k529251.jpg)