BABALARIM [BxB]

BABALARIM BÖLÜM 2

Gözlerimi açtığımda bir süre beyaz tavan ile bakışıp bana ne olduğunu hatırlamaya çalıştım. Yaşanılanlar aklıma geldiğinde gözlerim dolmaya başladı ama hareket etmeye cesaret edemedim. Umarım rüyadır. Allahım lütfen rüya olsun. Lütfen şimdi kafamı kaldırdığımda anne ve babamı göreyim. Yine babam annemi ve beni sevsin. Lütfen bu bir rüya olsun ve babama rüyamı anlatayım. Yine annemle şakasına laf dalaşına girelim. Herşey normal olsun lütfen. Bir cesaret ile kafamı kaldırdığımda bana bakan iki adamı görmüştüm. Rüya olmadığını anlayınca hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Mavi gözlü olan bana doğru koşup sarıldı.

"Öldü annem öldü. Babam gitti. Yalnız kaldım. Söz vermişlerdi. Gitmeyeceklerdi, ama gittiler tutmadılar sözlerini." Mavi gözlü adam saçlarımı okşayıp beni sakinleştirmeye çalışarak,

"Hayır öyle söyleme. Sen yalnız kalmadın. Biz varız."
Dedi ve suratıma doğru eğildi. Elleriyle yanaklarımı avuçlayıp baş parmakları ile gözlerimden akan yaşları sildi.

"Biz varız. Ben Mert o da Kıvanç, biz seninleyiz bırakmayız asla seni. Polis amcalardan izin aldık bir süre bizimle kalacaksın."
         
          FLASHBACK
Mert'ten

Küçük kız bir anda kollarımın arasına yığılınca çok korkmuştum. Bu kızda beni ona çeken bir güç vardı. Az önce polisler sorgumu yapmış ve beni bırakmışlardı. Şimdi adının Zeynep olduğunu öğrendiğim kızın yanına gidiyorum. Komşunun anlattığına göre kızın adı Zeynep, soyadı Ulusoymuş. 14 yaşındaymış. Babası annesine sürekli şiddet uyguluyormuş ama kızın bundan haberi yokmuş. Birkaç günden beri mahallede kadının adamı aldattığı söylentileri dolanıyormuş. Büyük ihtimalle adam bu söylentileri duydu.Kapıdan girdiğimde Zeynep dolu gözler ile tavana öylece bakıyordu Kıvanç ise ne yapacağını bilmeyerek kıza bakıyordu. Kız bir süre sonra kafasını kaldırıp bize baktığında hıçkırarak ağlamaya başladı. Hemen yanına koşup sarıldım ona. Kafasını göğsüme bastırıp kollarını belime doladı.

"Öldü annem öldü. Babam gitti. Yalnız kaldım. Söz vermişlerdi, gitmeyeceklerdi. Ama gittiler, sözlerini tutmadılar." Hemen lafa atlayıp,

"Hayır öyle söyleme. Sen yalnız kalmadın. Biz varız"
Dedim. Ona doğru eğildim ve parmaklarımla gözyaşlarını sildim ama bir işe yaramadı.

"Biz varız ben Mert o da Kıvanç, biz seninleyiz bırakmayız asla seni. Polis amcalardan izin aldık bir süre bizimle kalacaksın."
Yalan değildi. Kimse ona bakmak istemedi. Babası olacak herifi kimse sevmiyormuş o yüzden kimse ona bakmak için gönüllü olmadı. Hatta akrabalarından sadece anneannesi geldi o da kızının cenazesini almak için. Aslında bizim herhangi bir yakınlığımız olmadığı için bize verilmeyecekti ama araya birkaç aracı sokunca kızı bizde kalması için ikna ettik.

"Nasıl yani şimdi ben sizinle mi kalacağım?"

"Eğer istersen evet?" Dedim sorar gibi.

"Evet isterim" o iki kelime benim için dünyanın en mükemmel kelimelerinden daha eşsizdi. Bana ne oldu bu kıza ne ara bu kadar çok bağlandım bilmiyorum ama kendime bir söz verdim. Ben bu kıza kendi öz babasından daha iyi babalık yapacağım. Onu asla yalnız bırakmayacağım. Onun babaları biz olacağız. Ben ve Kıvanç, biz onun babaları olacağız.

Umarım kitabı seversiniz. Yazım yanlışları için özür dilerim.