BABALARIM [BxB]

BABALARIM BÖLÜM 7

Zeynep'ten devam

"Zeynep ben nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum." Dedi ve derin bir nefes alıp gözlerini yumdu.

"Zeynep ben seni seviyorum mümkünse yani eğer sende istiyorsan sevgili olalım mı?"
Dedi. Dediği şeyle bütün hücrelerim halay çekmeye başladı. Nihayet şoktan çıktığım zaman utanarak kafamı önüme eğip ellerim ile oynamaya başladım.

"Aslında bende senden hoşlanıyorum bence denememizde sakınca yok." Dedim.Heyecanla bana sarıldı bende daha fazla kızardım. Ne yapacağını bilmeyerek benden ayrılıp hızla ayağa kalktı.

"O zaman görüşürüz 'Aşkım'"
Dedi. Benden cevap alamayınca yanağımı öpüp okulun karşısındaki kafeye girdi.
Ben şaşkınlık, utanç ve heyecan duyguları ile boğuşurken önümde bir araba durdu. Mert babam arabadan inip yanıma oturdu.

"E gitmiyor muyuz baba?" Dedim suratındaki anlamsız sırıtma ile bana baktığını gördüğümde kafamı 'Ne var?' manasında iki yana salladım.

"Hadi kalk gidelim" dedi suratındaki sırıtmayı silmeden. Arkasından yürüyerek arabaya bindim. Kısa sürede eve vardığımızda ben hemen duşa girip iyice yıkandım. Yıkanmam bittiğinde bedenime havluyu sarıp banyodan çıktım. Giyinme dolabımın hemen önünde durup giyeceklerimi seçtim. Hemen kurulanıp giyindim. Sonra aşağıya inip salona girdim gördüğüm manzara içimi sıcacık ederken bozup bozmamak arasında kaldım sonra yalandan öksürüp tekli koltuğa geçtim. Babamlar hemen toparlanıp hiçbir şey yokmuş gibi bana baktılar. Piç olduğumun farkındayım sövmenize gerek yok.

"Ne yapacaksanız odanızda yapın canım aa" dedim alayla.

"Bize diyene bak okulun önünde sevgilisine yanağını öptüren benim sanki" dedi. Hemen utançla kızarıp yerimde küçüldüm.

"Bu arada bizim ne zaman haberimiz olacaktı bundan küçük hanım?!" Dedi Kıvanç babam üzüntü kattığı ses tonu ile.

"Babacığım soyleyecektim ama zaman olmadı hem zaten çok yeni birşey yaklaşık 1 buçuk saat önce falan sevgili olduk biz onunla" dedim açıklayıcı bir biçimde çünkü ikisininde üzülmesini istemiyordum.

"Tek şartla affederiz seni"
Dedi Mert babam ve devam etti.

"Akşam yemeklerini sen yapıcaksın"

"Off tamam" deyip ayağa kalktım. Onları üzmek veya bana küsmelerini istemiyordum.

1 Hafta sonra

"Zeynep sen mutfağa geç servisi ben hallederim." Dedi Cenk abi. Çalıştığım restoranın mutfak bölümüne geçmiş salatalığı dogruyordum.
Babalarıma çalışmak istediğimi söylediğimde bahsettiğim tamda böyle bir yerdi. Arkadaşımın babasının yeri. Aslı gelip bana yemek yapıp yapmadığımı sordu bende güzel yaparım diyip ona yaptığım bir kaç yemeği tattırınca "burda çalışmak ister misin?" Dedi bende evet deyince burada aşçı yardımcısı olarak çalışmaya başladım. Küçük bir işletme olduğu için pek kişi gelmiyordu ve zaten menü'de beni zorlayacak yemekte yoktu.

Salatanın diğer malzemelerini doğrarken dilime takılan şarkıyı söylemeye başladım.

Hep aynı hikaye gönlüm düşünce aşka
Her ayrılık aynı yalnız kişiler başka
Hep aynı yalnızlık aynı tanıdık telaş
Hep aynı herşey aynı sanki birbirine eş
Geçer geçer daha öncekiler gibi
Bu da geçer neler neler geçmedi ki
Yine düşer deli divane gönlüm aşka aşka aşka vurgunum ben
Geçer geçer daha öncekiler gibi
Bu da geçer neler neler geçmedi ki
Yine düşer deli divane gönlüm aşka aşka aşka~~

Kendi kendime kıkırdadığım sırada arkamda duyduğum tanıdık ses ile kalbim sıkışmaya başladı. Arkamı dönmeye korkarak titrek nefesler alıp verirken bunun bir rüya olmasını umuyordum. Ama hayır gayette gerçekti.