BABY CAME HOME | woosan

𝒂𝒔 𝒍𝒐𝒏𝒈 𝒂𝒔

İyi okumalar🌼

||||||||||||||||||||||||||||||||

"Aç şu kapıyı! Oradasın biliyorum Wooyoung!"

İkisi de yerlerinden zıplamıştı gelen yüksek sesle. Ses, Jongho'dan başkasına ait değildi.

"O-onunla gitmeliyim." dedi Wooyoung, hem kendisi hem de San için işlerin daha zorlaşmamasını istiyordu. Bazen aklı yerinde değilmiş gibi davranıyordu ve az önce de öyle davranmıştı. Ona göre birine kendini açmak, içini dökmek her zaman saçmalık olmuştu. İyi hissettiren bir saçmalık.

Yataktan kalkıp hiçbir şey demeden kapıyı açtı hızlıca. Kendini Jongho'nun kollarına attı.

"Özür dilerim sevgilim. Sinirliydim, ne dediğimi bile fark edemedim, çok özür dilerim." Laflarını sıralarken sevgilisinin saçlarını okşadı Jongho. Wooyoung'un kesik nefes sesini ve hıçkırığını duyduğunda yaptığından daha çok pişman oldu. Ne diye sinirle hareket edip sevgilisinin narin kalbini kırmıştı ki?

Wooyoung sadece, "Eve gitmek istiyorum." dedi. Arabaya binip hiç konuşmadan, arkada çalan sakin şarkılar eşliğinde evlerine vardılar. Eve girdiklerinde Jongho tekrar özür diledi fakat kendisi de özür dilemenin sadece basit birkaç kelime olup hiçbir şeyi düzeltemeyeceğini biliyordu.

"Sinirli olunca bazen garip sözler edebiliyorum, biliyorsun. İleri gittiğimi de fark edemedim."

Wooyoung'u masaya oturtup ona önceden hazırlamış olduğu çayı verdi. "Beni gerçekten aldattın mı?"

Duyduğu sözle duraksadı Jongho. Gözünün önüne barda yaşadığı o an geldi. "İsteyerek yapmadım. Kafam güzeldi ve çocuk kucağıma gelip dudağıma yapışınca karşılık verdim."

Jongho'nun dürüstlüğü taktir etti Wooyoung. Kendisine doğruları anlatmış ve yalanlamamış olması iyiydi.

Elindeki sıcak çaydan bir yudum aldı. Uzun süredir bir şey girmemiş boğazı yumuşadı. Gözlerini kapatıp içine çayın sıcak kokusunu çekti. Birkaç yudum daha aldıktan sonra uykusunun geldiğini hissetti. Yerinden kalkıp, "Uyuyacağım." dedi ve odasına gitmek için kapıya yöneldi Wooyoung. Mutfaktan çıkmadan önce, "Lütfen bir daha San'a laf etme, senin için Hongjoong neyse benim için de o aynı." deyip Jongho'nun kendisini daha kolay anlamasını sağlamaya çalıştı, işe yarayacağını da düşünüyordu.

Hongjoong, Jongho'nun 4 yıl önce hayatını kaybetmiş olan sevgilisiydi. O, onun için her şeydi. Hongjoong her zaman ona destek olur ve kendisini en özel insan hissetmesini sağlardı. Yaydığı neşe ve enerjiyle kolayca dikkat çeker ve herkesle iyi anlaşırdı. Fakat bir gün kanser hastası olduğunu öğrenmişlerdi. Hongjoong buna rağmen neşesini kaybetmeden hayatına devam etti. Jongho'yu mutlu ediyordu ama aslında içten kendisi ölüyordu. 1 yıl kadar hastalıkla savaştıktan sonra hayatını kaybetmişti.

Jongho için o çok güçlüydü. Ne kadar kendisi güçlü gözükmek için kas yapmış olsa da kendini güçlü bile hissetmiyordu, onun için güç Hongjoong demekti: Biricik sevgilisi, hayatını beraber geçireceklerine söz verdiği Hongjoong'du.

Gözyaşlarının akması umurumda değildi. Hongjoong'dan öğrenmişti ağlamanın güçsüzlük değil, onu daha güçlü gösteren bir davranış olduğunu. Ondan çok şey öğrenmişti ve elinde olsa hala da öğrenmeyi isterdi...

"Özür dilerim Hongjoong. Sen gözlerimin önünde ölürken hiçbir şey yapamadım. İğrenç biriyim ben, bu iğrenç adamı sevdiğin için teşekkür ederim. Senden sonra eskisi gibi değilim biliyor musun? Olmaya çalışsam da olamıyorum. En azından Wooyoung sayesinde biraz da olsa iyi hissediyorum. Ama yine de o siktiğim gece peşimi bırakmıyor, seni kaybettiğim gece..."

Ağlaması şiddetleniyordu her saniye, hıçkırarak konuşmaya devam etti. "Bana asla sormadın Hong, asla sensiz kalıp kalmamak istediğimi sormadın."

Kendini bitkin hissetmeye başladı, bedenini koltuğa bıraktı. Son bulmak bilmeyen gözyaşlarının akmasına izin verdi.

"Fark ettiğin sürece umarım kalbini açık tutarsın, bunu bana demiştin hatırlıyorsun değil mi sevgilim?" dedi Jongho, son sözü buydu. Sonra da gözlerini kapattı ve kendini uykunun kollarına bıraktı.

||||||||||||||||||||||||||||||||

"As long as you notice i'm hoping that you'll keep your heart open"

Görüşmek üzereee💞