Bu hayatın acımasız olan yüzü peşimden hiç ayrılmadı. Hep bir adım arkamdaydı , ne yaparsam yapayım bir türlü kurtulamadım . Ben kalp ağrılarımı hep en derinden yaşadım, ben artık canım yandığında susuyorum. Çünkü konuşmam bir şey değiştirmiyor. Ben artık canım yandığında köşeme çekiliyorum. O kadar çok yoruldum ki artık birçok şeye gücüm yok benim. Elimden gelse daha doğrusu yapabileceğimi bilsem bu dünyadan çekip giderdim ama öyle bir şey yapamıyorum işte . Öyle güzel bir masala başlamıştım ki gözümde her şey tos pembeydi resmen siyah olan hiçbir şeyi görmüyordum . Ama işte şimdi bunun acısını çekiyorum. Hiç olmadığım kadar bitkin hissediyorum kendimi çünkü ben bu kez tek bir yerden değil her yerden her şeyden yıkıldım , çöktüm. Gerçekten bunları söylemek çok kötü özellikle de bunları kabullenmek. Hani bir insan sabrının sonuna gelir ya işte ben o haldeyim. Sonsuza dek uyusam şikayet etmem ama uyumadan önce söyleyeceklerim olurdu.
Ben bu hayatı hiçbir gününde kolay bir şeyle karşılaşmadım. Hep mücadele etmek zorundaydım , her zaman bir şeylere dayanmam gerekiyordu . Keşke bir gününü kolay geçirseydim ama olmadı işte kader miydi yoksa benim seçimlerim miydi bilmiyorum ama sonuçlar her zaman çok canımı yaktı. Biraz dinlenmek istiyorum.
OKUDUĞUNUZ İÇİN ÇOK TEŞEKKÜR EDERİM.
RİCA ETSEM BEĞENİP, TAKİP EDİP, YORUM YAPAR MISINIZ...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MAVİ KELEBEK
General FictionElbet herkes bir gün gider. Ve sen yalnız kalırsın. Ama sen yeter ki güçlü olabilmesini öğren. Elbet bir gün işine yarar.
