Güneşin bile benim gökyüzümü aydınlatamadığı bir dönemdi.
Yıkıldım, kırıldım, unutuldum, paramparça oldum. Ama pes etmedim...
Her yıkıldığımda tekrardan tek başıma defalarca kez ayağa kaltım. Kırıldığımda kendimi kendim toparladım. Unutulduğumda herkese kendimi, kendim hatırlattım. Paramparça olduğumda dağılan parçalarımı toplayıp, tek başıma birleştirdim.
Kapkaranlık bir dünyaya dönüştüm, kendi içimde. Yapayalnız ve çaresiz kalmıştım. Ama o dönem benim için o kadar uzun sürdü ki çok canım yandı.
Hayata hep bir sıfır yenik başladım. Güzel olsun diye çabaladığım her şeyin, daha da kötüye gittiğini gördüm. Ama bir yere kadardı, ya geri adım atıp köşeme çekilcektim. Ya da yanmayı göze alıp bir adım atacaktım.
Ben tabi ki de bir adım attım, sonuçları şaşırtmadı. Ama ben yine de şansımı denemek istedim. Ve daha hiçbir şey bitmiş değil. Asıl her şey daha yeni başlıyor.
Okuduğunuz için teşekkür ederim, rica etsem takip edip beğenip yorum yapar mısınız. ☺️💙
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MAVİ KELEBEK
Ficción GeneralElbet herkes bir gün gider. Ve sen yalnız kalırsın. Ama sen yeter ki güçlü olabilmesini öğren. Elbet bir gün işine yarar.
