Bir varoluştu benim için o ilk savaşım. Acı çekmek neymiş ben o savaşta öğrendim. Yedi sene geçti üzerinden ama ben ancak kendime gelebildim. Bu savaş benim İLK KAYBEDİŞİM oldu. Ondan sonra ben bir daha asla bir şey kazanamadım. Çünkü hep kaybetmekten korktum. Bu korku beni daha da dibe çekti. Şimdi o kadar çok pişmanım ki, artık kimseye hak ettiğinden fazla değer vermiyorum. Hatta artık hiç kimseye değer vermiyorum. Evet belki şuan çok acımasız bir insanımdır, ama beni bu hale "hayatımın merkez noktası" dediğim kişi getirdi. O yüzden bundan sonra acımasız olmaya karar verdim. Tabi eğer, vicdanım buna karşı gelmezse. Ben hayatımda hep vicdanıma yenik düştüm. Ben, bana kötülük yapanlara bile iyilik yaptım. Karşımdaki kişiler beni yok etmek için ellerinden geleni yaptılar. Ama maalesef ki onların gücü benim inadıma yetmedi. Eğer ben bir şeyi yapacağım diyorsam. Bunu eninde sonunda yaparım, ve kimse de bana karışamaz .
Okuduğunuz için teşekkür ederim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MAVİ KELEBEK
General FictionElbet herkes bir gün gider. Ve sen yalnız kalırsın. Ama sen yeter ki güçlü olabilmesini öğren. Elbet bir gün işine yarar.
