3 HARF

1.BÖLÜM (Mira'nın Ablasının Ölümü)

Merabalar,arkadaşlar her bölüm için fragman hazırlıyorum,bölümleri okumadan önce videoları izlemeyi unutmayın,İyi okumalar ^^

©Tüm hakları saklıdır.

Aslında nerden başlasam ne yazsam bilmiyorum..

Yaşadıklarımı harflere,hecelere,kelimelere,cümlelere sığdırmakta zorlanıyorum..Kolay olmayan zor bi hayattan yazıyorum bu satırları,ısssız bi gecenin,karanlık bir odanın yıldızsız kalmış gökyüzünden sesleniyorum..

Hepimiz bir gün ölmek için hergün yaşıyoruz katlanıyoruz bu hayata.Sessizce çığlıklar atarak çırpınarak bir bataklığın içinde kurtulmayı,bir dal uzanmasını beklerken çaresizlikten öte duygular yaşarken o bataklıktan çıkamamanın verdiği tedirginlikle her gün biraz daha batıyoruz..Hayatın bize getirdiklerini ve getireceklerini bekliyoruz usulca..Hayat denen bu boşlukta,dalı kırılmış meyvesiz kalmış susamış solmaya terkedilmiş ağaçlardan farksız hayatımı oluruna bırak kelimelerine teslim edip savaşmaya ara vermiş bi halden yazıyorum. Aslında her seçim bi vazgeçimdir. Ben vazgeçmedim sadece ara verdim olanlara.

Her insan yalnızdır; Belki biraz eksik belki biraz fazla.Benimki epeyce fazla...Yalnızlık denizinde yüzmeyi unutmuş balıklardan,uçmayı unutmuş kuşlardan farksızım şu aralar..Boğuluyorum,Kimse görmüyor ama yavaş yavaş yok oluyorum.Kendi sonumu bitişimi izliyorum..Herkesin derdi kendine yetermiş.Benimkide o misal kendi derdim kendime yetti işte yetmeyi bırakın taştıda.Hani herkesin sevdiği asla vazgeçemem dediği biri olur ya ,kiminin annesi,kiminin babası,kiminin kardeşi,kiminin en yakın arkadaşı..Benim varım yoğum ablamdı. Ablam herşeydi tüm koca dünya sadece ablamdan ibaretti.ablamın ölümü beraberinde getirdi tüm sorunları.Yazan bi insan yalnız olamaz demeyin çünkü yalnızlık paylaşılmaz paylaşılırsada yalnızlık olmaz.Anlamını yitirir. Her neyse uzatmadan başlamak istiyorum geveze olduğumu eminim okurken farketmişsinizdir.Bir gün ablamla odada oyun oynuyorduk.Zaten benimle ilgilenen beni seven tek kişiydi ablam.Simsiyah uzun dümdüz beline kadar olan saçları,zeytini andıran yeşil gözleri,güldüğünde ortaya çıkan gamzeleri,kavisli kaşları,inci gibi beyaz dişleri,sıfır beden vücuduyla güzelliğinden parmak ısırtırdı görenlere..En büyük hayaliydi manken olmak,şarkı söylemeye bayılırdı mesela,herkese karşı olumlu davranır en kötü durumda bile gülümserdi.Asla unutamam o geceyi..Henüz 5 yaşındaydım. Ablamla bebek evimizi döşedikten sonra oynamaya başladık. Anne şefkatliydi benim ablam küçükle küçük gibi oyun oynar 50 yaşındaki adamla bile konuşacak yapacak bişeyler bulabilirdi.Bi süre sonra oynamaktan sıkıldım bebeklerle ablamda anlamış olacakki ''Kuzum sen sıkıldınmı Legolarla ev yapalım şöyle büyük bahçeli haa ne dersin?'deyince gözlerim parlamıştı..hemen yerimden kalkıp senotur ablacığım deyip Legoları almak için evin alt katındaki oyuncak odasından Legoları apar topar alıp çıktım merdivenlerde sevinerek.Geldiğimde ablamın bembeyaz pamuk gibi teninin üzerindeki yeşil elbisesinin eteğini kapının aralığından yerdeki süzülüşünü görür görmez açtım kapıyı..karşılaştığım manzarayla lego kutusunu elimden düşürmem bir oldu..Legolar dört bi yana saçılmıştı,ardından ablamın cansız bedeninin yanına oturup 'Abla,ablacığım legoları getirdim,hani oynayacaktık hani ev yapacaktın bana? Sen hep sözünü tutarsın,şimdiye kadar hep sözünü tuttun uyanda oynayalım'diye dürttüm bir süre.Uyanmadı ne yapsam kalkmadı ağlamaya başladım.''Bana söz verdin abla,abla kalk abla nolur kalk''diyerek..Gözyaşlarım soğumuş bedenini ıslattı,Yüzü gözyaşlarımla ıslanmıştı,''Abla bak makyajım bozulur meleğim diyerek süsünden ödün vermezdin,gözyaşlarımdan makyajın bozuldu kalk artık''Uyanmazsan bende seninle uyurum o zaman deyip yatağın üzerinden o minik ellerimle yorganı çektiğim gibi ablamın üzerine örttüm.'Üşüyeceksin abla üşüme üşürsen hasta olursun,hasta olursan kim sevicek beni? kim tarayacak saçlarımı?''daha çok şiddetlenmişti gözyaşlarım,Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum..Ölüm nedir aklım ermiyorduki.Nerden bilsin 5 yaşındaki çocuk ölümü..Uyuyor sandım,Usanmadan bıkmadan ablamı tekrar tekrar dürtmeye devam ettim.Uyanmayınca bende yanına yattım üşümesin diye üzerine örttüğüm yorganıda üzerimize örttüm sıkıca sarılarak ablama.Hoş onn kuğu gibi bedeninin yanında benim bedenim çirkin bir kedi yavrusu kadar minik kalıyordu.Sabaha kadar gözümü bir saniye bile kırpmadan suratın her zerresini inceledim..Karanlıktan korkup yorganın altına soktum kafamı sablama sımsıkı sarıldım..Uyanmasını bekledim uyanmadı gözünü bir kere bile açmadı.Sabah 6'ya doğru uyuyakaldım yai uyuyakalmışım..Öyle böyle derken sabah olmuş.Sabah annemle babamın kahkaha atarak eve geldiğini hatırlıyorum.Kahkahalar yaklaştıkça yaklaştıklarını hissedebiliyordum.'Alara ,Alara kızım nerdesin?' diyerek ablama sesleniyorlardı.Sarhoş bir ses tonuydu bu yemeğin ardından içip sarhoş olana dek içtiklerinden emindim. Hep yaparlardı bunu.Sadece eğlenceleri vardı biz onların evladı dışında kukladan farkımız yoktu gözlerinde.Sonunda merdivenleri çıkıp odanın kapısını açmayı akıl ettiler.Sonuydu bu ablamın hayatının sonuydu..Annem manzarayı görür görmez olduğu yere yığıldı gözünden akan birkaç damla gözyaşıyla..Babam şaşkınlıktan napacağını şaşırmıştı ağzını kapatmıştı eliyle..Ağlamaktan şişmiş morarmış gözlerimi avuşturarak 'Anne ablam bana küstü benimle konuşmuyor uyanmıyorda söylede uyansın söz bidaha asla üzmeyeceğim onu dedim burnumu çeke çeke ağlamaktan kısılmış bir ses tonuyla'' Sarhoşmuyum ben diye kapıya kafasını vurdu ardından babam kahrolmuştu,bağırdı çağırdı ağlayarak sinir krizi geçirdi cama yumruk attı eli kesildi.Kanamasına aldırmıyordu sesi titriyordu ağlarken.Annem kızarık gözlerle burnunu çekerek yanıma geldi yorganı çekti beni kucağına aldı,ablamdan gözlerimi ayırmıyordum.Ablamın pamukları andıran bembeyaz teni kireç gibi olmuştu dudaklarıysa patlıcanı andıran bir mordu.Kar kadar soğuktuda üstelik.Yorgan hiçbir işe yaramamıştı.Babam ablamın yanına yaklaşıp üstüne kapandı ve saçlarını okşayarak ağlamaya başladı hüngür hüngür kendini frenleyemiyordu.Onu hiç böyle görmemiştim..''Ölemezsin kızım Alara'm..ölemezsinki sen ölmemeliydin melekler ölmezki.Sana istediğin elbiseyi almıştım,Daha onu giyecektin..''bunları söylerken içinin parçalandığını tüm hücrelerimle hissediyordum adeta.Anne ablam ne zaman kalkacak gibisinden bişey sorduğumda kalkmayacak kızım artık kalkamayacak demesiyle annemin kucağından atlayıp ablamın cansız bedenine sarılmam bir oldu.Olayı incelemek için polisler,cenazeyi kaldırmak için ambulanslar,Olay teşkil ekibine adar geldi.Hepsi ablamın cansız bedeninden çekip koparmaya çalışıyorlardı beni.Abla beni bırakma diye onlar çektikçe ben sarılıyordum en sonunda babam çekti aldı beni tepiniyordumda tepiniyordum kucağından kurtulup ablamın yanında olmak için sarılabilmekiçin..Sonunda ablamın kuğuyu andıran bedeninin sedyeye konulduğunu ve üzerine beyaz bir çarşaf örttüklerini hatırlıyorum beyaz giyimli 2 adamın.Ablam beyaz sevmez yeşil sever kaldırın nefes almaz boğulur diye çırpınıyordumda kimse çığlıklarımı duymuyordu...Polislerin anlattığına göre şüphelerdende yola çıkarak;Lego almak için aşağı kata indiğim sırada açık olan camdan hırsız girmiş ablamın olduğundan habersizmişki ablamı karşısında görünce paniğe kapılmış göz göze gelincede yakalandım pskolojisiyle ablama saldırmaya kalkmış,ablamda kapılardaki parmak izlerinden anlaşıldığı gibi kapıyı kilitlemiş odadan çıkmasını engellemek için çırpınmış adeta ama işe yaramamış.Hırsız ablamın kafasına sert bi cisimle vurmuş sonra ablam yere yığılmış..Baygınmış o sıra hemen müdahale edilseymiş kurtulabilirmiş ama 2 saat içinde iç kanama geçirmiş.Neyse işte sonra hırsız cinayet işledim diye eve dokunmadan kapıdan çıkıp gitmiş. Araştırmalar ve kanıtlar bu yönde.Ve ben ne yaparsam yapayım sonuçları yada ne bileyim olanları değiştiremeyeceğim..Değişmeye karar verdim sigara yok,alkol yok, sabaha kadar akıtılan gözyaşları yok,antidepresanlar yok,düzensiz uykular yok,çekilen acılar yok,ukala ve umursamaz kız artık yok..Olmamalı..Ağlamamak için sıktığım çenemin acısını kalbimde hissettim, hem de defalarca..Durmaksızın ağlamaktan şişmiş gözlerime küfrettim.

Ve herkese herşeye rağmen dik durmalıyım,daha küfredilecek çok insan var..

Ve her şeye rağmen Beni üzen insanlardan intikamımı almalıyım. En azımdan kendim için..

Ne yapalım yani mutlu günüm olmadıysa?Mutlu günlerin geleceği yok,bari biz gidelim..