3 HARF

14.BÖLÜM(BATAKLIK)

Sadece gözümü açtığımda arabadan çıkardıklarını hissedebiliyorum Bora'nın başımda ağladığını ve kalbime kalp masajı yapan biri var nefes olmakta zorlanıyorum ve gözüm kapanıveriyor..Ne kadar bir süre olduğunu bilmeden bembeyaz kıyafetlerle atın üzerinde deniz kenarında ilerlediğimi görüyorum ablamsa karşıdan gülerek bana geliyor,Onu görünce attan inip yanına gidiyorum sarılıyorum;

-Abla bu bu bu gerçekmi? Sen sen sen ilk defa rüyamdasın!

-Ben senin ablan değildim,ama ablan kadar çok sevdim seni Mira..

-Hayır annemde babamda özken sen onların vermediği sevgiyi şefkati,merhameti verdin bana abla..Beni almayamı geldin?

-Hayır bitanem, ben ilk defa geldim çünkü hayatta kalman gerek,Seni bekleyen uzun mutlu yıllar var önünde bak..

O anda bana denizin kenarında oturan bir çift gösteriyor biraz dikkatli baktığımdaysa olamaz! Bu,bu,bu Bora'yla biziz. O çocuklar kim peki ya o kız hani şu arkası dönük olan yanındakiyle sarılmış olan?Ceren bu! yanındakide Selim o çocuklarda bizim çocuklarımız..Ne kadar mutluyuz gülümsüyoruz..

-Meleğim bunlar geçmişte çektiklerinin bedeli artık mutluluk zamanı..

-Hayır seni bırakmak istemiyorum bulmuşken gitme sen yokken yalnızım.

-Hayır bitanem zaten buluşucaz bigün ama intikamımı almalısın..

-Ne intikamı abla? hırsız girdi eve benim yüzümden öldün sen hem hapiste o.

-Hayır Mira suçlama kendini şimdi uyan,uyan ve gerçeklerin farkına var hadi.

O ara Boranın gülümseyerek bana elini uzattığını gördüm elini tuttum,elini tuttum arkama baktım son kez ablamın o nur yüzüne..

Gözümü açtığımda doktor bugünde bir değişiklik yok diyordu,kesik kesik buğulu buğulu duysamda kelimeler anlaşılırdı.Doktor çıktıktan sonra odada annemin telefonla kısık kısık sinirli sinirli konuşan ses tonuna kulak verdim beni uyuyor sanıyordu anlaşılan..Anlattıklarını seçemiyordum zihnim bulanıktı.Annem odadan çıktı konuşarak amcam girdi odaya yanıma geldi ve ablamın ölümünü asla öğrenemediler seninkinide öğrenemeyecekler diyordu bu ne demek oluyordu şimdi?Rüyaydı falan ama malum olmuştu sanki ablamı hırsız öldürmemişti emindim altında yatan başka bir sebep vardı.Gözlerimi açmıyordum uyandığımı öğrenmesinler diye o ara odaya Bora girdi sanırımki amcam odayı terketti,elimi tuttu konuşmaya başladı uyandığımı bilmiyordu dinlemeye başladım.

-Uyan artık hadi,hani ilk aşk son aşktı sen öyle dememişmiydin bana?Sensiz saniyeler,dakikalar,saatler geçmezken bak 2 yıldır sensizim.Bugün tam 2 yıl oldu bu haftayada uyanamazsan fişleri çekecekler izin verirmiyim buna ben..Ses tonun o mahçup gülüşün,yemek yediğindeki ifaden,herşeyini özledim ben.Biliyorum kazada yanında değildim,ilk koşan bendim ama yinede vicdanım rahatsız her dakika yanında olmam gerekirdi belkide.Söz veriyorum sen yeterki kalk kurtul şu yataktan yanından hiç ayrılmayacağım 1 saniyeliğine bile.Bak şu halime sensiz nefes almayı unuttum,benim nefesim sensin Mira sensiz ölüyorum ölmemi istemezdin sen hiç,kalk ikimizde yaşayalım o zaman çünkü sen benim oksijenim gibisin sen yokken yaşamam yaşayamamki ben.Sana hiç söyleyemedim ben en acısıda bu hani demiştin ya bana pamuk şeker çok seviyorum seni diye bende seni yıldızlar kadar sonsuz seviyorum sana aşığım nolur beni bırakma Mira..İçeri hemşire girmiş olacakki Bora'ya bir şeyler söylüyor.

-Bora bey 2 yıla aşkın bi süredir başından 1 saniye bile ayrılmadınız geceniz gündüze karıştı serum vakti şu an isterseniz sizde bir kahve için kendinize gelirsiniz..

Ne yani ben 2 yıldır..Aman tanrım!OMG! 2yıldır uyumuşum..Tamam koalalar kadar uykuyu sevdiğimi herkes biliyor,bıraksalar aylarca kesintisiz uyuyabileceğimi her zaman söylerim, ama bu kadarını ben bile kendimden bile beklemiyordum.Peki ya okulum,ne değişti 2 yılda hayatımda?Gözümü açtığımda gözyaşlarını siliyordu Bora.Zar zor kendimi zorlayıp Bora diyebildim,Heyecanlandı elimi tuttu hemşire hanım konuştu dedi kekeleyerek konuştu..Hemşirede bu iyi bir şey komadan çıktı gözünüz aydın diyerek müjdeyi verdi.Seni bende seni seviyorum dedim kısık kurumuş bir boğazla,yorma kendini dedikten sonrası bende yine yok yine bilinç kapanması sebebiyle bayılmışım.Haftalarca hayatla kesintili kesintisiz yaşadım,Tam ölüm çizgisinin üzerindeydim ne bir adım hayatta ne bir adım ölümde.Bir elim hayattaydı bir elim diğer tarafta,Bir savaş vardı ortada ve ben sürekli mücadele veriyordum.O aralar hissettiğim tek şey Bora'ydı ona olan sevgim beni çekti bu tarafa.Kaza yaptığım ilk gece magazinciler sosyeteler okulun hepsi bizim tayfa hepsi hastanedelermiş,magazin dergileri haberler sadece benim kazam hakkında konuşmuş yazmışlar,gündeme oturmuşum resmen.Ceren kuzum hep başımı beklemiş.2 ay sonra ayağa kalkmaya başladım yavaş yavaş fakatkolay olmadı hastaneden çıkmamda yasaktı 2 yıl komada kalan bi insan yürümeyi bile unutuyormuş,adım bile atamadım kendime geldiğimde..Komaya girmişim eğer ilk yardım müdalesi doğru yapılmasaymış alt tarafım felç kalabilirmiş ölme ihtimalide cabası,telefonla konuşurken Bora yoldaymış ve bişeyler olduğunu anladığında evin ilk çıkan tarafına sürmüş arabayı ve beni bulmuş ilk müdahaleyi o yapmış arabadan beni çıkarmış ,2 dakika sonrada araba patlamış ama adamlar yaralıymış ölmemiş.Hem hayatımı kurtarmış hemde felç ihtimalini kaldırmış.Hastane beni bunaltıyordu gün geçtikçe o hava ciğerlerime işliyordu sanki..Bora'ya bunu söylediğimde beni tekerlekli sandalyeye oturtup gidiyoruz dedi.Kime nereye nasıl demeden memnuniyetle güldüm.Koma yüzünden sinirlerim yıpranmış pskolojim bozulmuştu..Beni arabayla getirdiğinde arabadan inip bagaja koyduğumuz tekerlekli sandalyeyi çıkardı.Kucağına alıp tekerlekli sandalyeye oturttu..Ve sürmeye başladı..Birden hızlandı..