O HALA ÇOCUK

Son Mektup

2 ay olmuştu,ben kendimi toparlayamıyordum,evdeydim bütün iznimi kullanmaya hazırdım,hatta mesleği bırakmaya bile,sürekli ağlıyordum kendimi çok güçsüz hissediyordum.Kapı çaldı.Açtım Seyhan'ı görmeyi beklemiyordum.Elinde bir mektup bana uzattı çok üzgündü.Verdi ve hiçbir şey söylemeden ağlayarak gitti.Özenle açtım.
"Güzeller güzeli doktorum"diye başladığını görünce hıçkırık koptu boğazımdan,kesmeden okumak istiyordum.
"Hepimiz bilmiyor muyduk böyle olacağını?Hep peşimdelerdi,ben mutlu gittim Defnem,çok mutluydum.Son günümüz ne güzeldi hatırla,ben seni bulduğum için çok mutluydum,seni üzdüm kızma bana ,aşık olmama kızamazsın değil mi?Hepinizi korudum,artık bu kan davası bitti.Yazmak bana göre değil,ama yazmak zorundayım...Kader sana emanet,Sen de Allah'a,üzülme yüzük hep benimle,seni kalbime,onu parmağıma kazıdım"

Biliyordu öleceğini,bizi korumak bu kan davasını bitirmek için,hatta o adamların bize musallat olduğunu bile biliyordu,son ana kadar ölmek istedi bizim için,en sonunda vazgeçti ,başka şekilde hallederim belki dedi.Kaçmak isterken vuruldu belkide...

Çok ağladım,çok ama çok üzüldüm.Bu kelimeler yalnızca ifade ediyordu ama ben bu duyguları zirvede yaşıyordum,ağlamak nedir ki diyordum,üzümek değil bu,feryat,acı,boğazım düğümleniyordu konuşamıyordum.Bizim masalımız kötü bitti,hemde çok kötü,zamansız......