Among the Galaxies // TaeKook

4: camsı gözler

Sonunda neredeyse yazılılarım bitti ama matematikten kalsam da inan bana çok mutluyum djdbdjdbd çünkü yazılılar bitti.. çünkü ara tatil var :D herneyse, yeni bölüme gecebiliriz o zaman..

İyi okumalar 🐇💜

•••

Yer sarsılıyor, adeta bizi de sarsıyordu. Titremeye başlayan vücudum ve nefeslerim beni daha da geriyordu. Kısıtlı olan oksijen bana yetmiyordu sanki. Sanki yüreğim göğsümü delecekmiş gibiydi. Tekrardan bir sarsıntı... Alarmlar ötmeye başlamıştı ne yapacağım, ne yapacağımız hakkında hiçbir fikrim yoktu. Leon'a döndüm.

"Leon?"

Leon sonuna kadar açılmış gözlerle bana bakıyordu. Hızlı hareket etmiş ve yanıma gelip beni sarmalamıştı. "Buradan çıkmalıyız Taehyung. Hemen!" Nefes alışverişlerim beni boğuyordum. Boğulduğumu hissediyordum...

Beni kolları arasına alan Leon hızla ellerimi tutup koşmaya başlamıştı. Tekrardan dengesiz bir sarsıntı.

"Sikeyim... Çıkışa ulaşmamız çok uzun sürer. Biz en yukarıdayız."

"Kaçıncı kat?"

"64."

Korkuyla açılan gözlerimle ona bakmıştım.

"Bakma öyle. Alışık olmadığını biliyorum."

Tekrardan elimi tutmuş ve beni peşinden koşuşturarak sürüklemişti. Bitmiştik, bitmiştim. Belkide kurtulamayacak ve ölecektim burada. Bunu istemiyordum. Aniden tekrardan boğazıma oturan yumru ve ardından gelen nefessizlik herşeyin habercisiydi benim için..

Daha fazla dayanamamış ve yaratıklar sağa sola kosustururken tam salonun ortasında yere düşmüştüm. Boğuluyormuş gibi hissediyordum...

"TAEHYUNG!"

Sağ elim titreyerek boğazıma gitmiş nefes alabileceğimi düşünerek yakalarimi çekiştirmiştim. Hayır hayır, hiçbir şey işe yaramıyordu. Olmuyordu..

"Taehyung hadi kalk ayağa."

Nefes alamıyordum.

"N-nefes..."

Ağzımı açmış nefes almayı deniyordum. Gerçekten delirmiş gibiydim.

"Pekala sakin ol güzelim. Seni, benim malikaneme götüreceğim. Sık dişini."

Gözlerim tekrardan kaymıştı ve yerini tekrar karanlığa bırakmıştı.

°
°
°
"Hoseok bekle, şuan olmaz biraz daha istirahat etmeli."

İşittiğim sesler beni biraz olsun ayıltmıştı ancak yorgunluktan ölüyor gibiydim.

"Onu buraya getirmen ne kadar doğru. Ayrıca burası buz gibi. O bir insan! Onu hasta etmeye mi çalışıyorsun?!"

"Şşşhh.. biraz sessiz ol. Uyandıracaksın onu."

Hala kulaklarıma erişen sesleri bir türlü anlayamıyordum ancak sanırım benden bahsediyorlardı. Üşüyordum... Haklıydı, burası gerçekten buz kesiyordu. Ağzımda hissettiğim hava maskesinden nefesler çekmeye devam ediyordum. Titredigimi belli edercesine ağzımı oynattim ve titrek bir nefes çektim. Leon'un dikkati anında bana dönmüştü. "İyi misin?" Demişti hızla yanıma gelerek. Çok üşüyordum ve vücudum benden habersiz tir tır titriyordu. İyi değildim. İyi olsaydım kendimi hasta gibi hissetmezdim. Hem ruhen hemde bedenen çökmüş durumdaydım.