Guardians of Azthralz

✨13- Cosmos✨

Hindi ko mapigilan ang mga luhang pilit na kumakawala sa mga mata ko. I didn't even notice that I am back inside this intergalactic vessel.

I wipe my tears instantly when I saw Dhrazan in front of me. I think he watched me for a while, waiting for me to pull myself together.

Ramdam at kita ko rin on my peripheral na nakatitig siya saakin kanina pa.

He is now staring at me blankly.

"5 minutes. We have to go." He commanded.

He looked at me with a deep stare.

I can't stop crying.

Para bang may nakabarang napaka laking bato sa dibdib ko. Sobrang sakit. Umaapaw na sakit ang nararamdaman ko ng napatunayan ko nga na wala na ang Lolo Flynn at Lola Flora ko.

Hindi man lang ako nakapag paalam sa kanila, ni hindi ko man lang nasilayan ang puntod nila...

"Lolo... Lola... sorry... sorry kailangan ko munang umalis..." My wavering voice already strained from crying.

Hindi ko na rin namalayan na napaka lapit niya na pala saakin. Bigla akong napahawak sa balikat niya at napasandal ng bahagya.

Naisalo niya ako and I am caught of guard when he leaned forward and instantly press his body close to mine.

It was a sudden hug and for a while, I am stunned by his actions. Hindi ko na rin mapigilan ang pag hagulhol ko. Mas lalo pang bumitaw ang mga luha ko ng naramdaman ko ang pagyakap niya saakin.

..."Te-teka." I stammered while he is still folding his arms and embracing me.

"Just... just cry." He uttered softly.

Hindi ko na inisip na isa siyang ekstranghero. Ang mga yakap at haplos niya sa likod ko ang nakapag paramdam saakin na meron akong kadamay.

Sa sobrang lungkot ng nararamdaman ko, may isang taong, hindi ko man kaano ano, hindi ko kilala, at higit sa lahat, ngayon ko lang nakita sa tanan ng buhay ko, ay siya pang nakuhang damayan ako sa pinakamalungkot na araw sa buong buhay ko.

My body is shaking. Each coming in a wave, and, with my every sob... he then taps my back and caress it.

I don't know why when he said that, para bang bumuhos lahat ng luhang pilit ko pang pinipigilang lumabas.

Lahat ng sakit at lahat ng panghihinayang...

"Lolo Flynn ko... Lola Flora... ba't niyo naman ako iniwan mag isa...."

"Death is what gives life meaning to the mortals, it's the destination we all share. No one has ever escaped it. It's not the worst that can happen. I tell you now, don't fear it."

"You're not alone. You have me now, princess." He whispered.

Hindi ko na namalayan kung ilang minuto ang itinagal ng pagkayakap namin sa isa't-isa.

I'd blown my nose so many times that it felt raw every time I inhaled. My head throbbed. But for the moment, I cried myself out.

Hanggang sa kahit ang sipon ko nakikisama na rin sa agos ng hindi mapigilang luha ko kaya naman pinunasan ko agad ito gamit ang itim na damit na suot niya.

As I am wiping my tears using his robe, naitulak ko siya ng malakas sa dahilang hindi ko inaasahan.

Paano ba naman pag tingala ko, sa sobrang lapit ng mukha niya saakin, it was unanticipated when our lips met!!!

HOLLY DINOSAUR!!! Oh fudge!!! Gaia!!! Bakit ba kase ang clumsy mo at may patingala ka pang nalalaman?!!! I scolded myself.

DID WE JUST?!!! Did I?!!! Did our lips met?!!!