Amnesia

EPILOGUE

JUSTIN's POV

Nakakalibang pagmasdan si Freya ngayon na natataranta. Pabalik-balik na siya kanina pa, bababa tapos tataas.

"Jah, wait lang ha."

I just nodded at her.

Freya went to their dining dahil tinawag siya ni Tito Carlo. Hindi kasi siya paaalisin ng bahay hangga't hindi pa nag-aalmusal.

Medyo taranta si Freya ngayon dahil kaninang madaling araw ay tinawagan siya ni Stell at sinabing manganganak na si Freyja. Ayun tuloy, pati siya di na makatulog. Kanina pa niya gustong pumunta ng hospital pero di siya makaalis pa.

"Dad, sumunod ka nalang mamaya ha, bye po." pagpapaalam ni Freyja sa Daddy niya tsaka siya sumakay sa kotse ko.

I drove the way towards the hospital.

"Relax, Eya." natatawa kong sambit sakaniya tsaka mahining pinisil ang kamay niya.

"I'm trying! Di ko kasi maiwasan na hindi isipin kung anong nangyari kay Freyja kanina. Masakit manganak, diba?"

Napailing nalang ako.

Hindi siya yung nanganak pero siya itong balisa. Paano pa kaya kapag siya na yung nasa posisyon ng kakambal niya?

I'm just smiling while staring at them.

"What's her name again?"

"Call her Ayah."

So, Ayah is their baby girl's name.

Masaya ako para sakanila, sa pamilya nila.

Our circle of friends were starting to get into the next stage of their lives. After so many months, marami-rami rin ang mga nangyari. Katulad sa amin ni Freya, nagkaayos na kami, bumalik na kami sa dati.

Noong mga ilang buwan na hindi pa kami magkaayos, hindi ko naman masyadong pinapahalata sakanila pero hindi rin ako sanay na hindi kami magkaayos ni Freya. Oo, nagalit ako sakaniya, pero iba yung mas nangibabaw sakin. Mas nangibabaw yung pagpapahalaga ko sakaniya. Besides, wala namang mangyayari kung parehas lang kaming magmamatigasan at mananatiling hindi magkaayos.

I know we both felt relieved and happy nung nagkaayos na kami.

"Ang cute ni Ayah, diba Jah? Ganon pala pakiramdam kumarga ng baby." Freya said as she giggled sa huli niyang sinabi.

"Natural sa mga magulang 'yon magmamana." sabi ko sakaniya.

Nandito pa rin kami sa ospital at papunta kami sa cafeteria dahil nagugutom daw siya. Sinamahan ko na siya dahil nandun naman si Stell nakabantay sa mag-ina niya.

I bought coffee and food for us tsaka ko binalikan si Freya sa table kung nasaan siya. Naabutan ko siya na nakatulala doon sa may pinto ng cafeteria kaya napatingin ako roon, wala namang tao.

"Are you okay?" I asked her.

Napatingin siya sa akin tsaka napatango. Inabot ko na sakaniya yung kape na binili ko at kinuha naman niya agad iyon.

"Tara, sa rooftop." saad niya tsaka ako hinila paalis ng cafeteria.

We made our way towards the rooftop of this hospital. Lumanghap si Freya ng hangin nang makarating kami roon.

Hindi ko alam kung bakit niya ako hinila papunta rito, sumama nalang ako.

I suddenly looked at Freya... Nakatingin lang siya sa kawalan. Tahimik, at hindi nagsasalita.

I get to admire her side profile right now. Yung may katangusan niyang ilong, yung pilik mata niya, tapos yung labi niya.

What a nice and beautiful view it is.