Amnesia

CHAPTER 16

THIRD PERSON's POV

He didn't knew it, nor expected it.

He can't believe that he lived his life for two years in a lie.

If it weren't for his memory, and the help of his friend in addition, he won't know the truth.

Pakiramdam niya'y pinaglaruan siya, kaya makikipag-laruan muna siya.

FREYA's POV

I feel so heavy right now. I didn't had a sleep dahil sa dami ng pinag-iisip ko.

I thought of all the things that I might lose once I tell Justin the truth. Lahat ng meron kami noon, yung pagkakaibigan namin, at mga pinagsamahan namin ay mawawala. Sad to say that it's because of me, so dumb.

I ready myself. Malapit nang mag-lunch yet hindi pa rin ako lumalabas ng kwarto. I didn't have breakfast, ewan ko nalang kay Justin. He can do it himself.

Naligo ako tsaka nagbihis. I wore a green casual dress and after that, I just stared at myself in the mirror I am facing. I breathed in and out.

Kakayanin ko naman diba? I wilk just tell Justin the truth.

Sasabihin ko nga pero pagkatapos non, anong mangyayari? Hindi ko pa rin alam kung makakaya ko ba ang susunod na mangyayari.

I quietly went out on my room at dinaanan ko ang kwarto ni Justin. Tahimik sa loob. Lumagpas nalang ako doon tsaka bumaba na. Natanaw ko pa mula sa garahe ang kotse niya kaya alam ko na hindi siya umalis.

I started to cook for our lunch at the kitchen. Mabuti nalang marami pa kaming stocks dito kaya hindi ko na kailangan pang mamili sa labas.

I started to cook and while I'm cooking, inobserbahan ko ang kitchen, yung mga gamit dito. Mukhang hindi naman nagalaw, parang walang gumamit ng mga gamit dito so ibig sabihin ay wala siyang ginawa kanina? Justin didn't make a breakfast for himself.

Bumilis ang pagkabog ng dibdib ko nang marinig ko ang mga hakbang ni Justin pababa ng hagdan. I gulped then I just continued to place the food on the table, mabuti nalang tapos na ako sa ginagawa ko at nakahanda na ang lahat.

Agad akong lumingon nang maramdaman ko na nakalapit na si Justin.

He's just looking at me seriously with a blank emotion on his face. He's really mad.

I just forced myself to smile.

"Let's have lunch, nagluto ako." sabi ko sakaniya.

He didn't say a thing, nilagpasan niya lang ako tsaka malakas na hinatak ang upuan para makaupo siya kaya bahagyang nagulat ako.

I just gulped then quietly sat too.

We started to eat quietly, ni isa sa amin ay walang nagsasalita.

Hirap akong lunukin ang pagkain ko dahil sa nararamdaman ko. I drink a water first bago ko napagdesisyunan na magsalita.

"May sasabihin ako." sabi ko.

Nakita ko na saglit na natigilan si Justin. At nang hindi man lang tumitingin sakin ay nagsalita rin siya.

"What?" his voice is as cold as ice, he seems uninterested too I think. Well, tignan nalang natin kung hindi pa rin siya magiging interesado sa sasabihin ko.

Huminga ako nang malalim bago muling nagsalita.

There's no turning back now Freya. I'll tell him the truth now.

"M-May, aaminin ako..."

Justin looked unbothered, parang wala siyang pakialam habang ako ay halo-halo na ang nararamdaman.