~သခင္ၾကင္လ်ွင္ခ်စ္ျခင္းမည္~
အကိုေဝျဖိဳးေျပာတဲ႔စကားေတြကိုသာ နိဒါန္းျပန္ေတြေနမိသည္။
တကယ္ဆိုကိုကို႔အေပၚမရက္စက္ခဲ႔သင့္။
ကိုယ့္ကိုတကယ္ခ်စ္တဲ႔သူကိုမွ
နာက်င္ေအာင္လုပ္ခဲ႔မိသည္။
ညာေနတာကိုသိရက္နဲ႔ေတာင္ ကိုကိုကဆက္ခ်စ္ေနခဲ့သည္။
ကိုကိုရဲ႕ဒဏ္ရာေတြကိုေမာင္မသိခဲ႔လို႔ေတာင္းပန္ပါတယ္။
အခုေတာ့ အရာရာေနာက္က်ေနျပီျဖစ္သည္။
ကိုကိုလဲေနသားတက်ျဖစ္ေနေရာေပါ့။
ထပ္မဆံုခ်င္ေတာ့လို႔ ထြက္သြားျပီျဖစ္တဲ့သူကိုနာက်င္စရာေတြထပ္မေပးခ်င္ေတာ့ ။
ကိုယ္စခဲ႔တဲ႔ဇာတ္လမ္းရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းမွာကိုယ္တိုင္နာက်င္ခဲ႔ရသည္။
ခြင့္လြတ္ပါဆိုတဲ႔စကားကိုေတာင္ နိဒါန္းေျပာမထြက္ေတာ့။
ေမာင့္ကိုခြင့္မလြတ္ပါနဲ႔ကိုကို။
ေမာင္က ကိုကို႔အခ်စ္ေတြနဲ႔ မတန္တဲ့သူပါ။
ေနာက္ရက္ နိဒါန္းအိပ္ယာပင္မထေသးအေဆာင္တစ္ခုလံုးဆူညံေနေတာ့သည္။
အသံၾကားတာနဲ႔တင္သိလိုက္ရပါျပီ။ စိုင္းေနတို့အဖြဲ႕ေရာက္လာတယ္ဆိုတာ။
"ထစမ္းေဟ်ာင့္ နိဒါန္းသစ္ ေနဖင္ထိုးေနျပီ
ဇိမ္ေတာင္က်ေနေသးတယ္ ထနွမေပး"
"ဘာလဲကြာမင္းတို့ကလဲအိပ္တဲ႔သူကို"
"အမယ္ မင္းေၾကာင့္ငါတို့အေစာလာတာေနာ္
မင္းမထရင္ငါတို့ျပန္သြားမွာ"
"ဟ…ဟ ေနပါအံုးမင္းတို့ကလဲငါကစတာပါ
ထျပီ ထျပီ ဟိုအမႊာေရာ"
အထုတ္ဆြဲျပန္ထြက္ဖို႔ျပင္ေနသည့္ စိုင္းေနကိုဆြဲထားရသည္။
"သူတို႔ကေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ေနမွလာမွာ
အခုကငါနဲ႔ထက္ဘုန္းပဲ"
"ဘယ္မလဲထက္ဘုန္းက"
"ငါဒီမွာေယာက္ဖ လာျပီ"
ထက္ဘုန္းက အထုတ္ပစ္ခ်ရင္းေျဖသည္။
"မင္းတို့မနက္စာစားျပီးျပီလား"
"ဘယ္ကလာကြာ အေစာၾကီးထြက္လာရတာ
ဗိုက္ကိုဆာလို့မင္းထမင္းဝယ္ေက်ြးရမွာေနာ္"
"ေအးပါကြာ ငါ့ညီမေလးအေဆာင္ကိုအရင္သြားေခၚရအံုးမွာ သူကအခုမွေရာက္တာဘဟ္မွသြားတက္မွာမဟုတ္ဘူး"
