Engel/yeni ailem

11.bölüm

merhaba

perşembe günü atıcaktım ama bugün atıyım dedim
öyle bi içimden geldi aslında bu yoktu.

yıldıza basıp yorum yapmayı unıtmayın lütfen♥️🌺

"ben tarçın 17 yaşındayım,sakatım yürüyemiyorum"

hiç düşünmeden ağzımdan çıkan kelimelerle herkes donup kalmıştı.
ne dediğimi beynim idrak ettiğinde iş işten geçmişti.

"ne?"

şaşkınlık dolu bir sesle konuşana baktım,barındı.yüzünde üzgün bir ifade vardı ama gözlerinde acıma yoktu,bu bir nebze olsun beni rahatlatmıştı,bana acıyarak bakmasını istemezdim.

"p-peki nasıl oldu bu?"

derin bir nefes almaya çalıştım,o güne ait anılar gözlerimin önüne geliyordu.
tekrardan derin bir nefes almaya çalışıp konuşmaya başladım.

"10 yaşındaydım,o iğrenç yetimhaneden kaçmak istemiştim,kaçarken bekçi beni fark etti ,arkamdan hala geliyomu diye kontrol ederken yola çıktığımı fark etmemiştim.
kamyonun tekerlekleri ayaklarımı ezmiş"

gözyaşlarım açık kalmış musluk gibi akıyordu.

"peki iyileşme şansın yokmu"

konuşan ahsen hanımdı,derin nefesler almaya çalışıp konuştum.

"vardı,ama çok para istedikleri için müdire hanım ameliyat olmama izin vermedi.
bir dahada hastaneye gidemedim zaten"

derin bir nefes almaya çalıştım.
burda durmak istemiyordum,kalabalık beni boğuyordu.

"şey benim uykum geldi ben nerede uyuyacağım"

biri beni kucaklıyordu ama kim olduğuna bakmadım,saçlarımı yüzüme doğru çekip kafamı beni taşıyan kişinin omzuna koydum.
burnuma gelen koku tarif edemiyeceğim kadar çok güzeldi ve daha çok uykumu getiriyordu.

merdivenlerden çıkıp renkli kapıların olduğu koridora geldik,tam karşımızda duran gri kapılı odaya doğru ileryip kapıyı açtı,içerisi çok güzeldi.

beni yatağa bıraktı,kimin getirdiğini görmek için saçlarımı yüzümden çektim,yok daha neler,
mirasmıymış beni buraya getiren.
bide omzunda yattım ya.

arkamdaki yastığı düzeltyi,omuzlarımdan tutup yavaşça geriye doğru yatırdı,üstümüde örttü.

tövve tövve noluyo ya,
neden bunu yaptığını anlamak için gözlerine baktım,gözlerindeki pişmanlık her şeyi açıklıyordu,beni yere attığı için pişmandı.

ona bakıp konuştum

"teşekkürler"

kafasını hafifçe sallayıp kapıya doğru yöneldi,kapıdan çıkmadan önce durdu ve bana baktı dudaklarını araladı ama konuşamadı,sonra tekrar aralayıp.

"iyi geceler"dileyip odadan çıktı.

arkasından sesizce mırıldandım

"sanada iyi geceler"

****

yine burdayım,iğrenç yetimhanede.
bahçesindeyim ve kapının önünde bekliyorum,neyi beklediğimi bile bilmiyorum.
kapıdan müdire çıkıyor,bir adım gerilemek istiyorum ama yapamıyorum,olduğum yere yapışmış gibiyim.

arkamda birileri vardı,dönüp kim olduklarına baktım,ahsen hanım,alparslan bey,yalın kamer miras ve milas barın toprak ve son olarak aras vardı.

hepsi niye burdaydı.diye düşübürken alparslan bey konuştu.

"bize yürüyemiyen sakat bir kız vermişşin,napalım biz yürümekten bile aciz sakat bir kızı"

sonra ahsen hanım konuştu.

"alın bunu istemiyoruz"

arabya bindiler çalışan arabayla arkalrından bağırdım,

"durun lütfen beni burada bırakmayın,lütfen"

kapanan kapıya doğru koştum,

"lütfen beni burada bırakmayın lütfen,bakın yürüyebiliyorum"

arkamdan gelen topuk seslerine doğru döndüm, müdire buraya geliyordu,

"ben sana demiştim bir ay olmadan seni bırakırlar diye "

"aptal,yürüyemiyen zavallı"

tam karşıma geçip telrardan konuştu.

"cehennemine hoş geldin tarçın"

**
korkuyla gözlerimi açtım,gerçek değilmiş sadece bir kabusmuş.

"öhhö öhö öhö"

ilacım nerdeydi,astım krizim başlıyacaktı ilacım nerdeydiki,

"öhhö öhö öhö"

nefes almak için ağzımı açıyordum ama nefes alamıyordum.
gözüm kararmaya başlamıştı, kimse beni duymuyormuydu.

yatağın yanındaki komodinin üzerindeki sürahi ve bardağa baktım,belki onları düşürürsem beni duyabilirlerdi.

elimi uzattım,biraz daha ,parmak uçlarım değiyordu,hadi biraz daha,gürültüyle yere düşen sürahiye baktım umarım biri beni duyar.

artık nefessizlikten ölücektim,gözlerim kararıyordu,bir anda bir gümbürtü geldi,
gözlerimi hafifçe aralayıp kimin geldiğine bakmak istedim ama yapamadım,sesleri duyuyordum ama görüntü yoktu.

bir bağırıyordu,

"tarçın!tarçın aç gözlerini!"

"abiii anneee babaaa "

gözlerimi zorla hafifçe açtım.
bana endişeyle bakan mirastı.

"i-ilac-cım"

ayağa kalkıp gidicekken yatağın üstündeki elini tuttum.

"l-lütfen beni bı-bırakma"

gözlerim kapananırken duyduğum tek şey onun bağırmasıydı.

"tarçın! aç gözlerini,tamam bırakmıyacağım seni,aç gözlerini tarçın!"

merhaba.

umarım beğenmişsinizdir.

biraz kısa bir bölüm oldu.

yıldıza basıp yorum yapmayı unutmayın lütfen♥️