Engel/yeni ailem

oyuncak

beğenmeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen

iyi okumalar

yine sıradan boş geçen bir gün, yedi yıldır olduğu gibi,bugün hava güneşliydi ama akşam yağmur yağacağı kesin,ve tabiki ben yine üşüyorum üst üste iki çorap badi üstüne kazak üstüne hırka iki kat pantolon ve kalın bir yorgan,yetimhane en azından üşütüp hasta olmayalım diye yorganları kalın yapmış bizi düşündükleri için değil, ekstra bizimle uğraşmamak için,tabii benle özel olarak ilgilenen! bir müdire var zaten.

dışardan gelen araba sesiyle pencereden dışarı baktım odamın tek iyi özelliklerinden biri minicik pencerenin açılır olmasıydı,dışarıda bir kaç siyah araba vardı ortadaki arabadan 40'lı yaşlarda hafif tombik bir kadın inmişti,diğer arabaların arkasından indirilen büyük poşetlerle ne için geldiği belli olmuştu çocuklar için oyuncak ve kıyafet getirmişlerdi,
acaba görevli ablalardan biri benim için birşeyler getirirmiydiki,bügün maaş günü olmalıydı belki getirirdi 10 yaşımdan önceki gibi oyuncak oynamak istiyordum,çocukluğumu özlemiştim. kazadan bir kaç ay sonra canım skılmıştı ve görevli ablanın birinden oyuncak istemiştim hiç bir şey demeden odadan çıkan görevliden 10 dakika sonra müdire gelmişti,sinirle üzerime gelip tokat atmıştı o kadar hızlı atmıştıkı yere savrulmuştum dizlerim acımamıştı ama ellerim acımıştı bazıları için hissedilmiycek bi acı olsada güçsüz bir vücüt için aynı şey denmezdi.
daha kafamı kaldıramadan karnıma yediğim tekmeyle iki büklüm olmuştum bile  acıdan gözlerim dolarken ağlamak istemiyordum bu kadın göz yaşımdan bile zevk alıyordu ve dahada hırslanıp canımı daha çok acıtmak istiyordu.kıvırvık omuzlarımda olan saçlarımı eline dolayıp yüzünü yüzüme yaklaştırmış tükürürcesine konuşmaya başladı "oyuncakmı istiyosun he OYUNCAKMI İSTİYORSUN"cebinden çıkardığı minik çakıyı gözümün önünde sallayıp "bak oyuncak güzelmi." elinde tuttuğu çakıya korkuyla bakıp bakışlarımı yüzüne çıkardım "oyun oynayalımmı "
cevap vermeme kalmadan bacaklarımı çizmeye başlamıştı diz kapaklarımdan aşağıyı hissetmiyordum ama dizlerimden yukarısı çok acıyordu.
en sonunda kanlı çakıyı önüme atıp çıkmadan öncede"al sana oyuncak "deyip büyük bir acı kanlı bir çift bacakla beni bırakıp gitmişti.

daldığım geçmişten beni çıkaran pencerenin önündeki çocuktu "merhaba senin için bir oyuncak getirdim "elinde tuttuğu ufak oyuncak ayıyı pencereden bana doğru fırlatıp gülümseyen çocuğa baktım,donup kalmıştım oyuncak, benim için,sonunda bulduğum sesimle "teşekkür ederim,ismin ne"tatlı bir şekilde gülümseyip "ismim berk senin ismin ne"
"ismim tarçın" bir süre yüzüme baktıktan sonra gülmeye başlayan çocuğa baktım,
"tarçın diye isim olurmu hiç çok komik"
gülmesini kesip yeniden konuşmaya başladı "neden sen burdasın diğer çocuklar bahçede "
yüzümdeki hafif tebessümde soldu ne diyecektim şimdi psikopat müdire beni buraya  kilitledimi.
"ben dışarıya çıkmayı sevmiyorum o yüzden burdayım."

"neden sevmiyosun dışarısı çok güzel çiçekler, hayvanlar ,arkadaşlar ben çok seviyorum"

"benim hiç arkadaşım yokki"
pencereye biraz daha yaklaşıp
"ben senin arkadaşın olurum"
"berkk hadi anneciğim gidiyoruz"
az önce gelen arabadan inen kadındı  bu,annesimiymiş.
"görüşürüz yeni güzel arkadaşım"
arkasını dönüp annesine koşmaya başladı.

"görüşürüz yeni küçük arkadaşım ve-"
elimdeki oyuncak ayıya baktım
"teşekkür ederim"

kısa bir bölüm oldu üzgünüm.

beğenmeyi ve yorum yapmayı unutmayın
lütfen.

🌺