Engel/yeni ailem

gök gürültüsü

yağmur yağmaya başlamıştı az sonra şimşek çakacağı belliydi,ben şimdiden önlemimi almış elimdeki ilacım ve ayıcığımla yorganın altına girmiştim.napıyım gök gürültüsünden altıma edicek kadar çok korkuyorum ve birde astımımı çıldırtıcak kadar,astımım var ama 7 yıldır koşmadığım için sadece korktuğumda ve ağlama krizi geçirince kendini belli ediyor.
müdire bir kaç gündür gelmiyordu birileri bağış yapmış olmalıydı yoksa gününü geçirmezdi,gürleyen gökle yorganın altına iyice sindim
korkma,korkma,korkma
bişey yok,bişey yok.
kapının açılma sesiyle elimdeki ayıcığı hemen yastığın altına saklamıştım,bu saatte kim gelirdiki,kafamı yorganın altından çıkarıp gelen kişiye baktım,
şom ağzıma sıçıyım.

kapının önünde sırıtarak bana bakan müdireye baktım,hayır olmaz ya bu gece olmaz.odanın içine adımlamaya başlayan müdireyle bende ellerimle zarzor kendimi geri çekmeye çalıştım.
"bak yağmur yağıyor,şimşek çakıyor ne güzel değilmi?!"
çakan şimşekle irkilip geri kaçmaya çalıştım ,odanın içi hafif aydınlanmış ve zaten korkunç olan yüzü daha da korkunçlaşmıştı.
"lütfen yapma"kısık çıkan sesimle söylediklerimi anladığını sanmıyorum,yacaş adımlarla yatağa doğru yaklaşdı,havaya kaldırdığı eliyle kollarımı hemen yüzüme siper etmiştim beklediğim acı gelmemişti onun yerine saçımı okşuyordu,Ne saçımımı okşuyo,kafama şimşek çakıcak.
"canım çok sıkıldı oyun oynıyalımmı?"
bunun hiç güzel bir oyun olmıyacağını belli eden sesiyle korkmuştum,gök gürültüsümü daha korkunç yoksa bu kadınmı bilemiyorum?.bence kesinlikle bu kadın.

bi anda hızla kolumu tutup beni yataktan aşağıya atmıştı.
ah yine başlıyoruz,lütfen ağlama tarçın.
pencereden dışarıya bakıp
"bence hava çok güzel dışarda oyun oynamalıyız sencede güzel olmazmı tarçın?"
psikopat bi ses tonuyla söylediği kelimelerden korkmuştum,ben yorganın altında bile korkuyom dışarıda korkudan ölürüm.

ölürsen burdan kurtulursun,bence öl.

kolumu tekrardan tutup odadan dışarı süreklemeye başladı,yere sürtünen dizlerim acımıyordu,ağzımı açıp beni bırakması için yalvarıcaktım sonra bundan vazgeçtim ne dersem diyeyim beni hem fiziken hem de ruhen yaralamaktan vazgeçmiyecekti,acı çekmem onun hoşuna gidiyordu.sadist garı

yetimhanenin kirli krem rengindeki duvarlarına baktım en son 4 ay önce görmüştüm,bekçi bahçede gezerken pencereden ona bakıyordum 15 dakika gözlerimi hiç çekmeden ona bakınca bıkmıştı herhalde içeri girip müdireden izin isteyip beni sırtına alarak odadan çıkarmıştı .

çok zayıf oluşum yüzünden herkez beni taşıyabilirdi,çocuklara bakan kadın görevliler bile.

ama kimse beni dışarı çıkartmazdı müdire izin vermezdi, bazen böyle birileri bağış yapar yada maaşına zam filan yapıldığında keyfi yerine gelirdi belki o zaman izin verirdi tabi o zamanki ruh haline bağlı.

sakin dururken bi anda sinirlenip ne yapacağı belli olmuyordu,o yüzden herkez ondan korkar ve çekinirdi.

tamam şimdiki zamana dönelim,yetimhanenin büyük eskimiş gibi gözüken tahta kapısından çıkıp yağmurda sürükleniyordum,müdireye baktığımda ne zaman nerden aldığını bilmediğim şemsiyeyi açmış yağmurdan kendini koruyordu.
tek eliyle bile beni sürükleyebiliyordu,neden bu kadar güçsüzdüm,keşke 10 yaşımdayken sabretseydim şimdi belki daha güçlü olurdum bu kadar zayıf olmazdım,
bu psikopat kadının elinden kurtulabilirdim.

ama tabikide sabırsız ben dayanamamış kaçıyım derlen kendimi sakatlamış kaçmak istediğim bu pislik ve içinde pis bir insan bulunan yere geri dönmüştüm.

üstelik çok sabırsız olan ben son yedi yılımı geçirdiğim bu odada aşırı sabırlı bi insan olmuş hatta artık hissizleşmiştim,duygularımı artık tam olarak yaşayamıyorum  yedi yıldır bi ölüden farksızım,pencerenin önündeki eski sandalyeye oturup boş gözlerle dışarda oyun oynayan çocukları izlemek,tek güzel şey kuş sesleri kuşları dinlemek her zaman hoşuma gider.

çocukken her zaman kuşlara bakar ne güzel kanatları var istediklere yere uçabiliyorlar diye imrenirdim.
benim de kanatlarımın olmasını isterdim onlar gibi özgür olup uçabilmek istiyordum,
o zamanlarda onlara bakabilmek için bahçeye çıkabiliyordum şimdi sadece seslerini duyabiliyorum.

ölmek istiyorum,ölünce biteceğini biliyorum ama intihar edemiyecek kadar korkağım.

bana o kadar işkence ediyor her yerimi yaralıyor kan akıtıyor ama yinede ölmüyorum,ölmek istiyorum ama ruhum yaşamaya meraklı bu yüzden kendimi öldüremiyecek kadar korkağım.

yaşamak istiyorum ama mutlu bir şekilde.

ölmek istiyorum ama acısız bir şekilde

yorum yapıp yıldıza basmayı unutmayın lütfen.
❤