The Touch Of Fear (COMPLETED)

Chapter40: Just In Time

ALEXA'S POV
Haaaay nako. Bakit ba kasi ang dami kong dala. Yan tuloy ako ang nahihirapan. Tumigil na muna ako sa isang park. Tumingin ako sa kawalan nang biglang may yumakap sakin... Wala akong lakas mang'laban. Kaya hinayaan ko lang siya.

"Iniwan na nila ako" sabi ko sa kanya at ngumiti ako nang mapait.

"Kaya nga bumalik ako." Sabi niya sakin at mas hinigpitan pa ang yakap.

"Paano mo naman nalaman?" Sabi ko at napatingin ako sa kanya.

"Kapag ba sinabi ko sayo kung sino ang may sabi ay mapapatawad mo siya?" Sabi niya at bumitaw sa pagkakayakap sakin.

"Hindi. Papatawarin ko pa ba ang mga nang'iwan?" Napasmirk na lang ako.

"Nang'iwan din naman ako ah. Pero bakit hindi ka galit?" Sabi niya at naiiyak na siya.

"Wala na akong panahon magalit pa Jackie. Para saan pa? Buti nga at may bumalik pa sakin. Bumalik ka pa" I said at agad niya akong hinila para yakapin at naiyak na siya.

"Alexa. Sorry. Sorry kung nagtago ako sayo before"

"Wala na yun. Mapaglaro ang tadhana Jackie. Sa kanila umikot ang mundo natin. Haha"

"Tara na sa condo ko. Dun ka na. Speedway tom. You ready?" Sabi niya habang tinutulungan akong dalhin ang gamit ko sa sasakyan niya.

"Walang akong sasakyan. Pero kelangan ko talaga ng pera" sabi ko habang nasa biyahe kami.

"May sasakyan ako. Use it." Sabi niya habang nakatingin sa daan.

"Seriously? Let's do this" sabi ko kay Jackie.

******

Jackie's POV
Ano ba ang ginawa ko sa ibang bansa? Wala tumambay lang. Haha. Joke lang. Ganun pa din naman Race dito race doon. Nag aral din ako. Gusto ko nang umuwi sa Pilipinas kasi alam ko namang wala na akong feelings kay Lance or James.

"You got a call Jackie." Sabi ng friend ko.

Agad naman akong bumaba para sagutin ang tawag. Sino naman kaya ang tatawag?

"Hello. Jackie Carandang speaking. Who's this?" May manners din naman ako kahit papano.

"Jackie..." boses pa lang niya alam ko na kung sino siya.

"How did you know the number of this house? "

"Let's just say na pinahanap kita at number kung saan ka pwede ma contact"

"Wow. Why? What do you want?"

"She needs you... Gusto mong makabawi di ba? Help her to find her happiness. Help her to move forward" he said at natigilan ako. Si alexa ang tinutukoy niya. Kahit wala siyang sinabing name ay alam kong si Alexa ang tinutukoy niya.

"What happen Lance?" I said with anger. All this time siya pa din ang nasaktan! I really feel bad.

Kinwento niya ang buong pangyayare. Nanginginig na ako sa galit. Sobrang higpit ng hawak ko sa telepono. Nang'gigilid na din ang luha ko. Kaibigan ko siya kung nasasaktan na ako ngayon, ano pa ang sakit na nararamdaman niya.

"Fvck" yan na lang ang sinabi ko sa kanya at agad akong nag impake ng gamit. Buti na lang at 2hours lang ang biyahe. Nakakuha agad ako ng flight.

Pag dating ko dito sa Pinas aya agad ko na siyang hinanap . At sa 3rd destination ko siya nakita. Ang layo layo ng tingin niya. Kitang'kita ang lungkot, at ang sakit na nararamdaman niya. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko, pero tumakbo na lang ako at niyakap siya.

I missed her. I really do. Ako na lang ang meron siya. Kaya naman hindi ko hahayaan na lamunin siya ng galit at lungkot.

Pagka uwi namin ay minabuti na naming mag pahinga. It's been a long day. It's been a bad day for her...